Η Κρυφή Ζωή του Γουόλτερ Μίτι
Ένα διήγημα του Τζέιμς Θέρμπερ που γράφτηκε το 1939 αφηγείται την ιστορία ενός άνδρα που ονειροπολεί ότι είναι κάτι άλλο από αυτό που είναι. Ο Γουόλτερ Μίτι εργάζεται στο περιοδικό Life και είναι υπεύθυνος του φωτογραφικού υλικού που στέλνουν φωτογράφοι από όλο τον κόσμο. Του αρέσει η συνάδελφός του, αλλά δεν τολμά να της μιλήσει, θέλει να ταξιδέψει, αλλά δεν το έχει κάνει ποτέ ως τώρα. Αρέσκεται να φαντάζεται περιπέτειες που δεν έχει ζήσει. Μέχρι τη στιγμή που το Life πουλιέται για να γίνει online (κάτι που έγινε και στην πραγματικότητα), αρχίζουν οι απολύσεις και ο ίδιος, έχοντας χάσει ένα πολύτιμο αρνητικό, θα κληθεί να πάρει αποφάσεις για να σώσει τη δουλειά του.
Το πρώτο τρέιλερ της ταινίας άφηνε υποσχέσεις για μία α λα Γουές Άντερσον οπτική. Όσοι περίμεναν να δουν μία τέτοια ταινία σίγουρα απογοητεύτηκαν. Όσοι, όμως, γνωρίζουν το έργο του Μπεν Στίλερ, τότε σίγουρα δεν απογοητεύτηκαν.
Γιατί -θα τολμήσω να το πω και ας ακουστώ ιερόσυλη- ο Μπεν Στίλερ ασχολείται με αυτό που ενδιέφερε και τον Τσάρλι Τσάπλιν στις ταινίες του: με τον «ανθρωπάκο», τον little man, ο οποίος τολμά να ονειρεύεται. Στον Γουόλτερ Μίτι αυτός ο «ανθρωπάκος» κυνηγά τα όνειρά του και θριαμβεύει.
Ο Μπεν Στίλερ ΔΕΝ είναι ο Γουές Άντερσον. Η οπτική του είναι πιο συμβατική, χωρίς αυτό να την κάνει λιγότερο τρυφερή. Είναι ένας «διάφανος» άνθρωπος, ένας Mr Cellophane -όπως τραγουδούσε στο κινηματογραφικό Σικάγο πριν από μερικά χρόνια ο Τζον Σ. Ράιλι- ο οποίος θέλει να πάει στο Έβερεστ, να πρωταγωνιστήσει σε μπλοκμπάστερ, να δημιουργήσει.
Αυτό που εκτίμησα πολύ στην ταινία ήταν η αντικαπιταλιστική ματιά της, που εκφράζεται με τρόπο απλό και καθημερινό. Ο Γουόλτερ Μίτι σιχαίνεται τα χάρτινα ποτήρια σε μία αλυσίδα φαστ φουντ που του φέρνουν άσχημες αναμνήσεις και παράλληλα εκφράζουν όλα αυτά που σιχαίνεται: την πλαστική ζωή που έχει εγκλωβίσει τον ίδιο, την επέκταση της αμερικανικής κουλτούρας μέχρι την άλλη άκρη αυτού του κόσμου, ακόμα και σε σημεία όπου αυτή μοιάζει παράταιρη.
Έχοντας περάσει τη ζωή του θρηνώντας την απώλεια των πραγματικών σχέσεων, της περιπέτειας, του ίδιου του του εαυτού, ανακαλύπτει ότι μία διαδικτυακή επαφή δεν φτάνει, αλλά ότι μερικές φορές χρειάζεται να πιέσεις τον εαυτό σου να θυμηθεί τι σε έκανε ευτυχισμένο και να προσπαθήσεις να το κάνεις πραγματικότητα.
Φυσικά και το Γουόλτερ Μίτι είναι συμβατικό. Και, ναι, τα πλάνα του είναι βιντεοκλιπίστικα (αλλά γιατί θα έπρεπε να ενοχλεί αυτό;). Η Κρυφή Ζωή του Γουόλτερ Μίτι νοσταλγεί μια εποχή που τα φωτογραφικά πορτραίτα είχαν αξία και σημασία. Το ταξίδι του Γουόλτερ ανά τον κόσμο αυτή τη σημασία έχει: μια κινηματογραφική αναπαράσταση της θέασης του κόσμου του Life.
Εξυπνότατο το εύρημα με τη φωτογραφία (χωρίς να θέλω να αποκαλύψω κάτι παραπάνω) και ιδανικός ο Σον Πεν στον ρόλο του φωτογράφου.
Τελικά να τη δω;
Ναι, αν περιμένετε μία ταινία φτιαγμένη από τον Μπεν Στίλερ. Αρκετά παραδοσιακή και νοσταλγική στην αφήγησή της, αλλά απίστευτα τρυφερή και με τεράστια πίστη στον άνθρωπο και στα κατορθώματά του. Για όλους εμάς που κάποτε τολμήσαμε να χαθούμε σε μια ονειροπόληση για μια φανταστική περιπέτεια σε έναν απίθανο κόσμο.
