Μεταξύ τσορίθο και απελπισίας
Μετά το Ηνωμένο Βασίλειο και την Ιταλία, σειρά είχε η Ισπανία να χαρεί το αστειότατο δίδυμο των Steve Coogan- Rob Brydon, στην τρίτη ταινία του Michael Winterbottom με θέμα της το γαστρονομικό ταξίδι των δυό φίλων, και τίτλο THE TRIP TO SPAIN ( είχαν προηγηθεί τα The Trip [2011] και The Trip To Italy [2014] ).
Εάν είχατε αναπτύξει στερητικό σύνδρομο και σας είχαν λείψει οι δύο φίλοι ηθοποιοί με τη μανία μίμησης διάσημων συναδέλφων τους και την αφόρητη λογοδιάρροια, η τρίτη ταινία αυτής της «σειράς» γαστρονομικών οδοιπορικών, θα σας αποζημιώσει. Κυρίως λόγω του ακαταμάχητου, σέξι και πολύ αστείου Steve Coogan, ο οποίος κλέβει, φοβάμαι, την παράσταση απ΄τον επίσης απολαυστικό Rob Brydon, που όμως μοιάζει (όπως και στις 2 προηγούμενες ταινίες) να έχει κάπως βοηθητικό ρόλο,είναι ο συνοδός του γοητευτικότατου Coogan σ’ αυτά τα ταξίδια για τη γνωριμία τους με τις τοπικές κουζίνες. μονίμως πειραχτήρι ο Brydon, μοιάζει βολεμένος κι ευτυχής στη φωλίτσα της οικογένειας απ΄την οποία δραπετεύει μάλλον μ’ ανακούφιση για μία βδομάδα, προκειμένου να συνοδεύσει τον Coogan σ’ ένα ταξίδι στην Ιβηρική χερσόνησο αυτή τη φορά, και συγκεκριμένα στην Ισπανία.
Μάλαγα, Ανδαλουσία, Καστίλη, Αραγωνία, Λα Μάντσα, και η περιοχή των Βάσκων παρελαύνουν στην οθόνη, εναλλάσσονται με τα λαχταριστά πιάτα που γεύονται οι δυό φίλοι στα εστιατόρια που επισκέπτονται , κάνοντας την ταινία μία πολύ καλή διαφήμιση της υπέροχης και ηλιόλουστης Ισπανίας. Το πρωταγωνιστικό δίδυμο είναι γι’ άλλη μία φορά απολαυστικό. μπορεί ο Coogan να είναι ένας πολύ ωραίος άντρας,μακράν γοητευτικότερος απ ΄τον Brydon, αλλά αμφότεροι μας προσφέρουν πολύ γέλιο με τις θορυβώδεις μιμήσεις τους− έχουν μία μανία με τον Μικ Τζάγγερ σ’ αυτή την ταινία− αλλά και οι Ρόμπερτ Ντε Νίρο, Μάϊκλ Κέην, Γούντι Άλεν και Μάρλον Μπράντο δε γλιτώνουν.
Θα έλεγε κανείς πως η ταινία αποτελεί στην ουσία ένα πρόσχημα, την αφορμή για να δειχτεί πάλι ο «κόκκορας» Coogan, να θαυμάσουμε τη γοητεία του, το κομψά ανέμελο ντύσιμό του,την ευφράδεια και πολυγνωσία του. Ακόμα και η σύντομη εμφάνιση των δύο «ζουμερών» συνεργάτιδων του Coogan, της Έμα και της Γιολάντα (οι Claire Keelan και Marta Barrio αντιστοίχως) δεν διαταράσσει αυτό το σκηνικό, απλώς προσθέτει άλλα δύο ζευγάρια μάτια κι αυτιά στο ακροατήριο των δύο πληθωρικών μίμων και ιδιαίτερα του Coogan.
Τα λαχταριστά πιάτα που παρελαύνουν στα τραπέζια τους, τους χορταίνουν ικανοποιητικά για να ‘χουν δυνάμεις να διευθετήσουν τις (δια)προσωπικές- επαγγελματικές εκκρεμότητες, ιδίως ο ανασφαλής Steve Coogan έχει κάποια σοβαρά θεματάκια να επιλύσει και δε ξέρω αν το μάλλον άχαρο και «ανοιχτό» φινάλε, προετοιμάζει γι άλλη μία γαστρονομική περιπέτεια, ή σφράγισε μάλλον άδοξα την εξόρμηση στην Ισπανία, αυτού του πολυξερίδη, γοητευτικού πολυλογά με τους παλαβούς εφιάλτες.
Σε κάθε περίπτωση, αν θέλετε ν’ απολαύσετε 1 και κάτι ώρες αγγλικού χιούμορ και αυτό-αναφορικού σαρκασμού μεταξύ δύο αναγνωρίσιμων ηθοποιών, αυτή η ορεκτική ταινία προσφέρεται. Και είναι πολύ πιθανό, μετά τους τίτλους τέλους ν’ αναρωτηθείτε κι εσείς όπως εγώ : καλά, τα ισπανικά εστιατόρια δεν έχουν χαρτοπετσέτες;
