Παίζουμε οικογένεια;

Η σεναριακή μέθοδος είναι γνωστή: καθοδηγείς το μυαλό του θεατή ώστε ν’ακολουθήσει την εκδοχή Α, χτίζεις όλη την ιστορία σου πάνω στην εκδοχή Α, και ξαφνικά μ’ ένα twist αποκαλύπτεις ότι δεν επρόκειτο περί Α αλλά Δ.
Ο M. Night Shyamalan λοιπόν, με την τελευταία ταινία του (και την επόμενη να ετοιμάζεται ήδη , με τίτλο SPLIT , πρεμιέρα το 2017 και πρωταγωνιστή τον James McAvoy παρακαλώ) THE VISIT κάνει αυτό ακριβώς. Σε καμία περίπτωση δεν πηγαίνει το μυαλό μας στην πραγματικότητα που κρύβεται μέσα σ’αυτήν την ταινία περί οικογένειας, και διαβρωτικής δύναμης αυτής πάνω στα μέλη της (βλ. τη νεαρή και όμορφη μητέρα των δύο ανηλίκων η οποία έχει να δεί τους γονείς της πάνω από 15 χρόνια αφότου οι δρόμοι τους χώρισαν, όντες τσακωμένοι).

Αλλά ας τα πάρουμε απ ΄την αρχή: η 13χρονη Μπέκα (με φιλοδοξίες σκηνοθέτη) και ο 8χρονος αδελφός της Τάϊλερ (ράπερ, ψευδός , πολύ άνετος για την ηλικία του και ήδη με την αλαζονία του φύλου του) αποφασίζουν να επισκεφθούν τους γονείς της μητέρας τους , τους οποίους δεν έχουν δεί ποτέ πριν, και οι οποίοι διαμένουν στην Πενσυλβάνια. Έχουν μάλιστα και την φιλοδοξία να φιλμάρουν την όλη εξόρμηση (η ιδέα είναι να φτιάξουν ένα ντοκιμαντέρ για την μητέρα τους, και όταν λέω όλη εννοώ όλη, γιατί η ρημαδιασμένη κάμερα που κουβαλάει η Μπέκα καταγράφει τα πάντα: απ΄τη λογοδιάρροια της μητέρας τους ενόψει της επικείμενης αναχώρησής τους, την παράσταση που δίνει ο μικρός ράπερ μέσα στο πούλμαν (φοβερή η σκηνή με τον πολύ καλό επίσης Samuel Stricklen), μέχρι το ο,τιδήποτε συμβαίνει στο σπίτι των παππούδων τους.

Παρακολούθηση δεύτερου βαθμού: ο Shyamalan φιλμάρει τα δύο ανήλικα, που με τη σειρά τους φιλμάρουν τους εαυτούς τους και τους δυό συγγενείς τους. Μ’ αυτά τα δεδομένα και με την χειμαρρώδη ερμηνεία του Ed Oxenbould και την επίσης πολύ πειστική Olivia DeJonge, αυτή η ταινία που έχει ταξινομηθεί ως θρίλερ θα μπορούσε να είναι ένα κατάμαυρο sit-com. Αλλά γιατί λέω θα μπορούσε, αφού αυτό ακριβώς είναι. η αόριστη απειλή, ο ζόφος και η νοσηρότητα που κυκλώνουν την ταινία, κι αρχίζουν να κατεβαίνουν σαν ομίχλη όσο τα δύο εγγόνια γνωρίζουν τους παράξενους ηλικιωμένους με τις φοβιστικές συνήθειες, παίρνουν συγκεκριμένο σχήμα και επιβεβαιώνονται πλήρως , μόλις η μητέρα των δύο παιδιών ξεστομίσει μία φράση. μιά συγκεκριμένη φράση η οποία – σ΄εμένα τουλάχιστον προκάλεσε ηλεκτροσόκ- βάφει κόκκινη αυτή την ταινία –ανατροπή της οικογενειακής θαλπωρής. Τα δύο μικρά (καθόλου ψαρωμένα όπως ίσως θα περιμέναμε, αληθινά τέκνα της εποχής τους) θυμίζουν τους Χάνσελ και Γκρέτελ του θρυλικού παραμυθιού –υπάρχει και σχετική σκηνή στην κουζίνα του σπιτιού ανάμεσα στη Μπέκα και την παράξενη σε ανησυχητικό βαθμό γιαγιά της (εκπληκτική η Deanna Dunagan)- και καλούνται να πάρουν πρωτοβουλίες, ν’ αμυνθούν και να επιβιώσουν μακριά απ΄το ασφαλές καταφύγιο του σπιτιού τους, όχι επειδή εκδιώχθηκαν απ΄αυτό αλλά επειδή απλώς πήγαν ταξίδι σε άλλη πολιτεία.

Αν αξίζει για κάτι το πόνημα του δημιουργού των αξέχαστων The Sixth Sense, Unbreakable, The Village , είναι αφενός οι ερμηνείες, ιδίως των Oxenbould- Dunagan, αφετέρου η σεναριακή ανατροπή που σου διαλύει το μυαλό όταν συνειδητοποιήσεις τι ακριβώς συμβαίνει σ’αυτό το σπίτι, σ’αυτούς τους δύο περίεργους ηλικιωμένους με την αλλόκοτη συμπεριφορά. Ένα ειρωνικό σχόλιο και στην κοινωνία του reality, της μανίας καταγραφής on camera των πάντων είδα εγώ σ’ αυτήν την ταινία επίσης, της οποίας το φινάλε προκαλεί ερωτηματικά – μου ήταν ακατανόητη και απαράδεκτη η αντίδραση της μητέρας των παιδιών απέναντι στα σοκαριστικά νέα, δεν δικαιολογείται τέτοια αντίδραση, εκτός αν δικαιολογείται λόγω της 15ετούς απόστασης.

Η ταινία του Shyamalan τρομάζει όχι με εύκολα, προφανή και κλισέ τεχνάσματα, αλλά μ’ αυτά που αφήνει αδήλωτα, να τα συμπεράνει ο θεατής ερχόμενος αντιμέτωπος με την ανθρώπινη παράνοια, τρέλα την ψυχασθένεια γενικότερα. Όλοι έχουν δικαίωμα στην ευτυχία. Κάποιοι υπερβαίνουν τα εσκαμμένα προκειμένου να την αποκτήσουν…