Συνήγορος Υπεράσπισης (The Whole Truth)
Ο Ρίτσαρντ Ράμσεϊ (Κιάνου Ριβς) είναι ο συνήγορος υπεράσπισης του Μάικ (Γκάμπριελ Μπάσο), ενός αγοριού που κατηγορείται για την δολοφονία του διάσημου δικηγόρου πατέρα του. Τα στοιχεία εναντίον του μοιάζουν να είναι καταδικαστικά και ο ίδιος αρνείται να μιλήσει. Μετά από την παράκληση της μητέρας του αγοριού, Λορέτα (Ρενέ Ζελβέγκερ) και με τη βοήθεια μιας νεαρής δικηγόρου (Γκούγκου Μπάθα-Ρο), ο Ρίτσαρντ θα προσπαθήσει να αθωώσει τον νεαρό.
Συνηθίζουμε να χαρακτηρίζουμε καμιά φορά ταινίες β’ διαλογής ως δουλειές «τηλεοπτικές». Με το επίπεδο της παραγωγής στις πρόσφατες τηλεοπτικές δουλειές, ο χαρακτηρισμός αυτός μοιάζει μάλλον άδικος.
Γιατί ο «Συνήγορος Υπεράσπισης» είναι δείγμα «κακής τηλεόρασης» και ας πρόκειται για κινηματογραφική ταινία. Κάτι από Μάτλοκ, ολίγον τι από «Primal Fear», με ένα δείγμα ανατροπής βγαλμένο λες από μυθιστόρημα της Αγκάθα Κρίστι, αυτό είναι ο «Συνήγορος Υπεράσπισης».
Πρόκειται για μάλλον ένα προχειρογραμμένο σενάριο -σε σημείο που ο θεατής είτε είναι γνώστης της δικηγορικής, είτε όχι, ακούει τον Κιάνου Ριβς και σκέφτεται ότι εκείνος θα υπερασπιζόταν καλύτερα τον πιτσιρικά-, ενώ ο πρωταγωνιστής της ταινίας κάνει άλλη μία κακή επιλογή. Ο ρόλος του συνηγόρου δεν του ταιριάζει και ο ίδιος φαίνεται υπερβολικά «ξύλινος» και διεκπαιρεωτικός (ο Ντάνιελ Κρεγκ που επρόκειτο αρχικά να ερμηνεύσει τον ρόλο φαίνεται πως την έκανε με ελαφρά πηδηματάκια).
Η Ρενέ Ζελβέγκερ είναι ένα κεφάλαιο από μόνη της. Είναι η πρώτη φορά που τη βλέπουμε μετά από καιρό στο σινεμά μετά την πολυσυζητημένη αλλαγή της. Και η αλήθεια είναι ότι είναι αγνώριστη, εμφανισιακά τουλάχιστον. Σου αποσπά την προσοχή από την υπόθεση, αλλά δυστυχώς και η ταινία που επέλεξε δεν την βοηθά. Ο ρόλος δεν είναι κακός και η ίδια δεν είναι κακή σε αυτόν, αλλά ούτε το σενάριο της δίνει περιθώρια ανάπτυξης, ούτε εκείνη φαίνεται να αδράττει τις λίγες -έστω-ευκαιρίες που της δίνονται για να λάμψει. Το ίδιο πάνω-κάτω θα μπορούσαμε να πούμε και για την Μπάθα – Ρο, η οποία από κάποια στιγμή και ύστερα φαίνεται πως αποτελεί απλά τα μάτια του θεατή στην ιστορία.
Ως αποτέλεσμα, αυτός που ξεχωρίζει είναι ο νεαρός Γκάμπριελ Μπάσο (τον είχαμε δει παλαιότερα στο Super 8) που δίνει μια ερμηνεία αξιοπρεπέστατη. Φυσικά, αν και η ταινία θέλει, δεν μπορεί να γίνει Primal Fear, κυρίως επειδή κανείς από τους χαρακτήρες δεν είναι Έντουαρντ Νόρτον.
Τελικά να τη δω;
Μπορεί να μιλάμε για ένα b-movie που θα παρακολουθούσες ευχάριστα στην τηλεόραση, αλλά οι ανατροπές του μοιάζουν βεβιασμένες και οι ερμηνείες είναι μάλλον αδιάφορες.
