Ο Λύκος Ούρλιαζε Παράφωνα

Πάντα υπερασπιζόμουν με πάθος τους σκηνοθέτες πού εκτιμούσα και θεωρούσα πνευματικούς πατέρες. Ο Μάρτιν Σκορτσέζε είναι ένας από αυτούς• αλλά μετά την τελευταία του ταινία με τον τίτλο «Ο Λύκος της Γούολ Στρητ» νιώθω να με έχει καταλάβει ένα σύνδρομο του ‘πατροκτόνου’ Οιδίποδα: είμαι έτοιμος να ζητήσω την θέσπιση ορίου συνταξιοδότησης για τους μεγάλους σκηνοθέτες!

Περίμενα με μεγάλη αγωνία αυτήν την ταινία σε μια εποχή κρίσης, περίμενα ένα βιτριολικό σχόλιο για αυτή την αγέλη λύκων που εκμεταλλεύεται τις ανάγκες που γεννά η καπιταλιστική κοινωνία στον απλό άνθρωπο και την συνεχή δίψα για πλούτο πού έχουν οι ανώτερες τάξεις.

Η ταινία ξεκινά όπως όλες οι μεγάλες επιτυχίες του Σκορτσέζε, με πλάνο σεκάνς που μας παρουσιάζει τον κεντρικό ήρωα της ταινίας πού μας διηγείται το πάθος που τον κατέχει και την εξάρτηση του από το ισχυρό ναρκωτικό πού είναι το χρήμα. Παρακολουθούμε στην αρχή τον συνεσταλμένο ήρωα που εξελίσσεται σε ένα σαρκοφάγο άκαρδο λύκο, ντοπαρισμένος από κάθε είδους ναρκωτικό. Ένας κατεξοχήν σκορτσεζικός ήρωας πού ο σκηνοθέτης, οδηγούμενος πάντα από το μείγμα των ρωμαιοκαθολικών και εβραϊκών ενοχών του, οδηγεί σιγά σιγά στον Γολγοθά του.

Ο Τζόρνταν Μπέλφορντ, που τον υποδύεται πειστικά αλλά χωρίς να τον ενσαρκώνει ο Λεονάρντο Ντι Κάπριο είναι ένας αδίστακτος χρηματιστής που θέλει να ζήσει το αμερικανικό όνειρο με όλο του το είναι. Περιστοιχισμένος από μία αγέλη loosers που ζητούν και αυτοί το μερίδιο τους από την χρυσή ζωή, ο λύκος δαγκώνει τα θύματα του. Στον δρόμο προς την δόξα ο Τζόρνταν χάνεται όλο και περισσότερο στον κόσμο των ναρκωτικών και μαζί του και η ταινία. Ο Σκορτσέζε δίνει πολύ μεγάλη έμφαση στις σκηνές των οργίων και στην κινηματογράφηση χαπιών, σκόνης και γυμνών κορμιών με δεξιοτεχνία μεν άλλα χωρίς να προσθέτει τίποτα περισσότερο από κούραση στον θεατή. Οι χαρακτήρες χάνουν σε βάθος και υπόσταση και το μόνο που μας μένει είναι να περιμένουμε καρτερικά την λύτρωση των τίτλων τέλους.

Για να συνοψίσω, η ταινία είναι ένα άθροισμα μανιέρας τόσο σκηνοθετικής όσο και ερμηνευτικής με μόνο ερέθισμα για τον διψασμένο σινεφίλ την μουσική υπόκρουση. Όποιος θέλει να δει ένα Σκορτσέζε πού τολμά να ξαναδεί τα εξής:

– Η Αλίκη δε Μένει πια Εδώ (Alice Doesn’t Live Here Anymore)

– Κακόφημοι Δρόμοι (Mean Streets)

– Τα Χρόνια της Αθωότητας (The Age of Innocence)

– Σταυροδρόμια της Ψυχής (Bringing Out the Dead)

• Διαβάστε το αφιέρωμα των Cinεπιβατών στον Σκορσέζε