Homo hominis lupus

ΜπλΜπλάκμουρ, Αγγλία 1891. Οικία των Τάλμποτ. Μία απίστευτη τραγωδία δείχνει να έχει αναστατώσει την οικογένεια του sir Τζων Τάλμποτ(Anthony Hopkins). Ο γιός του Μπεν(Simon Merrels) βρίσκεται νεκρός με κατακρεουργημένο κορμί, σ’ενα χαντάκι, και ολόκληρη η αγγλική επαρχία είναι ανάστατη και τρομοκρατημένη επειδή δεν μπορεί να καταλάβει ποιός ή τί διέπραξε ένα τόσο φρικτό έγκλημα. Ο αδελφός του Μπεν, ηθοποιός Λώρενς Τάλμποτ(Benicio del Toro) καλείται εσπευσμένα απ΄την αραβωνιαστικιά του νεκρού,  την ωραία σαν τη Σελήνη και καυτή σαν ηφαίστειο” Γκουέν Κόνλιφ(Emily Blunt), για να βοηθήσει στη διερεύνηση της υπόθεσης. ‘Εχουμε το εγκλημα, έχουμε τον πανικό , και το τέλειο σκηνικό , την ομιχλώδη Βικτωριανή Αγγλία του 19ου αιώνα. Αν επιθυμείτε ν’ανατριχιάσετε, να ουρλιάξετε από φρίκη, να σας κοπεί η ανάσα αλλά μέσα σ’ενα πλαίσιο απίστευτης ομορφιάς, τότε η ταινία    The Wolfman   ειναι ό,τι πρέπει. ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ θρίλερ, με ολη τη σημασία της λέξης- δηλαδή μία πηγή βαθειάς συγκίνησης. Δεν είναι καθόλου τυχαίο πιστευω η άνθηση και λατρεία της λεγόμενης  συγκινησιακής λογοτεχνίας στη Βικτωριανή Αγγλία. Εδώ, εν έτει 2010, υπό την σκηνοθετική καθοδήγηση του Joe Johnston ,ένα πολύ καλό καστ μας προσφέρει 2 ώρες απόλαυσης, με μία ταινία η οποία ανακυκλώνει με αισθητικά άρτιο τρόπο όλα τα, καλώς εννοούμενα, κλισέ των έργω παρόμοιας θεματολογίας. Τεράστιες, επιβλητικές επαύλεις με κρύα μαρμάρινα πατώματα, χτισμένες στην απέραντη εγγλέζικη εξοχή που μπορεί να γίνει άκρως απειλητική μόλις πέσει το σκοτάδι, ωραίες δεσποσύνες με πάλλευκο δέρμα και ξέπλεκα μαλλιά, ντυμένες με μακριά φορέματα που θροϊζουν σε στενούς μισοφωτισμένους απ΄το φως του φεγγαριού διαδρόμους, ξύλινα πατώματα που τρίζουν, άνεμος που παγώνει την αναπνοή και ομίχλη που καλύπτει τα πάντα σα νεκρικό πέπλο…
Ναί, ο Joe Johnston πιστεύω έφτιαξε μία χορταστική ταινία εποχής, με θαυμάσια φωτογραφία, και υποβλητική μουσική, για έναν άνθρωπο που ψάχνει να βρεί τι κακό χτύπησε τον αδελφό του, και καταλήγει ν’ νακαλύψει το κακό μέσα του και μέσα στο σπίτι του. Η εξαιρετική φωτογραφία, κάνει το κάνει πλάνο να θυμίζει οπτικοποιημένη σελίδα από βιβλίο του Wilkie Collins. Νομίζω πως αν μεταφερθεί ποτέ στο σινεμά, το βιβλίο του  Η Γυναίκα με τα ‘Ασπρα από αυτόν τον σκηνοθέτη και δ/ντή φωτογραφίας, τότε θα γίνουμε κοινωνοί μίας αλησμόνητης κινηματογραφικής εμπειρίας. Μόνο καλά έχω να πω γιαυτη την λυκανθρωπική ταινία, που δεν στερείται και αναφορών στην απάνθρωπη μεταχείριση των ψυχικά ασθενών, του προπερασμένου αιώνα. ‘Αλλωστε ο εγκλεισμός σε άσυλο, αποτελούσε ανέκαθεν την αποτελεσματικότερη μέθοδο εξουδετέρωσης των ανεπιθύμητων.. Κάτι που ειδαμε και στο From Hell αν θυμάστε.
Ο Anthony Hopkins, εξαιρετικός όπως πάντα, γνωρίζει πολύ καλά το κλίμα και την ατμόσφαιρα αυτών των ταινιών, όπως και αξιοπρόσεκτη είναι και η Emily Blunt η οποία ήδη απ΄το The Young Victoria μας έδειξε πως της πάει πολύ αυτή η εποχή και συμπεριφέρεται αναλόγως.
Ετοιμαστείτε να μεινετε μ’ανοιχτό το στόμα απ΄την ερμηνεία του Hugo Weaving( ο βασιλιάς των Ξωτικών στο The Lord of the Rings) στο ρόλο του επιθεωρητή της Σκότλαντ Γιάρντ ‘Αμπερλαιν, το απαραίτητο αντίβαρο λογικής μεθόδου σ’ενα μικρόκοσμο που άγεται και φέρεται από δεισιδαιμονίες και θρησκοληψίες…
‘Ενα παράπονο έχω μόνο για την επιλογή του Benicio del Toro για το ρόλο του Λώρενς Τάλμποτ. Επί 2 ώρες προσπαθούσα να δω την περίφημη γοητεία με την οποία πιστώνουν τον κύριο, αλλα φαίνεται ήταν πολυ καλά κρυμμένη. Μάλλον λόγω του 3ωρης διάρκειας μακιγιάζ που απαιτείτο για να επιτευχθεί η μεταμόρφωσή του σε κτήνος. Πολύ καλός ηθοποιός αναμφίβολα, αλλά άσχημος άντρας. Θεωρώ πως σε τέτοιας θεματολογίας ταινίες, επιβάλλεται η ύπαρξη ενος όμορφου πλάσματος, ικανού να ξετρελάνει το θεατή, να τον κάνει να ταυτιστεί μαζί του και να επιθυμεί διακαώς τη λύτρωσή του, κατά προτίμηση στην αγκαλιά μιας ευειδούς δέσποινας, όπως εδώ. ‘Οταν δε υπαρχει και λανθάνων ερωτισμός ανάμεσά τους δημιουργείται το κατάλληλο τραγικό κλίμα. Εν πάσει περιπτώσει, η ταινία είναι καθηλωτική, και αυτό οφείλεται ,τα μάλα πιστεύω, στην άψογη καλλιτεχνική διεύθυνση. Τα κοστούμια είναι δουλειά της Milena Canonero και αν τ’ όνομα δεν σας θυμίζει τίποτα, θα πω μόνο έναν τίτλο: Out of Africa.
Σε μικρό αλλά άκρως μυστηριώδη ρολο εμφανίζεται κι ο Max von Sydow, ο οποίος εμφανίζεται και εξαφανίζεται το ίδιο ανεξηγητα, όπως επισης ανεξηγητη ειναι και η προθυμία του να χαρίσει (ή να ξεφορτωθεί) ένα μπαστουνι με περίτεχνη ασημένια λαβή που αναπαριστά λύκο, στο νεαρό Λώρενς. Οι σκηνες όπου το κτήνος, ο άνθρωπος-λύκος “αφήνεται ελεύθερο” όπως διφορούμενα προτεινει στο γιό του ο γέρο Τάλμποτ, είναι απίστευτης αγριότητας και ωμότητας, αλλά πιστευω δικαιολογημένα. Ειναι απολύτως απαραιτητη αυτη η φρίκη ώστε να τονιστεί η τραγική μοιρα του (αντι)ήρωα.   Ο άνθρωπος-Κένταυρος, το έλλογο και το ζωώδες, το φως και το σκοτάδι σε συνεχή πάλη, ολόκληρη η φιλμογραφία-φιλολογία περί διχασμού προσωπικοτητας και κυρίως, φύσης, ανιχνεύεται σ’αυτες τις σκηνές.
Ταινια ιδανική για κρύα χειμωνιάτικα βράδια, με την καταιγίδα να λυσσομανάει έξω απ΄το παράθυρό μας κι εμείς μέσα, ασφαλείς, να τρέμουμε το επόμενο χτύπημα του Λυκανθρώπου. Αοοοοουυυυυυύ!

Φράνσις

γ