ΖΩΝΗ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝΤΟΣ (THE ZONE OF INTEREST)
Ο Ρούντολφ Ες και η σύζυγος του Χέντβιχ ζουν ειδυλλιακά και πλούσια μαζί με τα πέντε παιδιά τους σε ένα μεγάλο σπίτι, με πανέμορφο κήπο, δίπλα στο ποτάμι και μέσα στην φύση. Τίποτα δεν ταράζει την ηρεμία και όλα δείχνουν να πηγαίνουν ρολόι και να είναι σε απόλυτη τάξη. Το σπίτι είναι δίπλα ακριβώς από την δουλειά του Ρούντολφ και τους χωρίζει ένας τείχος. Ο Ρούντολφ είναι ο διοικητής του στρατοπέδου Άουσβιτς στον Β’ Παγκόσμιο.
Ελεύθερη διασκευή του βιβλίου του Μάρτιν Άιμις το οποίο βέβαια εξιστορεί αληθινούς χαρακτήρες, από τον σεναριογράφο και σκηνοθέτη Τζόναθαν Γκλέιζερ. Ένας από τους πιο ιδιαίτερους σκηνοθέτες της εποχής μας αρκεί να θυμηθούμε τις προηγούμενες δουλειές του, το ΕΡΩΤΙΚΟ ΚΤΗΝΟΣ ( με το οποίο είχε φτάσει και στα όσκαρ ο Μπεν Κίνγκσλει) , την ΓΕΝΝΗΣΗ με την Νικόλ Κίντμαν και το ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΟ ΔΕΡΜΑ με την Σκάρλετ Γιόχανσον. Η ΖΩΝΗ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝΤΟΣ είναι μία ταινία μοναδική. Είναι μία ταινία που ξεκινάει με ένα συγκλονιστικό θέμα και παντρεύεται με μία εξίσου συγκλονιστική κινηματογραφική ματιά και αποτύπωση. Ένας φράχτης χωρίζει την οικογένεια από το απόλυτο στρατόπεδο θανάτου. Ακούμε τις φωνές, τους πυροβολισμούς , βλέπουμε τις καμινάδες που καίνε , τα παράθυρα του στρατοπέδου και ταυτόχρονα βλέπουμε και τον κήπο με τα παιδιά να παίζουν, την Χέντβιχ να καμαρώνει στην μητέρα της για την επιτυχημένη ζωή της και την οικογένεια της. Βλέπουμε τις συναντήσεις του Ρούντολφ με ναζί, να οργανώνει με απάθεια την δουλειά του (ήταν ο ΄άνθρωπος που εμπνεύστηκε και δημιούργησε τους φούρνους και την εξόντωση με αέριο) , την Χέντβιχ να κουτσομπολεύει με τις φίλες της πως παρήγγειλε να της φέρουν και άλλες οδοντόκρεμες από τα υπάρχοντα των Εβραίων γιατί μέσα βρίσκει διαμάντια. Τα παιδιά παίζουν με δόντια και όταν ακούνε διάφορα να απομακρύνονται από τα παράθυρα. Προκειμένου να διαφυλάξουν την ευτυχία, είναι ικανοί να κάνουν τα πάντα. Ο Ρούντολφ ως απλός τεχνοκράτης που απλά δεν μπορεί ούτε καν να σκεφτεί παρά να εκτελεί διαταγές και η Χέντβιχ ως γνήσια μικροαστή μητέρα που περνάει πλούσια χωρίς να κάνει τίποτα. Του συγκλονισμού δηλαδή.
Του συγκλονισμού και η σκηνοθεσία του πάλαι ποτέ βιντεοκλιπά Τζόναθαν Γκλέηζερ, που κινείται μέσα στο σπίτι με πολλαπλές κάμερες και με γεωμετρικά πλάνα, για τις εξωτερικές σκηνές στους κήπους με φόντο το Άουσβιτς, του συγκλονισμού και το μοντάζ του Πολ Γουατς που δένει τα πλάνα μέσα στο σπίτι, για τον ήχο της ταινίας εφόσον ο τρόμος έρχεται από τον ήχο, και η μουσική της Μίκα Λέβι που χτυπάει κόκκινο στα νεύρα και την ατμόσφαιρα.
Επειδή όμως στις κριτικές και στην τέχνη υπάρχει το αλλά, τα 3,5 αστεράκια της κριτικής προέρχονται από το γεγονός πως όσο συγκλονιστικά και αν είναι όλα αυτά, ένιωσα πως από τα 105 λεπτά της ταινίας, τα τελευταία 30 λεπτά δεν γινόταν απολύτως τίποτα. Και επειδή μιλάμε για κινηματογράφο, ένιωσα πως από τον απόλυτο συγκλονισμό πέρασα στην απόλυτη απάθεια. Η προσπάθεια του Ρούντολφ και της Χέντβιχ να διατηρηθεί η ευτυχία τους ενώ εμείς γνωρίζουμε και απορούμε πως είναι δυνατόν, κινηματογραφικά δείχνει να μην λειτουργεί. Τουλάχιστον όχι όπως η πρώτη ώρα, Αυτό όλο με οδήγησε να κάτσω να ψάξω και να διαβάσω για την ζωή και τα έργα της συγκεκριμένης οικογένειας και για το που κατέληξε όλο αυτό. Και το βρήκα πολύ πιο ενδιαφέρον. Ο Γκλέιζερ οπτικοποίησε αυτό που δεν μπορεί κανείς να διανοηθεί. Όχι το ολοκαύτωμα, αλλά την σκοτεινή και ύποπτη πλευρά της ανθρώπινης ψυχής. Ταινία για λίγους και όχι για το ευρύ κοινό, ιδιαίτερο σινεμά, και προσωπικό και φεστιβαλικό και με τόλμη. Μόνο που από τον απόλυτο συγκλονισμό του πρώτου μέρους, με έριξε στην απόλυτη αδιαφορία στο δεύτερο. Ίσως και να ήταν ζητούμενο του. Ο χρόνος και η ιστορία θα δείξουν.
Η ταινία κυκλοφορεί 14 Δεκεμβρίου σε διανομή ΣΠΕΝΤΖΟΣ
