Το κρυφό πάθος της Τερέζ Ντ.
Η δραματική ιστορία της Thérèse Desqueyroux, η μεταφορά του βιβλίου του François Mauriac, αποτέλεσε το κύκνειο άσμα του Claude Miller με την αγαπημένη «Αμελί» Οντρέ Τοτού.
Μια γυναίκα με ελεύθερο πνεύμα, ζώντας το 1926, παλεύει με τις περιοριστικές κοινωνικές δομές και τα συνοικέσια-συμφωνίες των οικογενειών μεγάλων γαιοκτημόνων. Λιγοστοί άνθρωποι εγκλωβισμένοι στο επαρχιώτικο τοπίο ατενίζοντας με λαχτάρα τα εκτάρια του γείτονα και συντάσσοντας γάμους συμβόλαια για να ενώσουν τις περιουσίες τους. Η Thérèse από μικρή γνωρίζει ότι είναι ταγμένη να παντρευτεί τον Bernard τον μεγάλο αδερφό της παιδικής της φίλης για να μπει στην οικογένεια Desqueyroux. Είναι ένας ρόλος που αρχικά τον αποδέχεται μοιρολατρικά, όσο περνά ο καιρός όμως αντιλαμβάνεται και η ίδια ότι η ανάγκη της για ελευθερία είναι ψηλότερα από οτιδήποτε άλλο.
Η ταινία είναι ένα δράμα εποχής και αυτά που περιγράφει ίσως δεν ανταποκρίνονται στα γούστα όλων των θεατών. Tο πρώτο μέρος είναι λίγο ανιαρό, όμως ο σκηνοθέτης με ωραία πλάνα – καδραρίσματα στα πρόσωπα των βασικών πρωταγωνιστών του, βοηθά τους χαρακτήρες του να αναπνέουν στο φακό και να αποκτήσουν δύναμη ενισχύoντας τις ερμηνείες τους. Η γρήγορη είσοδος στην ταινία της Audrey Tautou, αλλά κυρίως του Gilles Lellouche φαντάζουν λίγο άστοχες σκηνοθετικά. Στο ένα πλάνο βλέπουμε δυο κοριτσάκια ούτε 16 χρονών να συζητάνε και να λέει το ένα στο άλλο ότι οι οικογένειες τους συζητούν να παντρευτεί τον αδερφό της και στο επόμενο πλάνο βλέπουμε τον σαραντάρη ηθοποιό να παίζει το «τζόβενο»! Αυτό είναι φαινόμενο που θυμίζει ελληνικές ταινίες με «ντίβες» (βλέπε Κωνσταντάρα) και όχι τόσο σε παραγωγές τέτοιου επιπέδου. Αν θέλετε, είναι σαν να βρίσκει κανείς φυσιολογικό να παίζει και στους φετινούς «Δαίμονες» η Βίσση το ρόλο που είχε και πριν 15 χρόνια! Πάντως, όσο προχωρά η ταινία οι χαρακτήρες φαίνονται πιο αρμοστοί ηλικιακά στους ρόλους τους.
Το βαρύ ψυχολογικό δράμα μιας γυναίκας που καταπιέζεται, όχι μόνο από τον περίγυρό της, αλλά την κοινωνία ολόκληρη, μας θέτει εξ ορισμού το αδιέξοδο. Οι δεσμοί που ορίζουν τους γάμους των τέκνων των καλών οικογενειών με βάση τις εδαφικές εκτάσεις που κατέχουν φαίνονται αδύνατο να σπάσουν. Οι άνθρωποι και οι σχέσεις τους -μικρές συμμαχίες συμφερόντων, συχνά θα αλλάζουν, πάνω από όλα είναι η προάσπιση του οίκου και η γνώμη της κοινωνίας. Το μόνο που θα μείνει ακλόνητο είναι το τοπίο, τα ψηλά δέντρα. Η Τοτού σε μια δυνατή ερμηνεία δεν διστάζει να παγώσει το γλυκό της βλέμμα, αλλά και να πάρει και να χάσει αρκετά κιλά για τις ανάγκες του ρόλου. Το πιο ανάλαφρο πρώτο μέρος δίνει τη θέση του στο δεύτερο μισό που είναι καθηλωτικό. Πέφτει όλο το βάρος της ταινίας απάνω της και το σηκώνει με επιτυχία.
Να θυμίσω ότι η ταινία δεν αποτελεί την πρώτη μεταφορά του βιβλίου στην μεγάλη οθόνη καθώς υπάρχει και το έργο του 1962 του Georges Franju – Claude Mauriac, όπου το ρόλο της Thérèse είχε ενσαρκώσει η σχετικά νέα ηθοποιός τότε Emmanuelle Riva, λίγο μετά τη μεγάλη επιτυχία του «Χιροσίμα, Αγάπη μου» (Hiroshima, mon amour, 1959). To πρώτο έργο ξεκινά ανάποδα με την ηρωίδα να εξιστορεί την αλλαγή που έγινε μέσα της, ενώ η φετινή προσέγγιση έχει πιο άμεση γραμμική ροή.
(την ταινία πρωτοπαρακολουθήσαμε στο φετινό 14ο fff)
