ΤΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ ΤΗΣ ΚΑΡΜΕΝ

Κατά την διάρκεια ενός ολοήμερου μπάνιου στην θάλασσα, ο Δημοσθένης και ο Νικήτας δύο gay φίλοι, θυμούνται το Καλοκαίρι της Κάρμεν, δηλαδή μία συγκεκριμένη χρονική περίοδο της ζωής τους και προσπαθούν να το μετατρέψουν σε σενάριο για ταινία. Καθένας τους τελικά έχει διαφορετική άποψη για το πως εξελίχθηκαν τα πράγματα και οι δύο όμως θα συνειδητοποιήσουν πως τελικά αυτό που μετράει στην ζωή είναι η αυτογνωσία.

Σε σκηνοθεσία Ζαχαρία Μαυροειδή που το 2020 είχε κάνει εκείνον τον πολύ καλό ΑΠΟΣΤΡΑΤΟ, το ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ ΤΗΣ ΚΑΡΜΕΝ συστήνεται (και από τον ίδιο τον σκηνοθέτη) σαν μία ξεδιάντροπη κωμωδία με κεντρικούς ήρωες δύο gay άνδρες, εντελώς διαφορετικές προσωπικότητες μεταξύ τους, που θυμούνται τα γκομενικά κυρίως του ένα και τις μόνιμες ανησυχίες του άλλου. Ο Μαυροειδής που σαφέστατα έχει σπουδάσει το σενάριο, καταφέρνει να κάνει μία ταινία ευχάριστη, στρωτή στα φλας μπακ της, έξυπνη στους διαλόγους τους, ταυτόχρονα όμως και μία ταινία σχετικά επίπεδη συναισθηματικά, με χαρακτήρες ολίγον μονοδιάστατους (η μητέρα παρουσιάζεται εντελώς με αρνητικό πρόσημο), και με μία υπερβολή στην ταυτότητα της ως queer ταινία, σαν να θέλει να δείξει πρώτη στο ελληνικό σινεμά, αυτά που δεν έχουμε δει μέχρι τώρα.

Ο Μαυροειδής καθοδηγεί πολύ σωστά τους ηθοποιούς του, με καλύτερο τον Ανδρέα Λαμπρόπουλο, ο Γιώργος Τσιαντούλας φροντίζει να μας δείχνει το σώμα του σε σημείο εξάντλησης, το ημίαιμο ομόνυμο σκυλάκι δεν είναι τόσο…εκφραστικό όσο το παρουσιάζει ο πρώτος ιδιοκτήτης του, και το μεγάλο μείον της ταινίας, είναι πως σε μία τόσο καλοστημένη ταινία από άποψη παραγωγής, σεναρίου και τεχνικού μέρους, λείπουν οι μεγάλες σκηνές από τους ρόλους. Κανένας ρόλος της ταινίας δηλαδή, δεν έχει την μεγάλη στιγμή του. Στα πλην και το άνευρο φινάλε.

Το ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ ΤΗΣ ΚΑΡΜΕΝ είναι μία χαριτωμένη ταινία με αρετές που όμως αγχώνεται να περάσει όλα τα μηνύματα της και το κάνει πολλές φορές με άκομψο τρόπο ακόμα και στις τολμηρές σκηνές της. Θέλει να απευθύνεται σε συγκεκριμένο κοινό (όχι αναγκαστικά κινηματογραφόφιλο) , γκετοποιείται από μόνη της, θέλει να περάσει ως η πρώτη ανοιχτά μοντέρνα και τολμηρή gay ελληνική ταινία, και εκεί που νομίζεις πως θα γίνει σουρεάλ και θα σε ευχαριστήσει, αναπαράγει όλα τα κουραστικά εμμονικά κλισέ και σου θυμίζει από μόνη της το σινεμά του Χαβιέ Ντολάν , που χωρίς καθόλου γυμνό καταφέρνει να απευθύνεται σχεδόν σε όλο το κοινό, γιατί στο συναίσθημα δεν μπορεί να του παραβγεί κανείς.

Η ταινία κυκλοφορεί 13 Ιουνίου σε διανομή Cinobo