ΜΝΗΜΗ (MEMORY)

Η Σίλβια διάγει μια τακτοποιημένη ζωή με την έφηβη κόρη της, σε ένα διαμέρισμα με πολλές κλειδαριές. Μόλις έκλεισε 13 χρόνια χωρίς αλκοόλ. Σε ένα σχολικό reunion συναντά τον Σαλ, ο οποίος το ίδιο βράδυ την ακολουθεί πίσω στο σπίτι της. Η τυχαία τους συνάντηση ξυπνά επίπονες μνήμες του παρελθόντος, στιγμές που για τον ένα φεύγουν και επανέρχονται σαν διαλείψεις, και για τον άλλον καλύπτονται από το νεφελώδες πέπλο της αμφιβολίας. Κάτι σίγουρα δεν πάει καλά και με τον έναν αλλά και με τον άλλον.

Είναι αυτό που λέμε η βαριά κοινωνική ταινία. Που δεν ακολουθεί και κατα γράμμα τους όρους του δράματος αλλά φροντίζει να δημιουργεί κατασαστάσεις που δεν μπορούσες να διανοηθείς πως θα συμβούν. Αυτό είναι το MEMORY του Μισέλ Φράνκο, που πήρε την Τζέσικα Τζαστέην η οποία στους ρόλους είναι τόσο επιλεκτική που αρχίζουμε να ανησυχούμε. Εδώ στον ρόλο της βαθιάς τραυματισμένης Σύλβια από τα γεγονότα του παρελθόντος θα βρει τον Σολ, από το παρελθόν της , ο οποίος όμως τώρα ζει το δικό του δράμα. Θα αγαπηθούν αλλά θα μπορέσουν να χαρούν την αγάπη τους με τόσα βαρίδια;

Δεν τα πάει άσχημα ο Φράνκο στο να οπτικοποιήσει την δραματική δυσκολία των πρωταγωνιστών του. Και στο σενάριο το ίδιο έχει κάνει, τα πάει καλά, μέχρι που φτάνει η στιγμή που λες πως κάπως πρέπει όλο αυτό ή να εξομαλυνθεί ή να οδηγήσει σε φινάλε. Η αμηχανία εκεί είναι ολοφάνερη, ρίχνοντας όλο το βάρος στο ουρανοκατέβατο παρελθόν της Τσαστέιν, και η ταινία οδηγείται σε άλλα νερά από αυτά που άρχισε.

Η χημεία Τσαστέιν-Σάρσγκαρντ είναι καλή, υπερβολικά δραματική σε πολλά σημεία, και το ίδιο αποπνέει όλη η ταινία. Ένα υπερβολικά δραματικό ύφος που δύσκολα αφήνει διέξοδο. Σε γενικές γραμμές όμως η ΜΝΗΜΗ είναι μία ωραία κοινωνική ταινία, με δύο ανθρώπους κατεστραμμένους από το παρελθόν και το παρόν που προσπαθούν να αγαπηθούν γιατί το έχουν απόλυτη ανάγκη. Εντάξει, ναι, το έχουμε ξαναδεί και σε καλύτερη μορφή. Αυτό δεν σημαίνει όμως πως δεν είναι καλή ταινία.

Η ταινία κυκλοφορεί 20 Ιουνίου σε διανομή SpentzosFilm