This is Classic: Ντάμπο το Ελεφαντάκι (1941)
1941: To studio της Disney και ενώ αντιμετωπίζει σοβαρά οικονομικά προβλήματα λόγω του παγκοσμίου πολέμου και της οικονομικής αποτυχίας του καλλιτεχνικού Pinocchio και της εμπνευσμένης Fantasia, αποφασίζει πως το επόμενο κινούμενο σχέδιο θα έχει αναγκαστικά χαμηλό προυπολογισμό. Για οικονομία στην παραγωγή, η ταινία θα χρησιμοποιούσε την τεχνική του watercolor painting που χρησιμοποιούσε το studio για τις μικρού μήκους και όχι του oil painting που είχαν χρησιμοποιηθεί στην Χιονάτη. Αυτό έδωσε την ευκαιρία στην τέταρτη μεγάλου μήκους ταινία κινουμένων σχεδίων του Walt Disney, να δοθεί μεγαλύτερο βάρος στην ιστορία και το σενάριο και έτσι να δημιουργηθεί μία από τις ωραιότερες παιδικές ταινίες που έγιναν ποτέ. Χωρίς γραφιστική τελειότητα αλλά με γνήσια και αυθεντική συγκίνηση. Όπως αναφέρει και το tagline της ταινίας, the one…the only…the fabulous DUMBO.
Βασισμένο σε παιδικό βιβλίο της Helen Aberson με μια απλή εικονογράφηση 8 σκίτσων απο τον Harold Pearl, η ταινία είναι γεμάτη απο συναισθήματα και αγάπη. Ο πελαργός παραδίδει στην κυρία Jumbo, τον θηλυκό ελέφαντα ενός τσίρκου, το νεογέννητο μωρό της που είναι ο Dumbo, το ελαφαντάκι με τα πελώρια αυτιά που θα προκαλέσει τον χλευασμό των υπολοίπων ελεφάντων. Όταν η μητέρα του θα προσπαθήσει να τον προστατέψει απο μια ομάδα επιθετικών παιδιών, η μαμά ελέφαντας θα χαρακτηριστεί παράφρων και θα φυλακιστεί. Ο Dumbo μόνος του πλέον ,και με παρέα μόνο ένα ποντίκι , τον Timothy θα προσπαθήσει να επιβιώσει και να επανενωθεί με την άδικα φυλακισμένη μητέρα του. Και μπορεί ως θεατές να είμαστε προετοιμασμένοι για τον θρίαμβο του Dumbo, η συναισθηματική κορύφωση επιτυγχάνεται με τέτοιο τρόπο που οδηγεί σε ένα απόλυτα ενθουσιώδες τέλος.
Εφευρετική, ζωντανή και συγκινητική, απλή στα μηνύματα της-η φιλία μεταξύ ενός ελέφαντα και ενός ποντικιού είναι το πιο αντιρατσιστικό μήνυμα που έδειξε για χρόνια ποτέ σε ταινία της η Disney-και γεμάτη απο όμορφη μουσική και τραγούδια, η ταινία είναι διαποτισμένη απο εκλεπτυσμένο χιούμορ και αριστουργηματικές σεκάνς, όπως αυτή με το τραγούδι Pink Elephants on parade. Και μπορεί ο Dumbo να μην μιλάει ποτέ ( ο πρώτος μη ομιλούντας ήρωας της Disney ) στην ταινία, η εκφραστικότητα του όμως υπερνικά την έλλειψη διαλόγων. Οι σκηνές που παρηγορείται απο την μητέρα του κρεμασμένος απο την προβοσκίδα της μέσα απο την φυλακή της είναι αφοπλιστικά συγκινητικές και εκεί βρίσκεται όλη η δύναμη της ταινίας. Ένας ύμνος στην διαφορετικότητα, στην έννοια της φιλίας και της καλοσύνης. Η περιφρόνηση προς τον DUMBO για την αδεξιότητα του και τα υπερβολικά μεγάλα αυτιά του, μετατρέπονται σε ένα ξεχωριστό χάρισμα που του επιτρέπει να πετάει.
Μαζί με την εισπρακτική επιτυχία που σημείωσε η ταινία στα μόλις 65 λεπτά της, την παγκόσμια απήχηση της και την διαχρονικότητα της μέχρι και σήμερα λόγω της απλότητας της που μιλάει κατευθείαν στην καρδιά του θεατή, μικρού ή μεγάλου, η καλλιτεχνική της επιτυχία οδήγησε το φιλμ μέχρι το Φεστιβάλ Καννών και την βράβευση του εκεί με βραβείο καλύτερου animation. To National Board Of Review το κατέταξε μέσα στις 10 καλύτερες ταινίες της Χρονιάς και φυσικά η Ακαδημία Κινηματογράφου του χάρισε δύο υποψηφιότητες για Oscar (τραγουδιού για το Baby mine και μουσικής) και τελικά το βράβευσε με Oscar μουσικής (Frank Churchill και Oliver Wallace), επισφραγίζοντας έτσι την επιτυχία του όλου εγχειρήματος.
Για την αγάπη, για την μαμά, για τον φίλο, για την πίστη, για το σινεμά, το DUMBO είναι ένας κλασικός θησαυρός.
