THIS IS CLASSIC: Ο ΚΟΜΦΟΡΜΙΣΤΑΣ (IL CONFORMISTA) 1970

Έχει άραγε ποτέ υπάρξει ξανά ταινία σε τόση ασυμφωνία με τον τίτλο της όσο ο ΚΟΜΦΟΡΜΙΣΤΑΣ του Μπερνάρντο Μπερτολούτσι; Διότι ο κομφορμισμός είναι ένα στοιχείο που βρίσκεται εντελώς εκτός από τις προθέσεις του σκηνοθέτη, την τολμηρή αισθητική της ταινίας, τη μη γραμμική αφήγηση, τα χρονικά άλματα σε παρελθόν και μέλλον, το πορτρέτο ενός πολυσύνθετου πρωταγωνιστή με θολή ψυχολογία, μία εντυπωσιακή φωτογραφία τουτ Βιτόριο Στοράρο με τέτοια χρήση του χρώματος που σε συνδυασμό με την σκηνοθεσία, νομίζεις πως η ιστορία εξυπηρετεί την εικόνα και όχι το συνηθισμένο αντίστροφο. Και κάπως έτσι Ο ΚΟΜΦΟΡΜΙΣΤΑΣ αιχμαλωτίζει τον κάθε θεατή σε μία οπτική ευχαρίστηση υψηλότατου επιπέδου.

Ο Μαρτσέλο Κλερίτσι (Ζαν Λουί Τρεντινιάν) με μεγάλη χαρά μπαίνει στην φασιστική κυβέρνηση του Μουσολίνι και συγκεκριμένα στην μυστική αστυνομία η οποία του έχει έτοιμη μία νέα ζωή και μία νέα σύζυγο. Ο μήνας του μέλιτος θα συνδεθεί με τον απώτερο σκοπό του που είναι η δολοφονία ενός καθηγητή κολλεγίου ο οποίος είναι αρχηγός του αντιφασιστικού κινήματος. Σταδιακά όμως ο ήρωας θα αρχίσει να έχει ηθικές αμφιβολίες για τις πράξεις του και το τραυματικό του παιδικό παρελθόν θα έρθει σε απόλυτη σύγκρουση με τις πράξεις του,

Πολιτική και συναισθηματική ίντριγκα μπλέκονται επιτυχημένα και παρουσιάζονται τόσο άρτια αισθητικά, χωρίς να χάνουν λεπτό την σπουδαιότητα τους. Ένας ήρωας και οι γυναίκες της ζωής του, οι οποίοι όλοι θα πληρώσουν το βαρύ τίμημα για την απόφαση του να φτιάξει την ζωή του, βασιζόμενος σε λάθος πολιτικές πεποιθήσεις τρίτων, εφόσον αυτός ήταν ένας άβουλος οπαδός. Και εκεί που νομίζουμε πως η ταινία είναι ένα κατηγορώ για τους οπαδούς του φασισμού, το σενάριο του Μπερτολούτσι που βασίστηκε στο μυθιστόρημα του Αλμπέρτο Μοράβια, κάνει στροφή για να αποτυπώσει μία θολή ψυχολογία με εικόνες και αναφορές που οδηγούν σε αμφιβόλου ποιότητας ψυχολογικές ερμηνείες. Η επιφάνεια είναι κάτι που πάντα γοήτευε τον Μπερτολούτσι και το αποτύπωνε με τον καλύτερο τρόπο στις ταινίες του. Εδώ απλώς είναι η μεγαλύτερη στιγμή των προσωπικών του πεποιθήσεων και η πιο επιτυχημένη.

Βία, σεξ και καταπιεσμένες επιθυμίες μπλέκονται όλα από την μέση της ταινίας και μετά, μπερδεύοντας τα πάντα με επικάλυψη γοητείας και στυλ. Όλα αυτά δένουν με την μουσική του Ζωρζ Ντελερί, την φωτογραφία του Στοράρο, την μελαγχολική γοητεία του Ζαν Λουί Τρεντινιάν και τις γυναικείες παρουσίες Ντομινικ Σαντά , Στεφανία Σαντρέλι και Υβόν Σανσόν.

Στο μπαγκράουντ της ταινίας η Ανούκ Αιμέ είχε αρνηθεί την συμμετοχή της στην ταινία δηλώνοντας όμως προσφάτως πως μακάρι να είχε πει ναι, η Μπριζίντ Μπαρντό ήταν η αρχική ιδέα για τον ρόλο που τελικά πήγε στην Ντομινίκ Σαντά και η Ιζαμπέλ Ατζανί υπήρξε κομπάρσος στην κλασική σκηνή του χορού. Η ταινία διαγωνίστηκε για την Χρυσή Άρκτο στο Φεστιβάλ Βερολίνου το 1970, το οποίο όμως διακόπηκε απότομα χωρίς να δωθούν βραβεία λόγω της συμμετοχής της ταινίας Ο.Κ του Μάικλ Βερχόφεν και ο Μπερνάρντο Μπερτολούτσι προτάθηκε για Όσκαρ για την υποδειγματική δουλειά στην διασκευή του σεναρίου.