This is Classic : Persona (1966)
1966: Στην αρχή μια μαύρη οθόνη. Έπειτα η δημιουργία φωτός που παράγει η κινηματογραφική μηχανή για να προβληθεί στην Οθόνη. Το φιλμ που γυρνά, γεννητικά όργανα, ένα καρτούν, μια σταύρωση, σκηνές από βωβή ταινία τρόμου, η σφαγή ενός προβάτου και μια ανατριχιαστική μουσική. Και έπειτα από δύο λεπτά περίπου οι τίτλοι αρχής μιας ταινίας που κατάφερε να ξεφύγει από κάθε κριτική εξήγηση στο πέρασμα του χρόνου. Ξεχάστε ότι έχετε δει έως τώρα και ανακαλύψτε την τέχνη του σινεμά εκ νέου με την ταινία Περσόνα του μεγάλου Σουηδού σκηνοθέτη Ingmar Bergman.
Η ηθοποιός Ελίζαμπεθ Βόγκλερ-Liv Ullmann-πέφτει σε αφασία στην διάρκεια μιας θεατρικής παράστασης της Ηλέκτρας. Μετά από μια σύντομη παραμονή της στο νοσοκομείο, η ηθοποιός φεύγει με την νοσοκόμα της Alma-Bibi Andersson-στο εξοχικό της σπίτι στην θάλασσα. Οι προσωπικότητες τους είναι αντιθετικές. Η μία είναι βουβή αλλά η νοσοκόμα μιλάει ασταμάτητα. Η ηθοποιός θα προδώσει την εμπιστοσύνη της νοσοκόμας συντάσσοντας ένα σκληρό γράμμα για εκείνη και για τις εξομολογήσεις της. Και η ανακάλυψη της επιστολής αυτής θα δηλητηριάσει τις σχέσεις μεταξύ τους. Η νοσοκόμα Alma θα αποκαλύψει στην ηθοποιό την αποτυχία της ως μητέρα. Σιγά-σιγά οι δύο γυναίκες που μοιάζουν φυσιογνωμικά θα οδηγηθούν στην πλήρη και μαγική ταύτιση. Η μία θα διεισδύσει στην προσωπικότητα της άλλης που φανερώνει τα μυστικά της και θα οικειοποιηθεί η μία τον σύζυγο και το παιδί της άλλης και η ηθοποιός οικοιοποιείται τις εκμυστηρεύσεις της νοσοκόμας για να απελευθερωθεί από την μάσκα της (Persona).
Ταινία ασύλληπτη και διφορούμενη, ταινία των αντιθέσεων και των αναλογιών, η Persona είναι ένα ασπρόμαυρο επιτυχημένο πείραμα στην φιλμογραφία του Bergman. Πολύ πιο κοντά σαν ύφος στον Godard παρά στου Bergman,η ταινία ακολουθεί τις τρεις μεγάλες αξίες του σκηνοθέτη: α) Να είσαι πάντα ενδιαφέρων δηλαδή να δίνεις στο κοινό αυτό που θέλει. Ψυχαγωγία, χαρά, συγκίνηση, τέχνη και ζωτικότητα. Αλλά για να μην εκπορνεύεις αυτό που κάνεις β) Να πράττεις πάντα σύμφωνα με την καλλιτεχνική σου συνείδηση και γ) κάθε ταινία να είναι η τελευταία σου. Και κάπως έτσι η ταινία, μέσα στα μόλις 80 λεπτά της, αποτελεί ένα δοκίμιο για αυτό που δείχνει ο καθένας μας ότι είναι, σε αυτό που πιστεύει ότι είναι, σε αυτό που είναι πραγματικά, σε αυτό που δεν θέλει να είναι και σε αυτό που είναι παρά την θέληση του. Έτσι στην μέση της ταινίας που παρακολουθούμε, το φιλμ θα κοπεί στα δύο και θα σηματοδοτήσει την διακοπή της συνέχειας του χαρακτήρα της νοσοκόμας και θα μας βάλει ως θεατές να αναθεωρήσουμε όσα πιστεύαμε ότι παρακολουθούσαμε στην ταινία.
Οι δύο μεγάλες ηθοποιοί, μούσες του Ingmar Bergman, αποτελούν την πραγμάτωση της Persona. Από την μία η βουβή Liv Ullmann, που παίζει μόνο με τις εκφράσεις του προσώπου της και κατάφερε στα παρασκήνια να κάνει τον Bergman να την ερωτευτεί και η ταινία να είναι η αφετηρία του μεγάλου τους έρωτα. Και από την άλλη η Bibbi Anderson, η φλύαρη και sexy νοσοκόμα που αντιμετωπίζει την μοναξιά της, βαμπιρίζοντας την ηθοποιό. Συγκλονιστική επίσης η ασπρόμαυρη φωτογραφία του Sven Nykvist, ο οποίος κέρδισε έπειτα 2 Οscars φωτογραφίας για ταινίες του Bergman , το Κραυγές και Ψίθυροι και το Φάννυ και Αλέξανδρος και είναι και υπεύθυνος για την φωτογραφία στην Θυσία του Ταρκόφσκι.
Για δυνατούς λύτες γρίφων, για ανθρώπους που αγαπούν το σινεμά ως τέχνη και ως κινητήρια δύναμη για το μυαλό, την ψυχή και την ζωή, για αυτούς που θέλουν η ζωή να αντιγράφει το σινεμά και όχι το αντίθετο η Περσόνα του Ingmar Bergman αποτελεί το απόλυτο ευαγγέλιο.
