This is Classic: Οι Περιπέτειες της Priscilla, Βασίλισσας της Ερήμου (1994)

1994: Και ξαφνικά κινηματογραφικά νέα απο την Αυστραλιανή ήπειρο, θέλουν τον κλασσικό Βρετανό ηθοποιό Terence Stamp να επιστρέφει στον κινηματογράφο στον ρόλο μιας drag queen και μάλιστα σε κωμωδία. Το tag line της ταινίας προειδοποιούσε πως επρόκειτο για μια ταινία που θα άλλαζε τον τρόπο που σκεφτόμαστε, τον τρόπο που νιώθουμε μα πάνω απ’όλα τον τρόπο που ντυνόμαστε. Αυτό που δεν περίμενε κανείς ήταν πως η ταινία θα γινόταν το πιο επιτυχημένο queer road movie του κινηματογράφου. Διασκεδαστική και σπαρακτική συγχρόνως, η ταινία που αποτελεί μια προσέγγιση στους αληθινούς ανθρώπους πίσω απο τα λαμπερά προσωπεία των drag queen είναι η Priscilla H Βασίλισσα της Ερήμου (The Adventures of Priscilla, Queen Of The Desert).

Δύο draq queens και μια τρανσέξουαλ διασχίζουν την Αυστραλιανή έρημο με ένα πούλμαν, προκειμένου να παρουσιάσουν το show τους σε μια πόλη καταμεσής της ερήμου. Η ομοφοβία της επαρχίας θα κάνει το ταξίδι ιδιαίτερα επικίνδυνο ιδιαίτερα όταν ο Άνταμ (Guy Pearce) επιμένει να περιφέρεται στους δρόμους με πλήρη drag περιβολή. Το πιο επιτυχημένο κομμάτι της ταινίας είναι ο τρόπος που παρουσιάζονται οι τρεις κεντρικοί χαρακτήρες. Πέρα απο υστερικές και γκροτέσκ φιγούρες (όπως το υπερβολικό To Wong Foo,Thanks for everything Julie Newman του 1995) στην ταινία επικρατεί η καλαισθησία της υπερβολής και του φαντασμαγορικού. Ο κάθε χαρακτήρας έχει και διαφορετικό σκοπό. Ο ένας να αναρριχηθεί στο Άιερς Ροκ, ο άλλος να συναντήσει τον γιο του και η Μπερναντέτ να γνωρίσει τον μεγάλο έρωτα αφού θρηνεί ακόμα τον χαμό του τελευταίου εραστή.

Η ταινία αποθεώνει πανηγυρικά τον απίθανο κόσμο των draq και προκάλεσε μεγάλη έκπληξη η εμφάνιση ενός μεγάλου Βρετανού ηθοποιού, του Terence Stamp στον ρόλο της Μπερναντέτ, της τρανσέξουαλ με όλα τα απαραίτητα αξεσουάρ. Με τον πρωτοεμφανιζόμενο τότε Hugo Weaving (The Matrix) και τον Guy Pearce να συμπληρώνουν την τριάδα, ο Αυστραλός σκηνοθέτης Stephan Elliott παρουσίασε ένα κόσμο γυαλιστερό και χαρούμενο,κόντρα στο κατεστημένο αλλά ταυτόχρονα και τον φόβο της σωματικής φθοράς και των γηρατειών. Η δημοτικότητα και η απήχηση της ταινίας ακόμα και στο mainstream ανυποψίαστο τότε κοινό οφείλεται στο εύρημα του σκηνοθέτη να εμβαθύνει στις φοβίες, στα θέλω και στις ανησυχίες τριών φαινομενικά αλλοπαρμένων χαρακτήρων. Ακόμα και ο θεατής όμως που δεν ενθουσιάζεται απο το θέμα δεν μπορεί παρά να μην παρασυρθεί απο την ομορφιά των εικόνων και την καλλιτεχνική διεύθυνση της ταινίας.

Η εκπληκτική και πρωτότυπη δουλειά στο μακιγιάζ, στο hair styling αλλά κυρίως στα κοστούμια κατάφεραν να παίξουν, μαζί με τους εξαιρετικούς ηθοποιούς, πρωταγωνιστικό ρόλο στην ταινία. Η Αμερικανική Ακαδημία Κινηματογράφου αναγνώρισε πως η δουλειά της Lizzy Gardiner και του Tim Chappel στα κοστούμια, ταίριαζαν απόλυτα με το τοπίο της Αυστραλιανής ερήμου και αποτελούσαν κινητήρια δύναμη για την εξέλιξη της υπόθεσης και τους βράβευσε με το Oscar ενδυματολογίας (αφήνοντας πίσω την Colleen Atwood για τις Μικρές Κυρίες, την Moidele Bickel για την Βασίλισσα Μαργκό και τον Jeffrey Kurland του Σφαίρες πάνω απο το Μπρόντγουεη του Woody Allen ).

Σκηνές ανθολογίας όπως αυτή που ο Guy Pearce ανεβασμένος στην κορυφή του πούλμαν ανεμίζει ένα λαμέ μακρύ μαντήλι και τραγουδάει όπερα καθώς διασχίζει την έρημο σε συνδυασμό με απίθανα και διασκεδαστικά performances τραγουδιών, όπως αυτό του Finally της CeCe Peniston, η Priscilla κατάφερε να γίνει ένα instant classic χωρίς ίχνος διδακτισμού και προπαγάνδας παρουσιάζοντας την ανθρώπινη πλευρά και τις ευαισθησίες των πρωταγωνιστών της σε αντίθεση με την στείρα και αποξηραμένη έρημο ως ζωντανό σκηνικό της ταινίας.
Μια απίθανη κινηματογραφική στιγμή ή αλλιώς η τουρμπογόβα στα καλύτερα της….