This is Classic: Ένας Άντρας και Μία Γυναίκα (1966)

1966: Ο Γάλλος σκηνοθέτης Claude Lelouch (διαπιστευμένος ήδη ως φωτογράφος αλλά και στον χώρο της διαφήμισης ) αποφασίζει να καταστήσει αξέχαστη κινηματογραφικά την ιστορία ενός άντρα και μιας γυναίκας. Θα πάρει φαινομενικά μια ανάλαφρη ρομαντική ιστορία και με το ιδιαίτερο στυλιστικά και χρωματικά σκηνοθετικό του ταλέντο, θα την μετατρέψει στην πιο δύσκολη ερωτική ιστορία που μπορεί να εξελιχθεί. Σαν ένα ποίημα που κυλάει γοργά αλλά κορυφώνεται σε κάθε στίχο του, η ταινία του κατάφερε να δημιουργήσει ουρές στους κινηματογράφους, να φέρει δάκρυα στα μάτια των θεατών και να γνωρίσει καλλιτεχνική και εισπρακτική επιτυχία. Ένας απο τους πιο ρομαντικούς Χρυσούς Φοίνικες του Φεστιβάλ Καννών και ένα απο τα ομορφότερα κινηματογραφικά ζευγάρια της 7ης Τέχνης: Ένας Άντρας, Μια Γυναίκα (Un Homme et une Femme).

Ένας οδηγός αγώνων και μια βοηθός παραγωγής ταινιών, συναντιούνται τυχαία στο σχολείο των παιδιών τους. Η έλξη είναι αμοιβαία, είναι και οι δύο πανέμορφοι αλλά και οι δύο έχουν χάσει τους  συντρόφους τους. Το παρελθόν και το δυσβάσταχτο παρόν θα στέκονται συνέχεια εμπόδιο για να παραμείνουν ευτυχισμένοι μαζί. Θα επιδοθούν και οι δύο στο κυνήγι της αγάπης και θα παραδοθούν στην ευτυχία αλλά οι αναμνήσεις του έγγαμου βίου είναι εκεί και βαραίνουν. Από το πρώτο πλάνο των  ηθοποιών μέχρι και το τελευταίο, η εμμονή του Lelouch είναι μία. Να μας κάνει να αισθανθούμε την χημεία και την αγάπη μεταξύ των δύο πρωταγωνιστών του. Με δύο απόλυτα sexy και στυλάτους ηθοποιούς, την Anouk Aimee και τον Jean-Louis Trintignant να γεμίζουν τα πλάνα με τα υπέροχα πρόσωπα τους και τους ακόμα και τότε ζεν διαλόγους τους.

Σαν ένας αφαιρετικός πίνακας ζωγραφικής, άλλοτε έγχρωμο και άλλοτε ασπρόμαυρο, πλάνα με έντονο μπλε και άλλα με έντονη σέπια που οδηγούν όλα στο ίδιο μήνυμα. Την αγάπη και το ακατόρθωτο της.  Πολλοί μίλησαν για επιτηδευμένο σινεμά. Μα πως αλλιώς να μιλήσεις κινηματογραφικά για την αγάπη και για την ψυχολογία των συγκεκριμένων χαρακτήρων αν όχι επιτηδευμένα ; O Lelouch ήξερε οτι δεν άνηκε στο κίνημα της νουβέλ βαγκ , όμως έχτιζε το δικό του εντελώς κινηματογραφικό ύφος. Και όλα αυτά απέκτησαν ύψιστη σημασία με το μουσικό θέμα του Francis Lai , που έγινε-όχι τυχαία- το soundtrack του απόλυτου ρομαντισμού.

Χρυσός Φοίνικας στο Φεστιβάλ Καννών του 1966, πληθώρα βραβείων και η επιτυχία συνεχίστηκε με την Αμερικανική  Ακαδημία Κινηματογράφου να προτείνει την ταινία για τέσσερα βραβεία Oscar-Σκηνοθεσίας, Α’ Γυναικείου ρόλου, Ξενόγλωσσης Ταινίας και Σεναρίου-και να αποσπάει τα δύο τελευταία. Πενήντα χρόνια μετά, το Ένας Άνδρας, Μια Γυναίκα φαντάζει σαν όαση αγάπης και ομορφιάς μέσα στην κινηματογραφική ιστορία. Ένα υπόδειγμα Γαλλικού ρομαντικού σινεμά, στον αντίποδα του amour fou και στην έκφραση αληθινών συναισθημάτων, προσπάθειας για ευτυχία ,απαλλαγμένη απο τα βαρίδια της σύγχρονης εποχής, του facebook και των social media.

Ντα μπα ντα μπα ντα, ντα μπα ντα μπα ντα…