63o ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ: ΠΕΝΤΕ ΤΑΙΝΙΕΣ ΠΟΥ ΞΕΧΩΡΙΣΑΜΕ
To 63o Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Θεσσαλονίκης που διεξήχθη από 3 έως και 13 Νοεμβρίου ολοκληρώθηκε με 78.000 χιλιάδες θεατές που παρακολούθησαν τις νέες ταινίες, πλήθος δημοσιογράφων και εκλεκτών καλεσμένων από Ελλάδα αλλά και εξωτερικό, σε μία διοργάνωση που δεν είχε τίποτα να ζηλέψει από παρόμοια μεγάλα διεθνή φεστιβάλ, από πλευράς οργάνωσης, διεξαγωγής αλλά και επικοινωνίας. Για δέκα ημέρες ο κόσμος του κινηματογράφου και ολόκληρη η πόλη της Θεσσαλονίκης, κινήθηκε σε φεστιβαλικούς ρυθμούς, αγκάλιασε την σκοτεινή αίθουσα και καταχειροκρότησε ταινίες και επίτιμους προσκεκλημένους. Σας παρουσιάζουμε λοιπόν τις πέντε ταινίες που ξεχωρίσαμε και αγαπήσαμε, και που σύντομα θα κυκλοφορήσουν στις Ελληνικές αίθουσες.
- ΚΑΘΑΡΤΗΡΙΟ του ΒΑΣΙΛΗ ΜΑΖΩΜΕΝΟΥ
Ένας μοναχός ηγείται μιας πομπής. Ένα κορίτσι διασώζεται από την πορνεία. Δύο κολεγιόπαιδα γίνονται δράστες βίαιων περιστατικών. Ένας ηλικιωμένος πέφτει θύμα μιας αστυνομικού. Ένα ζευγάρι προσπαθεί να αποκαταστήσει τη σχέση του. Μια γυναίκα εκφράζει τον θυμό της σε έναν δημόσιο υπάλληλο. Ένας άνδρας απάγει τον καλύτερο του φίλο. Επτά διαφορετικές ιστορίες για την αγάπη στη σύγχρονη Ελλάδα, από ανθρώπους που την αναζητούν, τη βρίσκουν, τη χάνουν. Με τον σουρεαλισμό της Ελληνικής πραγματικότητας να μετατρέπεται σε κινηματογραφικό σπονδυλωτό έργο και με μία εξαιρετική δουλειά στην σκηνοθεσία και την φωτογραφία, ο Βασίλης Μαζωμένος μετά την ΕΞΟΡΙΑ του 2019 επιστρέφει μαζί με τους ήρωες του, το δράμα τους, το χιούμορ και την ανάγκη τους για αγάπη και ανθρωπιά. Από τις καλύτερες ελληνικές ταινίες της χρονιάς, με έναν τίτλο που παραπέμπει στον Μεσαίωνα των ημερών μας
2. ΝΑΡΚΩΣΗ (NARCOSIS) του Μαρτίν Ντε Γιονγκ
Μια δεμένη οικογένεια κλονίζεται όταν ο πατέρας επιχειρεί μια επαγγελματική κατάδυση από την οποία δεν αναδύθηκε ποτέ. Χωρίς κηδεία, χωρίς αντίο, με ένα σπίτι γεμάτο αναμνήσεις να είναι το μόνο που απέμεινε. Καταβεβλημένη από τη συγκεχυμένη αίσθηση της απώλειας, η μητέρα δύο νεαρών παιδιών αποφεύγει να αντιμετωπίσει το γεγονός πως ο συζύγός της είναι νεκρός – και ό,τι σχετίζεται με αυτόν. Τα παιδιά προσπαθούν να χωνέψουν την απώλεια αλλά παγιδεύονται σε ένα μοναχικό κυνήγι απαντήσεων – κάτι που οδηγεί την οικογένεια σε τέλμα. Η γυναίκα δεν έχει άλλη επιλογή παρά να διαχειριστεί το πένθος με τον δικό της τρόπο, αποσκοπώντας να ξεκινήσει μια καινούργια ζωή. Αποτελεί την επίσημη πρόταση της Ολλανδίας για τα φετινά Oscars στην κατηγορία της Διεθνούς ταινίας, η ταινία αγαπήθηκε ήδη από το κοινό (παρά τους εξαντλητικά αργούς ρυθμούς της) αλλά πρόκειται για μία ταινία καθαρό υπόδειγμα της Βορειοευρωπαικής σχολής που συνδυάζει δράμα και συγκίνηση με επιτυχία.
3. ΝΥΧΤΕΡΙΝΟΙ ΕΠΙΣΚΕΠΤΕΣ (Les Passgers De La Nuit) του Μίκαελ Χερς
Με την πρωταγωνίστρια της ταινίας Σαρλότ Γκέινσμπουργκ να προκαλεί πανδαιμόνιο στην αίθουσα του ΟΛΥΜΠΙΟΝ ως επίσημη προσκεκλημένη του Φεστιβάλ, οι Νυχτερινοί Επισκέπτες αποτέλεσαν την πιο κινηματογραφικά ”ανθρώπινη” στιγμή του Φεστιβάλ. Γαλλία, 1981, την ιστορική βραδιά της εκλογικής νίκης του Φρανσουά Μιτεράν. Ο κόσμος ξεχύνεται στους δρόμους πανηγυρίζοντας, καθώς πνέει ένας άνεμος αλλαγής και ελπίδας. Η Ελιζαμπέτ, όμως, δεν μπορεί να συμμεριστεί το κλίμα χαράς και ευφορίας. Ο γάμος της έχει λήξει άδοξα και πρέπει να βρει τρόπο να συντηρήσει μόνη της τα δύο της παιδιά. Η δουλειά που πιάνει σε μια νυχτερινή ραδιοφωνική εκπομπή, αλλά και η γνωριμία της με μια βασανισμένη έφηβη, την οποία προσκαλεί να μείνει με την οικογένειά της, θα αλλάξουν σταδιακά την οπτική και τη στάση της. Εξαιρετική ατμόσφαιρα και φωτογραφία που βγάζει όλη την εποχή των 80s στην μεγάλη οθόνη, η Εμμανουέλ Μπεάρ σε μικρό ρόλο, η Σαρλότ πιο ώριμη και ανθρώπινη από ποτέ, ένα soundtrack του Αντον Σανκό που γαληνεύει την ψυχή και οι ΝΥΧΤΕΡΙΝΟΙ ΕΠΙΣΚΕΠΤΕΣ καταχειροκροτήθηκαν μαζί με την πρωταγωνίστρια τους.
4. Η ΦΑΛΑΙΝΑ (THE WHALE) του Ντάρεν Αρονόφσκι
Ένας μοναχικός καθηγητής αγγλικών που υποφέρει από παχυσαρκία, επιχειρεί να αποκαταστήσει τις σχέσεις του με την απομακρυσμένη έφηβη κόρη του, ως μια τελευταία ευκαιρία για εξιλέωση. «Το σινεμά μπορεί να καταφέρει να μας φέρει πιο κοντά με έναν άλλον άνθρωπο, όσο διαφορετικός κι αν φαίνεται εκ πρώτης όψεως. Τα άτομα με παχυσαρκία δέχονται συχνά κριτική, αντιμετωπίζουν τον κοινωνικό αποκλεισμό και προσδιορίζονται από αυτή τη συνθήκη. Όταν είδα το θεατρικό του Σαμ Χάντερ πριν από οκτώ χρόνια, έμεινα έκπληκτος από το βάθος των χαρακτήρων του, και ειδικότερα του Τσάρλι, έτσι και μου γεννήθηκε η επιθυμία να αξιοποιήσω τα εργαλεία του κινηματογράφου για να φέρω το κοινό στη θέση του Τσάρλι, στις βαθύτερες σκέψεις του, τις τύψεις και τις ελπίδες του». Τάδε έφη ο Ντάρεν Αρονόφσκι που επέστρεψε μετά την πανωλεθρία του MOTHER! σε αυτό που ξέρει να κάνει καλά. Οι προσωπικοί δαίμονες του ανθρώπου, η κάθοδος του και η λύτρωση του (όχι πάντα με ευχάριστο τρόπο), αυτή την φορά σε ένα δράμα δωματίου που χτυπάει κόκκινο κλειστοφοβίας αλλά και συγκίνησης και που ετοιμάζει να στείλει σίγουρα τον Μπρένταν Φρέηζερ στην πεντάδα των Oscar (αν όχι στην κατάκτηση του).
5. ΛΥΚΕΙΟΠΑΙΔΟ ( Le Lyceen) του Κριστόφ Ονορέ
Ο Λουκά είναι μόλις 17, όταν ο εφηβικός του κόσμος γκρεμίζεται σε μία νύχτα. Καλείται να μάθει πως να αντιμετωπίζει τη ζωή σαν ένα άγριο ζώο που χρειάζεται εξημέρωση. Παλινδρομώντας ανάμεσα στον αδερφό του, ο οποίος έχει εγκατασταθεί στο Παρίσι, και στη μητέρα του, με την οποία ζει τώρα μόνος, το αγόρι θα πρέπει να παλέψει για να ξαναβρεί την ελπίδα και την αγάπη. Σεξουαλικότητα, οικογένεια, θάνατος, ψυχολογικές αστάθειες και όλα τα γνωστά μοτίβα του Κριστόφ Ονορέ, που όσο εκνευριστικά μπορεί να παρουσιάζονται άλλο τόσο λειτουργούν κινηματογραφικά στις ταινίες του. Και εκεί είναι που κερδίζει όλο το παιχνίδι, στο είδος δηλαδή της κοινωνικής ταινίας που βρίσκει το κοινό της ακόμα και εκτός Γαλλίας. Η Ζιλιέτ Μπινός κάνει τον καθιερωμένο της-αλλά πολύ καλό-περίπατο και ο πρωταγωνιστής Πολ Κίρσερ (υιός της Ιρέν Ζακόμπ) ήδη με το βραβείο ερμηνείας στο Φεστιβάλ του Σαν Σεμπαστιάν.
