Απογοήτευσε το φινάλε του True Detective; (και τι θα γίνει στη 2η σεζόν)

Περιέχει σπόιλερ

Η πρώτη σεζόν του True Detective τελείωσε και μαζί του -πιθανότατα- και η ιστορία των Μάρτι Χαρτ και Ράστι Κόουλ (το γιατί θα το δούμε παρακάτω).

Δεν ήταν λίγοι εκείνοι που απογοητεύτηκαν από την αποκάλυψη, κάνοντας λόγο για ένα βιαστικό κλείσιμο ενός πολύπλοκου μυστηρίου.

Εδώ υπάρχουν δύο πλευρές. Όσον αφορά την αποκάλυψη της ταυτότητας του Κίτρινου Βασιλιά, το True Detective χειρίστηκε το θέμα ιδιοφυώς ακριβώς εξαιτίας της απλότητας της αποκάλυψης. Οι συνωμοσιολόγοι απογοητεύτηκαν. Όχι παιδιά, ο Κίτρινος Βασιλιάς δεν είναι ο Μάθιου ΜακΚόναχι.

Επιπλέον -ευτυχώς για τον θεατή- στο φινάλε επιστρέφει ο Κάρι Φουκουνάγκα, ο οποίος κάθε φορά που καθόταν στην καρέκλα του σκηνοθέτη έκανε θαύματα (αρκεί να θυμηθούμε τη σκηνή-ποίημα της επίθεσης στο 4^ο επεισόδιο, ένα απίστευτο μονοπλάνο που αλλάζει τους κανόνες της τηλεόρασης).

Ήρωες του True Detective είναι δύο βασανισμένοι χαρακτήρες. Δύο ψευτοφιλόσοφοι αντιήρωες που προσπαθούν να βρουν νόημα μέσα στην ασχήμια και τη βρωμιά που τους περιβάλλει και καθώς και οι ίδιοι την ενστερνίζονται (καθένας με δικό του τρόπο), αλλά διατηρώντας την προσωπική τους ηθική.

Οι κακοί της ταινίας θα μπορούσαν να είναι βγαλμένοι από κάθε horror movie που σέβεται τον εαυτό του. Στο φινάλε, δεν αρκεί το νουάρ, ακόμα και το «λερωμένο» νουάρ. Χρειάζεται μία σεκάνς βγαλμένη από τους χειρότερους εφιάλτες κάθε παιδιού, ένας κακός όπου μπροστά του ο Χάνιμπαλ ή ο Σχιζοφρενής Δολοφόνος με το Πριόνι φαντάζουν αγγελούδια.

Η σκηνή όπου ο Μάρτι και ο Ράστι χάνονται στο κάστρο, είναι απλά εξαιρετική και δείχνει την σκηνοθετική δεινότητα του Φουκουνάγκα. Πρόκειται για έναν λαβύρινθο, γεμάτο εγκλήματα, παλιό όσο και ο ίδιος ο χρόνος, όσο η ιστορία του φωτός με το σκότος, όπως λέει ο Ράστι. Παράλληλα, αποτελεί την κατάβαση στην προσωπική κόλαση του Ράστι (ή ίσως στον παράδεισό του), μία αμφισβήτηση των όσων γνωρίζει.

Μετά το λαβύρινθο του Καρκόσα (και των όσων γίνονται εκεί), το επεισόδιο απογοητεύει. Δεν θα ήταν έτσι εάν υπήρχε δεύτερη σεζόν και  κάποια συνέχεια, ωστόσο, καθώς ξέρουμε ότι η ιστορία είναι αυτοτελής (τουλάχιστον με αυτό το καστ), η επιλογή για τη μοίρα των δύο ηρώων φαντάζει μάλλον παράξενη και το τελευταίο 20λεπτο τραβάει σε μάκρος και μάλλον ενοχλεί, καθώς δεν δίνει ελάχιστα στον θεατή.

Επιπλέον, άφησε πολλά ερωτήματα αναπάντητα: Γιατί ο Έρολ είχε τον πατέρα του στην καλύβα; Πώς η κόρη του Μάρτι γνώριζε πράγματα για τα εγκλήματα; Υποθέτουμε την ταυτότητα του Κίτρινου Βασιλιά -περισσότερο αποτελούσε ένα τέχνασμα, καθώς αναφερόταν σε διήγημα που θέλει όσους διαβάζουν ένα θεατρικό να τρελλαίνονται- αλλά τα ερωτήματα για την ακριβή σχέση της οικογένειας Τατλ ή για το πώς γινόντουσαν οι τελετουργίες –ή γιατί είχαν τόση απήχηση σε ορισμένους εγκληματίες, καθώς και το τι συνέβη στον Ραστ ανάμεσα στα 2002 και 2012, δεν απαντώνται ποτέ.

Τι ξέρουμε για τη δεύτερη σεζόν;

Το True Detective σημείωσε ρεκόρ τηλεθέασης, με 4,9 εκατομμύρια τηλεθεατές να μένουν καρφωμένοι στην οθόνη. Το αναμενόμενο είναι να συνεχιστεί, αλλά όπως λέει ο δημιουργός, Νικ Πιτσολάτο, αυτό θα γίνει με τελείως διαφορετικούς κανόνες.

Η δεύτερη σεζόν θα επικεντρωθεί σε «σκληρές γυναίκες, κακούς άνδρες και την απόκρυφη ιστορία του συστήματος μεταφορών στις Ηνωμένες Πολιτείες». Τουλάχιστον, σύμφωνα με τα όσα έχει δηλώσει ο δημιουργός της σειράς.

Οι υπογραφές στα συμβόλαια δεν έχουν πέσει, ενώ ο Πιτσολάτο δεν έχει καν παρουσιάσει την ιδέα του στο HBO. Και για όσους αναρωτιούνται, όχι ο ΜακΚόναχι δεν επιστρέφει. Το ξεκαθάρισε ο ίδιος σε πρόσφατη συνέντευξη του, λέγοντας ότι η αρχική ιδέα ήταν να γυριστεί μία ταινία με σενάριο 450 σελίδων. Ούτε, φυσικά, ο Γούντι Χάρελσον (δεν ξέρουμε εάν θα κάνουν κάποιο κάμεο). Ούτε ο Φουκουνάγκα αναμένεται να επιστρέψει και μάλιστα ο Πιτσολάτο έχει πει ότι δεν θα υπάρχει ένας σκηνοθέτης για όλα τα επεισόδια.

Επομένως, η δεύτερη σεζόν θα επικεντρώνεται σε διαφορετικούς χαρακτήρες σε διαφορετική τοποθεσία (ο Πιτσολάτο σκέφτεται τη Νότια Καλιφόρνια). Το εάν θα είναι το ίδιο επιτυχημένη δεν το ξέρουμε.

Τι αγαπήσαμε

Εκτός από την απίστευτη σκηνοθεσία, λατρέψαμε τη μουσική της σειράς, καθώς και τη φωτογραφία, τη σκηνογραφία. Δεν είναι μόνο η σκηνή των έξι λεπτών που προαναφέραμε αλλά όλες οι μικρές λεπτομέρειες: οι καμμένες εκκλησίες, τα μικρά τοτέμ από κλαδιά που βρίσκουν οι ήρωες, τα ανθρωπάκια από κουτάκια μπύρας που φτιάχνει ο Ράστι… όλα απίστευτα προσεγμένα. Και φυσικά τους τίτλους της αρχής.

Μας άρεσε επίσης η αίσθηση που ανέδυε, κάτι που οφείλεται σε όλα τα παραπάνω και στην εξαιρετική σκηνοθεσία του Φουκουνάγκα, καθώς και στην πένα του Πιτσολάτο. Ωστόσο, η Λουιζιάνα υπήρξε αναπόσπαστο τμήμα αυτής της ιστορίας (με τη Νέα Ορλεάνη, τους ποταμούς, τις απέραντες ανοιχτές εκτάσεις όπου κανείς δεν μοιάζει να μπορεί να σε ακούσει). Ελπίζουμε ότι η νότια Καλιφόρνια θα μπορέσει να ανταπεξέλθει στην πρόκληση.

Οι δύο ηθοποιοί. Μαζί με το Dallas Buyers Club, το True Detective ανέβασε στα ύψη την καριέρα του ΜακΚόναχι, κάνοντας όλους να αναρωτιούνται πώς έγινε τόσο καλός ηθοποιός το αγόρι με τους κοιλιακούς. Η αλληλεπίδρασή τους επί της οθόνης προσέφερε πολλούς πόντους στο σόου, ωστόσο υπήρχαν στιγμές που η σχέση τους παρουσίαζε κάποια κενά. Ελπίζουμε οι ηθοποιοί που θα επιλεγούν στη δεύτερη σεζόν να μπορούν να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων.

Μπορεί να μη συμφωνούμε με τις κατηγορίες για μισογυνισμό, ωστόσο θα θέλαμε να δούμε περισσότερους δυνατούς γυναικείους χαρακτήρες (ο Πιτσολάτο έχει αφήσει να εννοηθεί ότι θα τους δούμε). Η Μισέλ Μόναχαν μάς άρεσε, αλλά είχαμε μεγαλύτερες προσδοκίες για την εξέλιξη του ρόλου της.