True Detective, season 2: Πώς μας φάνηκε

Περίμενα να ολοκληρωθεί η δεύτερη σεζόν του True Detective, προκειμένου να έχω μία ολοκληρωμένη άποψη. Κι αυτό γιατί στα πρώτα επεισόδια βλέπαμε ένα συμπαθητικό αστυνομικό δράμα -αλλά μέχρι εκεί- που δεν θύμιζε σε τίποτα την εξαιρετική πρώτη σεζόν.

Το μοτίβο αυτό συνεχίστηκε μέχρι το τέλος. Είναι, σίγουρα, δύσκολο να ικανοποιήσεις τους θεατές, όταν τους έχεις μόλις προσφέρει κάτι που σημείωσε εξαιρετική επιτυχία.

Γιατί στην πρώτη σεζόν του True Detective όλα λειτούργησαν όπως έπρεπε: πολύ καλό γράψιμο, μυστήριο, ενδιαφέροντες χαρακτήρες και εξαιρετική σκηνοθεσία.

Η δεύτερη σεζόν είναι τρομερά μπλεγμένη και αργεί να ξεδιπλώσει το κουβάρι της. Στο μεγαλύτερο μέρος της σεζόν οι ήρωες -η Αντιγόνη Μπεζερίδη, ο Ρέι, ο Πολ και ο Φρανκ- φαίνεται να ενδιαφέρονται περισσότερο για τη δολοφονία του Κάσπερ, ενός ισχυρού άνδρα μιας διεφθερμένης πόλης και λιγότερο για τη σημασία που μπορεί να έχει αυτή στο εγκληματικό και επιχειρηματικό δίκτυο της πόλης.

Χρειάζεται να φτάσουμε στο 6ο επεισόδιο για να δούμε τα περιβόητα πάρτι όπου κλείνονταν οι συμφωνίες, ενώ μόλις στο τελευταίο επεισόδιο μαθαίνουμε ποιος σκότωσε τον Κάσπερ και γιατί, γεγονός που στη συνέχεια ο δημιουργός της σειράς Νικ Πιτσολάτο ξεπερνά σχετικά εύκολα για να προχωρήσει στο υπόλοιπο δίκτυο διαφθοράς του Βίντσι.

Δεν θα πω ότι η δεύτερη σεζόν ήταν χάλια. Είχε αρκετά καλά σημεία και εάν δεν υπήρχε το μέτρο σύγκρισης με την πρώτη σεζόν, νομίζω ότι θα μιλούσαμε για αξιοπρεπή αστυνομική σειρά. Κατ’ αρχάς ο Νικ Πιτσολάτο, μετά την κριτική για τους ανύπαρκτους ή χωρίς ανάπτυξη γυναικείους χαρακτήρες της 1ης σεζόν, μάς έκανε το μεγαλύτερο δώρο: την Αντιγόνη Μπεζερίδη (Ρέιτσελ ΜακΆνταμς). Ήταν ρεαλιστική, σκληρή, ενδιαφέρουσα. Ήταν ο Ράστι Κόουλ της δεύτερης σεζόν. Κι ενώ φαίνεται ότι υπάρχει πολύ ζουμί στην ιστορία της (με τον πατέρα της και τη μητέρα της και με ένα περιστατικό που της είχε συμβεί όταν ήταν μικρή), ελάχιστα αναπτύσσει αυτά τα στοιχεία ο Πιτσολάτο, αφήνοντας μάλιστα και ανοιχτά ερωτήματα. Και όχι μόνο αυτό, αλλά τον καλύτερο και πιο δυναμικό χαρακτήρα του, τον περιορίζει στο τελευταίο επεισόδιο, αφήνοντας την Μπεζερίδη μόνο να ανησυχεί για τον Ρέι (με τον οποίο έχει αναπτύξει ερωτική σχέση) και μακριά από την ενεργό δράση.

Σίγουρα τέσσερις χαρακτήρες ήταν πολλοί και δεν είμαι ακριβώς πεπεισμένη ότι ο Πολ ήταν απαραίτητος για την εξέλιξη της ιστορίας. Μάλλον ο Πιτσολάτο ήθελε να βάλει ένα σχόλιο για τα αγόρια που επιστρέφουν από τον πόλεμο στο Ιράκ.

Μου άρεσε ο Ρέι του Κόλιν Φάρελ, αυτό το μείγμα διεφθαρμένου και έντιμου αστυνομικού, οι σκελετοί του στα συρτάρια. Η ιδέα του Πιτσολάτο να χρησιμοποιήσει τον Φρανκ, έναν μεσαίου μεγέθους παίκτη που προσπαθεί να ανέλθει ήταν έξυπνη. Προσωπικά δεν τρελάθηκα με τον Βινς Βον και τη σοβαροφάνειά του, αλλά εν μέρει υπηρέτησε το σκοπό του.

Ωστόσο, αυτό που τόσο πολύ άρεσε στην πρώτη σεζόν: οι γεμάτοι βάθος διάλογοι, η αίσθηση πεσιμισμού, εδώ πνίγει τη σειρά. Για κάθε Ράστι Κόουλ υπήρχε ένας Μάρτι Χαρτ να τον «επαναφέρει» στην τάξη. Κι αν ο Πιτσολάτο καταφέρνει να μεταφέρει την αίσθηση ενός κλειστοφοβικού τοπίου, με το Βίντσι να μετατρέπεται σε θηλιά από την οποία δεν μπορείς να ξεφύγεις, το επίπεδο ψευδοφιλοσοφίας πιάνει… ταβάνι και δεν αφήνει διέξοδο διαφυγής.

Νομίζω ότι τα τελευταία τρία επεισόδια, όταν ο Πιτσολάτο αποφάσισε να μπει στο «πετσί» της ιστορίας ήταν τα καλύτερα της σεζόν, αν και στο φινάλε υπήρχαν κάποια προβλήματα, όπως το μάλλον αναμενόμενο τέλος.

Τον Πιτσολάτο τον ενδιαφέρει η μάχη του καλού με το κακό και αυτή τη φορά το φινάλε της σειράς είναι πιο σκοτεινό (κάτι που το προτιμώ). Σε καμία στιγμή όμως δεν φτάνει την αριστουργηματική σκηνή στην Καρκόσα. Δεν υπάρχει πιο απειλητικό και υποβλητικό τοπίο και οι αμερικανικές λεωφόροι δεν καταφέρνουν να το υπερσκελίσουν.

Αυτό που σίγουρα έλειπε ήταν μία στιβαρή σκηνοθετική ματιά. Ο Κάρι Φουκουνάγκα έδωσε νέο αέρα στο κείμενο του Πιτσολάτο στην πρώτη σεζόν. Στη δεύτερη, η απόφαση να μην γυριστούν τα επεισόδια από έναν μόνο σκηνοθέτη, είχε ως αποτέλεσμα μια μάλλον αδιάφορη σκηνοθεσία, που τις περισσότερες φορές εξαντλείτο σε νυχτερινά φώτα να πέφτουν πάνω στα πρόσωπα των πρωταγωνιστών.

Η σειρά δεν έχει ανανεωθεί και δεν ξέρουμε ακόμα εάν αυτό θα γίνει -μάλλον όμως θα γίνει. Και πάλι με διαφορετικούς ήρωες και ηθοποιούς. Αν ο Πιτσολάτο καταφέρει να αναγνωρίσει τις αδυναμίες της σειράς και να δώσει ώθηση σε όλα αυτά που ο κόσμος αγάπησε και αγαπά σε αυτήν, τότε θα μπορέσουμε να δούμε μία τρίτη σεζόν ισάξια της πρώτης.