Ο κύριος με το τεφτέρι

“Sometimes I think  I’m just not good for people, that  it’s  not  good for them to be around me. I wear  ’em down. They… they get unhappy.”

Η παραπάνω  φράση , δεν ειπώθηκε από κάποιον  “καταραμένο” καλλιτέχνη, δηλωμένο διανοούμενο , και λοιπά ευγενή όντα  που  επειδή έχουν  επιλέξει τη Γνώση και την  Αλήθεια δεν έχουν  “ζωή γεμάτη χαρές” κατά  πως θα έλεγε και ο Νίτσε. Ειπώθηκε  από έναν αστυνομικό  ονόματι Ράστι Κόουλ, ο οποίος  υπηρετούσε στο αστυνομικό τμήμα  της Λουιζιάνας  και το εξομολογήθηκε  – κάποιος φούρνος γκρεμίστηκε αδέρφια,  το παιδί μιλάει! –  στον συνάδελφό του Μάρτι  Χαρτ.

Η θρυλική, πλέον,  σειρά  neo-noir, Southern gothic,  όπως  εύστοχα έχει χαρακτηριστεί, με τίτλο  TRUE DETECTIVE , με την α’ σεζόν  να έχει τελειώσει και να έχει τρελάνει  κόσμο (8 επεισόδια), και με τη δεύτερη ήδη, εξ όσων γνωρίζω, να γυρίζεται για να κάνει πρεμιέρα το καλοκαίρι του 2015, δεν είναι απλώς μια  άκρως ιντριγκαδόρικη αστυνομική  σειρά  για το ποταπό/φρικτό/ακατανόητο έγκλημα και τον/τους δράστες του, είναι κυρίως  η (κατ’ αρχάς) αντιπαράθεση  μεταξύ  των δύο  αστυνομικών που αναλαμβάνουν  την εξιχνίαση  ενός υποβλητικού εγκλήματος  στη Λουιζιάνα  στα 1995. Αμερική, νότιες πολιτείες,  απέραντες  εκτάσεις ( η Φύση κάνει κουμάντο εδώ πέρα), βάλτοι, φτώχεια,  νοσηρότητα, ναρκωτικά και Βουντού. Μία γυναίκα, η Ντόρα Λανγκ, βρίσκεται  νεκρή, γυμνή και δεμένη  πισθάγκωνα στη ρίζα  ενός τεράστιου δέντρου στη μέση  ενός χωραφιού (θα μπορούσε να είναι και το δέντρο της Γνώσης στο κέντρο ενός εφιαλτικού  Παραδείσου ), φορώντας ένα  “στέμμα”  από κέρατα ελαφιού, κι έχοντας προφανώς  βασανισμένο  κορμί και  καλυμμένα μάτια. Οι αστυνομικοί που επιλαμβάνονται  της υπόθεσης  έχουν , ας πούμε,  ασυμβατότητα μεταξύ τους. Απ΄τη μία  είναι ο  οικογενειάρχης  Μάρτι, ο οποίος αυτοχαρακτηρίζεται ως ” κανονικός τύπος με τεράστιο πουλί”…, είναι ο  “μέσος” άνθρωπος που δεν απειλεί με τις απόψεις του την μακαριότητα του περίγυρου, που εκτονώνει  την πίεση (και συχνά φρίκη )  της  δουλειάς του με ξενοπηδήματα , διότι  ”  κύριοι, πρέπει ν’ αποφορτίζεσαι πριν ξαναβρεθείς με την οικογένειά σου”, που φρικάρει  όταν γνωρίζει  το νέο συνεργάτη του  ονόματι Ράστι Κόουλ, Τεξανός που μεγάλωσε στην Αλάσκα, κρυψίνους, χαμηλών τόνων, απόμακρος, ευφυέστατος και ικανότατος  σκιτσογράφος  επίσης, με βαρύ παρελθόν ( επαγγελματικό και  προσωπικό ), ο οποίος αυτοχαρακτηρίζεται ως ” ρεαλιστής αλλά από φιλοσοφική άποψη είμαι πεσιμιστής” . Δεν είναι μόνο το εξαιρετικά ενδιαφέρον σενάριο στο  οποίο διαπλέκονται οι δεισιδαιμονίες και η ροπή της αμερικάνικης επαρχίας   προς τις  “σκοτεινές πρακτικές”  , η νοσηρότητα συνδυασμένη με σεξουαλικότητα , η θεοφοβία  και πάνω απ΄όλα ο πολιτικός  νεποτισμός, αλλά  και οι δύο  πειστικότατοι πρωταγωνιστές που υποδύοντια το “αταίριαστο ζευγάρι” των αστυνομικών.

Οι Woody  Harrelson- Matthew McConaughey είναι  απολαυστικοί, με πρώτο  βιολί – κατά τη γνώμη μου- τον υπέροχο, άπαιχτο, και δικαίως βραβευμένο για την ερμηνεία του McConnaghey.  Ο ζοφερός διδακτισμός του Τζων Ντο (απ΄το θρυλικό Seven), η διεισδυτικότητα, παρατηρητικότητα, δυνατότητα ψυχολόγησης  του εγκληματία, η επιμονή (που φτάνει μέχρι τη μονομανία) του στην εξιχνίαση των εγκλημάτων και ιδιαίτερα αυτού του εγκλήματος, η μακρόχρονη θητεία του σε επικίνδυνες περιοχές της ανθρώπινης παραβατικότητας, όλες εν ολίγοις οι  ιδιότητες που απαντώνται σε όλα τα  “λαγωνικά” της  Δίωξης,  σαρκώνονται σ΄ αυτόν τον θλιμμένο, νέο άντρα που όλοι ειρωνεύονται  στο Τμήμα  επειδή τον θεωρούν  άσχετο  και τρελαμένο  Τεξανό, “περίεργο”, “λοξό”, ” ο ‘Εφορος (Tax man)” – όπως τον αποκαλούν – επειδή  κουβαλάει πάντα ένα μεγάλο τετράδιο για τις σημειώσεις του όταν εξετάζει τον τόπο του εγκλήματος, και άλλα τέτοια λυρικά που  ξεστομίζουν  διαχρονικά και διατοπικά οι πολλοί, για  κάποιον που τολμάει  να σκέφτεται /συμπεριφέρεται  ” έξω απ΄το κουτάκι”.

Η κρυψίνοια του Ράστι, η φυγανθρωπία του, το ότι αρνείται  να κάνει την τραγική  προσωπική του ιστορία δημόσιο ακρόαμα, φαίνεται να διαολίζει τους συναδέλφους του , τους  “καλούς  μπάτσους”, τους συνηθισμένους ανθρώπους που πορεύονται  με το 1+1 = 2,  λησμονώντας ( ή αγνοώντας ) ότι  ” η οδός του πνεύματος  είναι η πάροδος” .  Το άκρως ιντριγκαδόρικο με τη σειρά  είναι πως  η εξόχως ενδιαφέρουσα  προσωπικότητα του Ράστι Κόουλ (κι η έξοχη ερμηνεία του ΜcConaghey ), μετατοπίζουν  ανεπαίσθητα την  προσοχή μας  απ΄το φρικτό έγκλημα και τον (ή τους ) δράστη του , σ’ αυτόν τον άνθρωπο με την ρημαγμένη  προσωπική ζωή και το “καμμένο” σώμα (και νου) απ ΄τις ναρκωτικές ουσίες, τα ψυχοφάρμακα κ.λ.π., αλλά  ταυτόχρονα με την εκπληκτική ικανότητα να εκμαιεύει  την ομολογία  ενοχής  απ ΄τους δράστες , την άγρυπνη διαίσθησή του (κυριολεκτικά μιας και  εξομολογείται  πως  δεν κοιμάται  ποτέ, μόνο ονειρεύεται ) και τη βαθιά πεποίθησή του  πως το ανθρώπινο  είδος  είναι ένα λάθος, η Φύση έκανε ένα τραγικό λάθος  προικίζοντας το με Συνείδηση, κι αυτό ακριβώς έκανε όλη τη ζημιά, λέει ο Ράστι. Νομίζουμε ότι είμαστε  σπουδαίοι  ρε αδερφέ!

Ο δεινός  καπνιστής και πότης Ράστι (οι σκηνές όπου ο McConaughey  ρουφάει ηδονικά τον καπνό  του τσιγάρου του ή τη μπύρα του, που δεν τ’αποχωρίζεται ούτε και κατά τη  διάρκεια  της κατάθεσής  του ενώπιον συναδέλφων του, επ’ ευκαιρία άλλης -καθόλου άσχετης όμως- υπόθεσης, είναι σκηνές ανθολογίας, ο McConaughey  “ζωγραφίζει”),  ο οποίος  κοιτάζει με το ένα μάτι  το δέντρο, το επιμέρους, και με το άλλο  το δάσος, την ευρύτερη εικόνα, είναι ασκημένος  στη λοξή σκέψη, διαβασμένος  και γιαυτό  μη αρεστός  στους λοιπούς  οι οποίοι  φρικιούν  με όσα  αρρωστημένα βλέπουν καθημερινά  και απορούν λες και  οι δράστες  δεν ήταν άνθρωποι  σαν αυτούς. Αυτό που συγκινεί  είναι το βαθμιαίο πλησίασμα (μέσα στα 17 χρόνια που διήρκεσαν οι έρευνες για τα εγκλήματα στην περιοχή) του Μάρτι προς τον συνάδελφό του. Από το  ” μη λες τέτοια πράγματα μπροστά στους άλλους, με φρικάρεις” και το  ” ξέρείς πως είναι να σ’  εχει κανείς συνεργάτη ρε; ‘Αντε  και γαμήσου!” στα πρώτα επεισόδια, φτάνουμε  στο  “μην  αλλάξεις ποτέ ρε φίλε” που του λέει  στο συγκλονιστικό τελευταίο επεισόδιο  της  α’ σεζόν. Η ανακάλυψη του δράστη των δολοφονιών γυναικών και παιδιών που εξαφανίζονταν για χρόνια στην περιοχή της Λουιζιάνα, είναι το μακάβριο  φόντο, το πλαίσιο και η αφορμή  για να  εκδηλωθούν αυτές οι δύο  αντίθετες προσωπικότητες, που όμως τελικά  αλληλοσυμπληρώνονται. Ο μέσος άνθρωπος, ο προσγειωμένος , ο  έχων ορθόδοξη σκέψη, από τη μια πλευρά και απ΄ την άλλη ο αλλόκοτος, ψυχάκιας, τρελός,   ο οποίος  βεβαίως αποτελεί και την πιο βολική  και πειστική απάντηση  στο φλέγον ερώτημα “ποιος είναι ο κατά συρροή δολοφόνος;“, γιατί σίγουρα  θα πέρασε απ΄το μυαλό  όσων παρακολούθησαν τη σειρά , ότι μπορεί να είναι ο Ράστι ο δολοφόνος, δε θα μπορούσε;  Μην πω ότι θ’ αποτελούσε  άκρως ενδιαφέρουσα σεναριακή ανατροπή ένα τέτοιο ενδεχόμενο. Ο πανούργος, πανέξυπνος μπάτσος ο οποίος  έχει ήδη δηλώσει  ” φυσικά και είμαι επικίνδυνος. Είμαι αστυνομία: Μπορώ  να κάνω φρικτά πράγματα  στους άλλους ατιμωρητί”, γιατί να μην είναι αυτός  ο μακελάρης;

Όμως, όπως συμβαίνει  συνήθως, τα πράγματα δεν είναι  τόσο προβλέψιμα. Ο Ράστι έχει την επίγνωση  να πεί  τη φοβερή ατάκα στον Μάρτι, όταν ο δεύτερος  τον ρωτάει:  ” πιστεύεις ότι είσαι κακός  άνθρωπος;”, για να πάρει την απάντηση:  ” Ναι, είμαι κακός άνθρωπος. Ο κόσμος  χρειάζεται  εμάς τους κακούς Μάρτι, εμείς κρατάμε τους άλλους  κακούς μακριά.”

Ο κακός με κριτήρια  στατιστικά, ο “περίεργος”, αυτός που κοιτάζει  την πίσω πλευρά  του πίνακα ενώ οι πολλοί εκστασιάζονται  με την πρόσοψη, και ο γνήσια  κακός, αυτός που  αδημονεί  ” ν’ αφήσει πάλι το σημάδι του”, συνήθως χρησιμοποιώντας  με άκρως οδυνηρό τρόπο το σώμα (και την ψυχή)  συνανθρώπων του  ως κόλλα χαρτιού…

Η σειρά-δημιουργία του Nick Pizzollato, σκηνοθετημένη απ΄τον Cary Joji Fukunaga,  με το εκπληκτικό soundtrack ( το φοβερό τραγούδι των τίτλων έναρξης  έχει τον τίτλο Far From Any Road (THE HANDSOME FAMILY), είχε κυκλοφορήσει το 2003 και η μπάντα που το ερμηνεύει  δεν περίμενε τέτοιο χαμό, και η δυνατή τραγουδάρα που κλείνει το  πρώτο επεισόδιο του α’ κύκλου, είναι το Young Men Dead  ερμηνευμένο απ ‘τη μπάντα THE BLACK ANGELS, η μουσική γενικά της σειράς είναι του T. Bone Burnett), με το πολύ ιντριγκαδόρικο  σενάριο που μας φέρνει σ’ επαφή- γι άλλη μιά φορά- με τη νοσηρότητα της λεγόμενης  “βαθιάς Αμερικής” και μεταφέρει επιτυχέστατα τη φρίκη  του gothic στον Αμερικάνικο Νότο, η σειρά με το απολαυστικό πρωταγωνιστικό δίδυμο, αποδεικνύει  ότι το φως και το σκοτάδι, για τα οποία  αμπελοφιλοσοφούν  οι δύο τσακισμένοι- κυριολεκτικά- ντετέκτιβς στο τελευταίο επεισόδιο, αποτελούν τη θεμελιώδη συνθήκη, το λίκνο  όπου ανατρεφόμαστε όλοι.

Το ποιό εκ των δύο , και αν , θα επικρατήσει ,είναι ακόμη υπό έρευνα.