Ο Τρυφώ σε εικόνες

Ένα αγόρι τρέχει στην παραλία. Είναι το τέλος της ταινίας Τα 400 Χτυπήματα και η αρχή μιας νέας εποχής για το γαλλικό -και όχι μόνο- σινεμά. Πίσω μένει η δυσκοιλιότητα και το περιττό βάρος. Η κάμερα βγαίνει στους δρόμους, ακολουθεί τους χαρακτήρες, μιλά για πραγματικούς ανθρώπους και πραγματικά προβλήματα.

Ο Τρυφώ είναι παιδί της εργατικής τάξης, το σκάει από το σπίτι και πηγαίνει να δει σινεμά και γυρίζει αγχομένος πριν τον πάρουν χαμπάρι οι γονείς του. Θέλει και αυτός -όπως και ο πιο… ορθολογιστής Γκοντάρ- να αλλάξει τον τρόπο που βλέπουμε και φτιάχνουμε κινηματογραφικές εικόνες.

Όταν το 400 Χτυπήματα θριαμβεύει στις Κάννες, μια νέα εποχή ανατέλλει. Κι ενώ ο Γκοντάρ επιλέγει τον δρόμο ενός επαναστατικού σινεμά, ο Τρυφώ μένει ίδιος. Απαράλλακτος. Κάνει τις ταινίες που έκανε πάντα, το ίδιο γνωστό σινεμά, γεμάτο τρυφερότητα και πάθος.

«Σε δύσκολες εποχές ο καλλιτέχνης διστάζει. Μπαίνει σε πειρασμό να εγκαταλείψει την τέχνη του και να την καθυποτάξει σε μια ιδέα. Γίνεται έτσι προπαγανδιστής. Σε τέτοιες εποχές σκέφτομαι τον Ματίς. Πέρασε από τρεις πολέμους ανέγγιχτος. Πολύ νέος για τον πόλεμο του 1870, πολύ γέρος για εκείνον του 1914, πατριάρχης το 1940. Πέθανε έχοντας ολοκληρώσει το έργο του: τα ψάρια του, τις γυναίκες, τα λουλούδια, τα τοπία από τα παράθυρα. […] Η Τέχνη για την Τέχνη; Όχι. Η Τέχνη για την ομορφιά, η τέχνη για τους άλλους, η τέχνη που παρηγορεί» λέει ο Τρυφώ, απαντώντας σε κατηγορίες που του απευθύνει ο Γκοντάρ.

Οι Cinepivates με αφορμή το αφιέρωμα που πραγματοποιεί η Ταινιοθήκη της Θεσσαλονίκης στον σκηνοθέτη, ρίχνει μια ματιά στο έργο του σκηνοθέτη, όχι γράφοντας αναλύσεις γι’ αυτό, αλλά μέσα από υπέροχες φωτογραφίες και αφίσες από τις ταινίες του.