Σταύρος Τσίωλης aka ο Ταρκόφκσι ή ο Άντερσον του φτωχού, Η προσωπικότητα

Κοίτα να δεις. Οι ταινίες χωρίζονται σε προσωπικά δημιουργήματα και Χόλιγουντ. Η πρώτη κατηγορία συνήθως κάθε κάποιο καιρό γεννά αριστουργήματα παγκόσμιου βεληνεκούς. Πως αντιλαμβάνεσαι λοιπόν ένα αριστούργημα, με βάση την δομή του, την φωτογραφία του, την σκιαγράφηση των χαρακτήρων του, τα πλάνα του, την ροή του; Οι σκηνοθέτες έχουν ορισμένα στάνταρ που δεν τα διαπραγματεύονται ποτέ. Τους ηθοποιούς για τους ρόλους, το ευφάνταστο σενάριο, το συνεργείο, τα σκηνικά αντικείμενα. Με αυτόν τον τρόπο μας μαγεύουν με τόση μαεστρία ο Λίντς, ο Κισλόφσκι, ο Γκριναγουει, ο Αρονόφσκι, ο Άντερσον κι ο Ταρκόφκσι.

Ε ο Σταύρος Τσιώλης είναι ο Ταρκόφκσι ή ο Άντερσον του φτωχού. Όπως το πάρει κανείς. Δεν καταλαβαίνεις και λογικό… όπου ακούς νεκρούς σκύλους κράτα μικρό καλάθι. Το καλύτερο που μπορώ να σου πω είναι πως δημιουργεί προσωπικά, ιδιόμορφα, εκεντρικά ψυχογραφήματα. Οι ηρωές του είναι καθημερινοί αδιάφοροι άνθρωποι και διηγείται καθημερινές αδιάφορες καταστάσεις με ένα ακατάσχετα δυναμικό μάυρο χιούμορ.  Για αυτό νομίζω και του αρέσει να βασίζεται στο λαϊκό κομμάτι της Ελληνικής κοινωνίας οπότε και διαλέγει πολλές φορές ερασιτέχνες ηθοποιούς για να αντιπροσωπεύσουν καλύτερα τα πρόσωπα που έχει επιλέξει να δημιουργήσουν την μυθιστορία του. Διαλέγει δηλαδή τους ήρωες για τους οποίους γράφει και όχι κάποιον να τους αντιπροσωπεύσει.

Τα πλάνα του έχουν ως επί το πλείστον μία στημένη τελειότητα μαζί με μία λαϊκή αφέλεια. Λατρεύει τις απροσδόκητες λεπτομέρειες, και τις υπόκωφες αναφορές στον διεθνή κινηματογράφο μα και στον παλιό ελληνικό κινηματογράφο. Είναι σαφές ότι γνωρίζει καλά από κινηματογραφική διήγηση και από ελλειψη ρευστού. Παίζω το κεφάλι μου ότι όπως και ένα άλλο ιερό τέρας του χώρου, θα μπορούσε να στήσει κάτι ενδιαφέρον μόνο με μία σκάλα και μία λάμπα.

Πρέπει επίσης να έχει έρωτα με την μουσική, γιατί χρησιμοποιεί από κλασσική μέχρι πανυγηρτζίδικη με την ίδια άνεση. Δεν ντρέπεται να βάλει το σκυλολόι στη διαπασών και να το ταυτίσει ή να το αντιπαραβάλει με τους ηρωές του. Το πιο περίεργο στοιχείο του είναι ότι παλεύει να μείνει συντηρητικός μέσα στον αντικονφορμισμό του πράγμα αδύνατον.

Αν κατάφερα να το μεταφέρω πετυχημένα, συνδυάζει το χιούμορ και τους αναπάντεχους ήρωες του Άντερσον, με την εικαστικότητα και την μαεστρία του Ταρκόφσκι. Και όλα αυτά με το 1/100 των budget τους.
                  

Ο άνθρωπος αυτός είχε την πιο αδιαπραγμάτευτα περίεργη πορεία. Η πορεία του στα κινηματογραφικά ξεκινάει κάπου το 1958 αγκαλιά με την Finos Films. Αυτό από μόνο του ίσως ακούγεται λίγο μπανάλ, όχι όμως αν δείτε σε ποιες ταινίες  ήταν βοηθός σκηνοθέτη: Της Κακομοίρας, Οι θαλασσιές οι χάντρες, Τέντυ μπόυ αγάπη μου, Ένα έξυπνο έξυπνο μούτρο και διάφορα άλλα.

Το 1968 κάνει το σκηνοθετικο/σεναριακό ντεμπούτο του στον κινηματογράφο με τον Μικρό Δραπέτη με βοηθό σκηνοθέτη τον Κώστα Κουτσομύτη, κάνει τον Πανικό με πρωταγωνιστή τον Κώστα Καζάκο το 1969 και μέχρι το 1970 σκηνοθέτησε τέσσερις από τις εμπορικότερες ταινίες της εποχής  αναμεσά τους η «Ζούγκλα των πόλεων»!!!

Βρέθηκε στο απόγειο του με την ταινία Κατάχρησις Εξουσίας το 1971 σε σενάριο Νίκου Φώσκολου, η οποία ήρθε τρίτη σε εισιτήρια για εκείνη την χρονιά και προβλήθηκε σε 36 χώρες. Με βοηθό σκηνοθέτη πάλι τον Κουτσομύτη και πρωταγωνιστές: τον Κούρκουλο, την ανερχόμενη τότε Λιβανού, τον Καλογήρου και τον Κατράκη. Μετά από την τόση επαφή με την Finos Films, αποσύρθηκε από τα κινηματογραφικά δρώμενα μέχρι το 1985.

Κολλητός του Κεχαϊδη πράγμα πλήρως  αναμενόμενο, συντελεστής στο «Κιέριον», του Θέου, όπως όλοι οι Έλληνες σκηνοθέτες του Νέου Ελληνικού κινηματογράφου: Αγγελόπουλος, Βούλγαρης, Σφήκας, Πανουσόπουλος, Κωνστανταράκος, Τορνές, Φέρρης, Μαρκετάκης, Κατακουζηνός κ.ά… Ακόμα μεγαλύτερο ενδιαφέρον παίζουν οι εξωκινηματογραφικές του δραστηριότητες…  υπήρξε για λίγο ραλίστας, χρηματιστής, έμπορος έργων τέχνης, παλαιωτής εικόνων στο Άγιο Όρος και στιχουργός πολλών λαϊκών τραγούδια αφού τα θεωρεί συνέχεια του Βυζαντίου.

Σε αυτό το παράλογο γαϊτανάκι έρχεται να προστεθεί το θεατρό με το οποίο ασχολείται κατά πως φαίνεται μετά την απόρριψη του κινηματογράφου και την αποποίηση του τελευταίου του έργου το «Φτασαμεεεεε» 2004. Έχει γράψει λοιπόν τα εξής θεατρικά, “Τα κοκκινομπλέ πατίνια” (2006)-με πρωταγωνιστή τον Νινιό στο Θέατρο του Νέου Κόσμου,”Ταξιδεύοντας με τον ΠΑΟΚ, μια ιστορία του Σταθμού Λαρίσης” (2011) με σκηνοθέτη τον Καπελώνη πρωταγωνίστρια την Αλικάκη και τον Μπακιρτζή στο Θέατρο Τέχνης και το φετεινό “Η πόρτα” (2012) που ανέβηκε στις 17 Νοεμβρίου από τους Τσούκου Τσούκου και παίζεται τώρα που μιλάμε κάθε Πέμπτη στην Αυλαία στο Βοτανικό.

Επιπλέον στοιχείο:

Μεγάλη αδυναμία έχει στον Αργύρη Μπακιρτζή ο οποίος συμμετείχε σχεδόν σε όλες του τις ταινίες αλλά και στο “Ταξιδεύοντας με τον ΠΑΟΚ…

Δέστε  κινηματογραφικά στοιχεία του Τσιώλη μαζεμένα να πάθετε:

–  Φιλμογραφία:

Παραγωγός / Σκηνοθετης/Σεναριογράφος

• Φτάσαμεε!… – Here We Are! (2004)
• Ας Περιμένουν οι Γυναίκες – Let the Women Wait (1998)
• Ο Χαμένος Θησαυρός του Χουρσίτ Πασά – The Lost Treasure of Hursit Pasha (1996)
• Παρακαλώ, Γυναίκες μην Κλαίτε… – Please Women Don`t Cry (1992) / Διευθυντής Παραγωγής
• Ερωτας στη Χουρμαδιά – Love Under the Date-Tree (1990)
• Ακατανικητοι Εραστες (1988)
• Σχετικά με τον Βασίλη (1986)
• Μια Τόσο Μακρινή Απουσία (1985)

Σκηνοθετης / Σεναριογράφος

• Ο Μικρός Δραπέτης (1969)
• Πανικός (1969)

Σκηνοθέτης

• Κατάχρησις Εξουσίας (1971)
• Η Ζούγκλα των Πόλεων (1969)

Βοηθός Σκηνοθέτη

• Οι Θαλασσιές οι Χάντρες – The Blue Beads from Greece (1967)
• Δάκρυα για την Ηλέκτρα (1966)
• Η Γυναίκα μου Τρελάθηκε – My Wife Went Crazy (1966)
• Ο Ξυπόλητος Πρίγκηψ – Barefoot Prince (1966)
• Ενα Εξυπνο Εξυπνο… Μούτρο – A Smart Guy (1965)
• Τέντυ Μπόι… Αγάπη μου – Teddy Boy My Love (1965)
• Κάτι Να Καίει – Something Hot (1964)
• Οι Κληρονόμοι – The Heirs (1964)
• Ο Δρόμος με τα Κόκκινα Φώτα (1963)
• Της Κακομοίρας – Mayhem (1963)

Διαβάστε επίσης:

Ο Ταρκόφκσι ή ο Άντερσον του φτωχού: Η Απόδειξη

 Για την σύγκριση διαβάστε για το Moonrise kingdom