Κάτω από το δέρμα

(3,5/5)

Μια γοητευτική γυναίκα οδηγεί το άσπρο φορτηγάκι της στους δρόμους της Γλασκόβης. Σταματάει διάφορους άντρες στο δρόμο και τους ζητάει να την βοηθήσουν να βρει τον δρόμο της. Σ’αυτούς που της λένε ότι είναι μόνοι τους προτείνει να μπουν στο αυτοκίνητο και να τους πάει στον προορισμό τους. Μέσα στο αυτοκίνητο ξεκινάει ένα παιχνίδι αποπλάνησης που τους οδηγεί σε ένα σπίτι. Οι άντρες την ακολουθούν,μαγνητισμένοι από την ομορφιά της,και βυθίζονται μέσα σε μια μαύρη μάζα. Ένας μυστηριώδης άντρας που οδηγεί μια μοτοσυκλέτα την ακολουθεί και εξαφανίζει τα προσωπικά αντικείμενα των αντρών. Το ιδιότυπο αυτό κυνήγι συνεχίζεται μέχρι την στιγμή που ένας άγνωστος της προσφέρει ένα τριαντάφυλλο και η συμπεριφορά της αλλάζει.

Το σενάριο είναι διασκευή του ομώνυμου μυθιστορήματος του Ολλανδού συγγραφέα Μισέλ Φάμπερ που έγραψε και την τελική εκδοχή του σεναρίου.Στην επιφάνεια το Κάτω από το δέρμα φαίνεται να είναι μια ακόμη ταινία για τη κρυφή παρουσία των εξωγήινων στη Γη.Ο σκηνοθέτης και ο σεναριογράφος δεν μας λένε ρητά γιατί οι εξωγήινοι είναι εδώ, αν και είναι σαφές ότι χρησιμοποιούν το τέχνασμα της αποπλάνησης για να προσελκύσουν τους άνδρες στην παγίδα τους. Υπάρχουν υπαινιγμοί, αλλά η αφήγηση προτιμά να διατηρήσει μια αίσθηση μυστηρίου. Μερικές φορές, οι θεατές μπορεί να διακρίνουν κάποιες ομοιότητες με ταινίες με ίδιο θέμα άλλα οι συγκρίσεις σταματούν εκεί καθώς ο τρόπος με τον οποίο η ιστορία εκτυλίσσεται είναι σε αντίθεση με οποιαδήποτε από αυτές. Ο σκηνοθέτης απαιτεί την υπομονή του κοινού και παρέχει συμβουλές που πρέπει να συνδεθούν στο μυαλό του θεατή και εδώ είναι η δύναμη της ταινίας. Το σενάριο λειτουργεί σαν βραδυφλεγής βόμβα και παράγει μια έκρηξη σκέψεων και θεωριών.Μέσα από τις λεπτομέρειες συνθέτουμε το παζλ του ταξιδιού της εξωγήινης από την ψυχρή παρουσία της στην αδύναμη συναισθηματικά ανθρώπινη φύση με ότι συνέπειες αυτό συνεπάγεται.

Ο Γκλέιζερ χρησιμοποιεί μεγάλα,σε διάρκεια και σε εύρος,πλάνα για να συνθέσει την ατμόσφαιρα της ταινίας Υπάρχουν σκηνές που η κάμερα παραμένει πάνω στο τρίποδο ακόμα και μετά το τέλος της δράσης  και αυτή η επιλογή ,τόσο αντίθετη με την ταχεία εναλλαγή πλάνων που προτιμάται στον σύγχρονο κινηματογράφο, είναι που καθορίζει την διάθεση του θεατή και τον οδηγεί στην υπομονή.Στην εναρκτήρια σκηνή της ταινίας κύκλοι μετουσιώνονται σε μάτια και ακούμε συλλαβές που γίνονται σιγά σιγά λέξεις. Μετά από αυτή την μαγευτική σκηνή μεταφερόμαστε σε ένα μοναχικό δρόμο στη Σκωτία όπου ένας μοτοσυκλετιστής ανασύρει ένα πτώμα γυναίκας από ένα χαντάκι. Η εξωγήινη μορφή την γδύνει και ντύνεται με τα ρούχα της. Ο σκηνοθέτης παίζει με τις αντιθέσεις για να συνθέσει: την μια στιγμή γινόμαστε μάρτυρες της σκληρότητας της ηρωίδας που αφήνει αβοήθητο ένα μωρό που κλαίει γοερά σε μια παραλία μετά τον πνιγμό των γονιών του και πιο μετά την παρακολουθούμε γοητευμένοι να ανακαλύπτει το γυμνό της σώμα μπροστά στον καθρέπτη σε μια σκηνή παράξενα ερωτική που σε κατατρέχει. H ταινία του είναι μινιμαλιστική και οι σκηνές της αποπλάνησης,με την σταδιακή απογύμνωση της Γιόχανσον που προκαλεί τον άντρα να συνεχίσει να κινείται προς αυτή ενώ η επιφάνεια κάτω από τα πόδια του μετατρέπεται σε υγρό που τον καταπίνει, έχουν την δύναμη και την ποίηση ενός ονείρου. Ο σκηνοθέτης και ο διευθυντής φωτογραφίας κινηματογραφούν τους ανθρώπους στο φυσικό φως,δεν ψάχνουν να ωραιοποιήσουν την εικόνα και αυτό συμβάλλει στο να γίνει το σκληρό αλλά και όμορφο τοπίο της Σκωτίας ένας από τους χαρακτήρες της ταινίας.

Η Σκάρλετ Γιόχανσον είναι άψογη σε ένα ρόλο που δείχνει φαινομενικά εύκολος άλλα είναι ιδιαίτερα απαιτητικός. Καταφέρνει να είναι την μια στιγμή μια έξυπνη και σπινθηροβόλα γητεύτρα και την επόμενη ένα ψυχρό πλάσμα που είναι ικανό να αφήσει ένα μωρό να πνιγεί σε μια παραλία. Είναι ο τρόπος με τον οποίο χρησιμοποιεί το σώμα της για να μας πείσει ότι είναι μια ξένη προς αυτήν μορφή είναι εξαιρετικός. στη σκηνή που κοιτάει τα δάχτυλα της,που έχουν πάνω τους το αίμα του πλανόδιου ανθοπώλη που της δίνει ένα τριαντάφυλλο,καταλαβαίνουμε ότι αρχίζει να γίνεται λιγότερο εξωγήινη και περισσότερο άνθρωπος. Παίζει για να εξυπηρετήσει τους σκοπούς του σκηνοθέτη,αλλά είναι μαγευτική ταυτόχρονα και η θαυμάσια φωνή της δίνει μια ελαφριά μουσικότητα στις λίγες ατάκες που εκφέρει.Δεν προσπαθεί να είναι ελκυστική,ο καταδεκτικός τρόπος με τον οποίο κάνει ερωτήσεις στους άνδρες που συναντά είναι περισσότερο από αρκετός για να τους παρασύρει στην παγίδα της.

Η ταινία μπορεί να είναι μια επώδυνη εμπειρία για το θεατή που έχει συνηθίσει σε πιο βατές ταινίες αλλά μια ωραία ανακάλυψη για αυτούς που ψάχνουν νέες συγκινήσεις.