Γιατί τα λευκά Όσκαρ είναι το μικρότερο πρόβλημα
Του Tyler Durden
Είναι το θέμα με τις λευκές υποψηφιότητες μόνο πρόβλημα των Όσκαρ;
Σε μία κοινωνία όπου καθημερινά έφηβοι Αφροαμερικανοί πεθαίνουν στους δρόμους από τις σφαίρες λευκών αστυνομικών ή όπου οι εν λόγω αστυνομικοί μένουν ατιμώρητοι για την πράξη τους, είναι πραγματικά τα Όσκαρ ένα τόσο μεγάλο θέμα; Την ώρα που η αστυνομία των ΗΠΑ έχει κηρύξει «πόλεμο» στον Ταραντίνο επειδή κατέβηκε στους δρόμους διαδηλώνοντας κατά της αστυνομικής βίας είναι πραγματικά κάποια κινηματογραφικά βραβεία (που οι περισσότεροι θεωρούμε άδικα έτσι κι αλλιώς) τόσο μεγάλο ζήτημα;
Η γνώμη μου είναι πως όχι. Και πώς το ζήτημα είναι πολύ πιο βαθύ και ουσιαστικό από τα Όσκαρ.
Είναι ένα ζήτημα για το πώς η λευκή, πατριαρχική κοινωνία αρνείται ακόμα και σήμερα να δεχθεί το διαφορετικό. Όχι επειδή είναι ηθελημένα ρατσιστική, αλλά γιατί δεν μπορεί να δει την αλλαγή την ώρα που συμβαίνει μπροστά στα μάτια της.
Για τον ίδιο λόγο οι γυναίκες ηθοποιοί εξακολουθούν και αμείβονται πολύ λιγότερο από τους άνδρες, για τον ίδιο λόγο που δεν βλέπουμε σπάνια στις ταινίες τους Αφροαμερικανούς σε ρόλους κινούμενων κλισέ. Ή όπως –περίπου- είπε και η Βαϊόλα Ντέιβις όταν κέρδισε το Emmy καλύτερης ηθοποιού –πρώτη Αφροαμερικανή στην ιστορία-: Πώς να κερδίσεις ένα βραβείο όταν δεν υπάρχουν οι ρόλοι που θα μπορούσαν να στο δώσουν;
Το θέμα δεν είναι η εισαγωγή ποσοστόσεων ή η αύξηση των υποψηφίων. Σίγουρα, βέβαια, το θέμα είναι η ανανέωση της βάσης της Ακαδημίας ώστε να απευθύνεται στο ΣΗΜΕΡΑ και όχι στο ΧΘΕΣ.
Ώστε άνθρωποι που πραγματικά αξίζουν να μπορούν να είναι υποψήφιοι, όχι για να είναι η εξαίρεση και να γράφουν ιστορία, όχι γιατί κάποιος αποφάσισε ότι ένα συγκεκριμένο ποσοστό τους θα είναι στις υποψηφιότητες, ούτε γιατί πρέπει όλοι μας να είμαστε politically correct. Αλλά γιατί το αξίζουν.
Γιατί ο Σάμιουελ Τζάκσον άξιζε μία υποψηφιότητα για τους Μισητούς Οκτώ (σε μία ταινία που ανατρέποντας τους όρους του γουέστερν καταδικάζει τον ρατσισμό) ή τον Ίντρις Έλμπα για το Beasts of No Nation.
Αντίστοιχα, αξίζει να σημειώσουμε μόνο ένα χαρακτηριστικό για να κατανοήσουμε την έκταση του προβλήματος. Το 1976 το Ρόκι κέρδισε τρία Όσκαρ και ο Σιλβέστερ Σταλόνε ήταν υποψήφιος και για Όσκαρ Σεναρίου και για Όσκαρ Ερμηνείας. Το Creed του 2015, το οποίο δεν θα μπορούσαμε να πούμε ότι ξεφεύγει από την γνωστή συνταγή του Ρόκι θέλει υποψήφιο και πάλι τον Σταλόνε για δεύτερου ρόλου, αλλά αγνοεί τελείως τον Μάικλ Μπ. Τζόρνταν, τον πρωταγωνιστή της ταινίας.
Το 95% των υποψηφιοτήτων έχει πάει σε λευκούς ηθοποιούς. Και αυτό σε μία χώρα όπου οι μη Καυκάσιοι αποτελούν το 36,3% του πληθυσμού των ΗΠΑ και ο πρόεδρός της είναι Αφροαμερικανός.
Είναι τουλάχιστον υποκριτικό εκ μέρους της Ακαδημίας, την ώρα που αγνοεί καταφανώς τους Αφροαμερικανούς που εργάζονται στο Χόλιγουντ, στις υποψηφιότητες να κυριαρχεί –με 12 υποψηφιότητες- μία ταινία που καταγγέλλει ουσιαστικά τη σφαγή των Ινδιάνων από τους Αμερικανούς. Ίσως η Ακαδημία θεωρήσει ότι σε λίγα χρόνια θα μπορέσει να βραβεύσει μία «μαύρη» ταινία, εκτελώντας έτσι το χρέος της στο ακέραιο.
Για μένα, όμως, και όσο Αφροαμερικανοί συνεχίζουν να πεθαίνουν στους δρόμους, όσο η κουλτούρα των όπλων δεν αλλάζει και όσο ο ρατσισμός είναι βαθιά ριζωμένος όχι σε μία κινηματογραφική εκδήλωση, αλλά στην καθημερινότητα πολλών Αμερικανών πολιτών, όλα αυτά φαίνεται να έχουν μικρή σημασία…
