Venezia75: Είδαμε το At Eternity’s Gate του Julian Schnabel
Συνεχίζεται με αμείωτο ενδιαφέρον το 750 Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Βενετίας και η παρέλαση των νέων ταινιών που διαγωνίζονται για το μεγάλο βραβείο. Στα πλαίσια του διαγωνιστικού τμήματος ο Julian Schanbel ( Πριν Πέσει η Νύχτα, Το Σκάφανδρο και η Πεταλούδα) μας ήρθε στο Lido με τους πρωταγωνιστές της νέας ταινίας του At Eternity’s Gate. Στο Κατώφλι της Αιωνιότητας λοιπόν, δανειζόμενος τον τίτλο από τον πίνακα του ζωγράφου Βίνσεντ Βαν Γκόγκ εφόσον αυτό είναι και το θέμα της ταινίας του. Η τελευταία περίοδο της ζωής του ζωγράφου, όταν αναγκάζεται να αποσυρθεί στην Νότια Γαλλία με την οικονομική συνδρομή του αδελφού του, η εμμονή του και το πάθος του για την ζωγραφική, η απόρριψη από το περιβάλλον του αλλά και η προσπάθεια του να αντιμετωπίσει την μοναξιά του και τις ανασφάλειες του μέχρι το τραγικό απότομο φινάλε του.
Στον ρόλο του Βαν Γκoγκ, ο Willem Dafoe είναι αναμφίβολα εξαιρετικός. Εκτός από την φυσιογνωμική (σύμφωνα με τους πίνακες) ομοιότητα, ο ηθοποιός καταφέρνει όπως συνήθως να αποδώσει τον ρόλο με πάθος και απόλυτη συνέπεια. Το συναισθηματικό βάθος της ερμηνείας του είναι παρόν σε κάθε πλάνο και αποτυπώνει επιτυχημένα σε κάθε έκφραση του, την σιγουριά του ανθρώπου που ξέρει τι θέλει και γιατί ζωγραφίζει αλλά δεν μπορεί να το χαρεί. Ιστορικά ούτως ή άλλως, η ζωή και το τέλος του μεγάλου ζωγράφου έχει κενά. Αφήνοντας αυτά τα κενά στην ησυχία τους ο Julian Schnabel χρησιμοποιεί τις γνωστές σκηνοθετικές του μανιέρες (κάμερα στο χέρι, φακοί που θολώνουν την μισή εικόνα, κοντινά γκρο πλαν και απότομο κοφτό μοντάζ) αλλά χωρίς να δίνει κινηματογραφική βαρύτητα στην ιστορία του. Οι εικόνες του είναι πανέμορφες και η φωτογραφία του Benoit Delhomme υποδειγματική εφόσον καταφέρνει να αποδώσει όλη την χρωματική παλέτα του ζωγράφου, όπως την έχουμε δει από του πίνακες του, στις σκηνές με την φύση, στο κίτρινο δωμάτιο του ακόμα και στα πορτρέτα που δημιούργησε.
Οι δεύτεροι ρόλοι των Emanuelle Seigner, Mads Mikkelsen, Mathieu Amalric και Rupert Friend (στον ρόλο του αδελφού του) υπάρχουν χωρίς να δίνουν μια κινητήρια συνέχεια στην εξέλιξη της ταινίας απλά επιβεβαιώνουν τις δημιουργίες του καλλιτέχνη, ενώ μόνο ο Oscar Isaac στον ρόλο του Πωλ Γκογκέν δικαιολογεί την παρουσία του εφόσον εμπλέκεται και ως μοχλός ανατροπής ιστορικά αλλά και στην ταινία.
Το At Eternity’s Gate τελικά είναι μια ταινία που μιλάει για μια καταραμένη καλλιτεχνική προσωπικότητα, την πάλη της να επιβιώσει σε ένα εχθρικό περιβάλλον αλλά και να παλέψει με τους ίδιους τους δαίμονες της. Ο τρόπος που επιλέγει ο σκηνοθέτης να την αφηγηθεί είναι λίγο ανορθόδοξος αλλά και πάλι η ταινία έχει έναν πρωταγωνιστή που σώζει την κατάσταση. Βλέποντας την, θυμήθηκα λόγω θεματικής την εξαιρετική Camille Claudel του Bruno Nuyten του 1989 και ευχόμουν η ταινία να ακολουθήσει την ίδια γραμμή αλλά μετά συνειδητοποιούσα ότι βρίσκομαι σε ταινία του Julian Schnabel και πως κάτι τέτοιο θα ήταν αδύνατον.
Η ταινία καταχειροκροτήθηκε από τον κόσμο στην επίσημη πρεμιέρα της στην Salla Grande και ίσως ο Willem Dafoe να οδεύει για το βραβείο ερμηνείας.
