Σινεμά

Αγάπησα ένα ζόμπι (Warm Bodies)

Σάββατο βράδυ μετά τα μεσάνυχτα σε μούλτιπλεξ των βορείων προαστίων. Στην αίθουσα τρεις και ο κούκος. Κι ενώ στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού η ταινία βρέθηκε στην κορυφή του box office (20 εκατομμύρια δολάρια το πρώτο τριήμερο προβολής της στις ΗΠΑ), εδώ προβλέπω να πηγαίνει μάλλον άπατη (αν κρίνω από την δική μου προβολή).

Δεν θα έλεγα ότι αδίκως γίνεται αυτό. Ορμώμενη από το τρέιλερ της ταινίας που μου φάνηκε διασκεδαστικό και ποπ, και έχοντας μια γνωστή λατρεία για τα ζόμπι (για του λόγου το αληθές δείτε το αφιέρωμα στους νεκροζώντανους), περίμενα να δω ένα Shaun of the Dead (τουλάχιστον). Ή έστω ένα ειρωνικό σχόλιο πάνω σε ταινίες-φαινόμενα τύπου Twilight. Αυτό θα πει υψηλές προσδοκίες.

Tο χιούμορ δεν του λείπει, απλά θα περίμενε κανείς να μην εξαντλείται στις σκηνές που παίζουν και στο τρέιλερ και να καταλαμβάνει όλη την ταινία. Και αν και το Warm Bodies δεν παίρνει τον εαυτό του ιδιαίτερα στα σοβαρά (ευτυχώς), δεν θα έλεγες ότι τον παίρνει και στην πλάκα. Με λίγα λόγια, αδυνατώντας να αποφασίσει εάν είναι ρομαντική κομεντί ή κωμωδία, θρίλερ ή περιπέτεια κινείται ανάμεσα στα είδη, κινείται αναποφάσιστα και αργά, όπως και τα ζόμπι ήρωές της.

Η πρωταγωνίστρια δε, θυμίζει πάρα πολύ μια ξανθιά Κρίστεν Στούαρτ (χωρίς το αχώνευτο). Ο Νίκολας Χουλτ που ερμηνεύει τον R είναι πολύ συμπαθής (τελικά το αγόρι από το Για Ένα Αγόρι έχει κωμικό ταλέντο), αλλά δεν μιλάμε και για οσκαρική ερμηνεία. Ας μην αναφερθώ καλύτερα για τον Τζον Μάλκοβιτς (αλλά τι να κάνει κι αυτός, τα έξοδα τρέχουν και κάπως πρέπει να βγαίνει το ψωμάκι). Αυτός που είναι απολαυστικός είναι ο Ρομπ Κόρντρι που ερμηνεύει τον φίλο του R. Είναι στις σκηνές ανάμεσα στον M και τον R που βγαίνει το πιο πολύ γέλιο.

Το σάουντρακ είναι ενδιαφέρον -σε σημείο, όμως, που νομίζεις ότι ο Χουλτ κάνει διαφήμιση σε δισκάδικο-, ενώ και από πρωτοτυπία στην υπόθεση δεν σκίζουμε. Ένας ιός που κάπως, κάπου, κάποτε.

Με λίγα λόγια περνάς ευχάριστα το βράδυ σου αν είσαι φαν των ζόμπι και της ρομαντικής κομεντί, αλλά δεν θα χάσεις και τίποτα αν περιμένεις να δεις την ταινία και στο DVD, αγκαλιά με μια γαβάθα ποπ κορν.

Αγγελική Στελλάκη

Η πρώτη ταινία που είδε σε κινηματογραφική αίθουσα ήταν το Χορεύοντας με τους Λύκους. Κατά τη διάρκεια του οποίου διάβαζε Μίκι Μάους, σπάζοντας τα νεύρα όλων. Σε σινεφίλ μονοπάτια οδηγήθηκε όταν, κατά τη διάρκεια μοναχικών κινηματογραφικών βραδινών περιπλανήσεων, διαπίστωσε ότι νοιώθει μια παράξενη ευτυχία, κάθε φορά που τα φώτα χαμηλώνουν, ο ήχος του προτζέκτορα πλημμυρίζει το χώρο και μυρωδιά ποπ κορν ξεχύνεται στην αίθουσα.

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *