Το ποτάμι κάτω απ΄το τσιμέντο
Η Λουσί είναι ερευνήτρια στην Ιστορία της Τέχνης. Ετοιμάζει εργασία με θέμα ” Οι γυναίκες στον Watteau” . Επόπτης καθηγητής του πονήματός της είναι ο κύριος Ντυσάρ, αξιοσέβαστο μέλος της πανεπιστημιακής κοινότητας, ο αυστηρός καθηγητής θεωρείται αυθεντία στον 18ο αιώνα και τον Βατώ. Η Λουσί είναι μόνη, εργάζεται για τα προς το ζην σ΄ενα φωτοτυπείο με ένα βλαμμένο αφεντικό που της ζητάει να είναι “λίγο πιό φιλική με τους πελάτες”. Κάθε μέρα βλεπει ενα νεαρό καλλιτέχνη του δρόμου να στέκεται στο παρκάκι απέναντι – τον Βενσάν. Ο Βενσάν είναι κωφάλαλος.
Η ταινία του Laurent de Bartillat CE QUE MES YEUX ONT VU-LE MYSTERE WATTEAU ειναι μία γοητευτικότατη δημιουργία περιστρεφόμενη γύρω απ΄το έργο ενός αγαπημένου ζωγράφου, του κατεξοχήν εκπροσώπου του Ροκοκό, τον Jean Antoine Watteau, και του μυσιτκού που φέρεται να έζει κρύψει προσφυώς μέσα στους πίνακές του. Αυτό το μυστικό ιντριγκάρει σε απίστευτο βαθμό (πιστευτό και κατανοητό όμως σε κάθε λάτρη της Τέχνης) την παρατηρητική και μοναχική Λουσί Ωντιμπέρ ( εκπληκτική ερμηνεία απ΄την Sylvie Testud, η οποία ήταν έξοχη και ως Φρανσουάζ Σαγκάν στην ομώνυμη ταινία), η οποία ξαμολιέται με τη ζέση ντετέκτιβ ν’ανακαλύψει την ταυτότητα της μυστηριώδους “γυναίκας με το φτερό ” που εμφανίζεται σε πολλούς πίνακεςς του Βατώ και πάντα με γυρισμένη την πλάτη στο θεατή.
Η Testud ειναι πειστικότατη ως ευαίσθητη , μοναχική και παθιασμένη με το αντικείμενό της ερευνήτρια, σε μία ούτως ή άλλως γοητευτική ταινία (παντα οι ταινίες που ασχολούνται με έργα τέχνης που κρύβουν τρομερά/σκανδαλώδη/τραγικά μυστικά, είναι δυνητικά πολύ ενδιαφέρουσες κι η παρούσα δεν αποτελεί εξαίρεση), πλαισιωμένη απ΄τον βλοσυρό Jean-Pierre Marielle ( o καθηγητής Ντυσάρ) και τον υπέροχο James Thierree σε άφωνο ρόλο,κυριολεκτικά, αλλά τόσο σημαντικό για τη νευόδωση της προσπάθειας της Λουσί, υποδυόμενος τον ντροπαλό, εύθραστο και προσεκτικό παρατηρητή των άλλων, Βενσάν. Παρότι βρήκα κάποια κενά στο σενάριο- θα με ικανοποιούσε πλήρως αν ήταν πιό σαφές ισως, η όλη ιστορία που αφηγείται η ταινία, δηλαδή και η προσωπική ιστορία της Λουσί, που βαίνει παράλληλα με το περιστατικό που αφορά τον Βατώ, αλλά ιδίως το μυστικό του μεγάλου ζωγράφου, ειναι συναρπαστικα και must για λάτρεις /μελετητές των εικαστικών. Δεν ξέρω αν το περιστατικό αληθεύει , καιγομαι να μάθω, γιατι η ίδια η ταινία μας πληροφορεί οτι αποτελεί “ελευθερη απόδοση γεγονότων απ΄τη ζωή και το έργο του Βατώ”, συνεπώς οι ιστορικοί Τέχνης κατά τεκμήριο γνωρίζουν καλύτερα. Σε κάθε περίπτωση αυτό που μένει και κανει την ταινία αξιοπρόσεκτη ειναι η ζωγραφική-τίγκα στους υπέροχους πίνακες του ζωγράφου είναι , στους τίτλους τέλους υπάρχει λίστα των έργων που εμφανίζονται- και η πάρα πολύ όμορφη διαπλοκή της Λουσί με τον Βατώ αφενός, η καταβύθισή της στο βίο του εύθραστου και απόμακρου ζωγράφου, και η ανάλογη τρόπον τινά, ιστορία του συνεσταλμενου και αιώνια σιωπηλού Βενσάν (ενας άλλος ζωγράφος ίσως, ο οποίος παρατηρεί τους πάντες αλλά κανεις δεν του δίνει σημασία ) με τη Λουσί.
Πού πηγαίνει η αγάπη όταν είναι ανεπιθύμητη /άτυχη; Ισως κρύβεται πολύ καλά σε καμβάδες, πίσω από μακιγιαρισμένα πρόσωπα και μεταξωτές φορεσιές .Χρειάζεται μόνο πάθος, επιμονή και οξύ βλέμμα για να την ξετρυπώσεις.
