15o ΦΝΘ: To ντοκιμαντέρ αγαπάει την ελληνική μουσική

Το μουσικό «καταγγέλλω» του Β.D.Foxmoor των Active Member Το κλεμμένο μας Τσίρκο προβλήθηκε μαζί με το Welcome to the Show ένα αφιέρωμα στον Παύλο Σιδηρόπουλο. Φυσικά, όπως ήταν αναμενόμενο η προβολή ήταν sold out.

Το κλεμμένο μας τσίρκο

«Από τα τσακάλια δε μπορείς να γλυτώσεις με ευχές και παρακάλια»

Η 45λεπτη ταινία των Χρήστου Πανάγου και Κώστα Μακρινού, όπως και η παράσταση απευθύνεται κυρίως στους νέους στην ηλικία -που είναι το μέλλον-, αλλά και στο μυαλό.  Όπως είναι φυσικό ο ήχος της βασίζεται στη ραπ, αλλά και dub και breakbeat με fast forward πειραματισμούς και εναλλαγή βιντεοκλιπίστικων ασπρόμαυρων πλάνων με το έγχρωμο. Ο λόγος του Β.D.Foxmoor ρέει σαν ποτάμι που γίνεται χείμαρρος συναισθημάτων και οργής για τη σύγχρονη κατάσταση. Παράλληλα, ακούγεται «η μελαγχολία είναι η αξιοπρέπεια της σκέψης».  Δικαιολογεί το νόημα της παράστασης με έναν από τους τελευταίους του στίχους «Για να πεθάνουν οι φήμες που λένε πως το τσίρκο μας κλέφτες το ξαναστήσαν πάλι». Εξάλλου, μην ξεχνάμε ότι μεγάλο μέρος της ευθύνης και των χειρισμών που μας οδήγησαν σε αυτή την κατάσταση φέρουν οι προηγούμενες γενιές. Και η συγγνώμη του γνωστού ηθοποιού Κώστα Βουτσά εκ μέρους της γενιάς του στις επόμενες γενεές -όσο καλοπροαίρετη κι αν είναι- δεν απαλύνει τον πόνο και την αδικία.

Για το Μεγάλο μας Τσίρκο που αποτέλεσε και έναυσμα για την παράσταση ακούγεται: «Φαντάσου πως θα ήταν η στερνή μας παράσταση, θα θύμιζε όπως τότε ανάσταση ή τα νιάτα θα έχει νικήσει ο τρόμος, θα τολμούσε ο Καραγκίοζης να βγει πάνω σε γαϊδούρι και τι θα πει τούτη τη φορά στο Μακρυγιάννη ότι γεμίσαμε ντροπή τούτο το αχούρι; …Θα προτιμούσε από τον καημό του σίγουρα να πεθάνει».

Με στίχο καυστικό όπως πάντα βάζοντας το μαχαίρι στο κόκκαλο, ο Β.D.Foxmoor δίνει το σύνθημα του. «Δε χρωστάμε τίποτα σε αυτόν τον τόπο, -φρόντισαν άλλοι για αυτό. Το σωστό και το τι πρέπει να κάνει ο καθένας μας το ξέρει καλύτερα μέσα του» λέει.

Welcome to the Show

Οι Αλέξης Πόνσε και Κώστας Πλιάκος στήνουν ένα μουσικό ντοκιμαντέρ για τον Έλληνα ροκ σταρ, Παύλο Σιδηρόπουλο, προσπαθώντας να ρίξουν φως και στις πιο άγνωστες πτυχές της προσωπικότητας και της ζωής του. Η 65λεπτη προβολή έχει αρκετό ενδιαφέρον για τους φαν του τραγουδιστή, μιας που θα μιλήσουν για αυτόν γνωστές προσωπικότητες της τότε σκηνής, του σήμερα, δημοσιογράφοι και μουσικοί παραγωγοί. Μπορεί η χρυσή νεολαία των μπιτνικς (Μπουρμπούλια, Σπυριδούλα, Δάμον και Φειδίας) να μην είναι για πολλούς τόσο πρωτοπόροι, μιας που προηγήθηκαν συγκροτήματα κολοσσοί όπως οι Aphrodite’s Child, Socrates ή ακόμα και ο Τουρνάς, που έκαναν γνωστή τη χώρα μας και στο εξωτερικό, όμως αδιαμφισβήτητα αποτέλεσαν επανάσταση.

Πολύ ενδιαφέρουσα είναι η παρουσίαση ηχογραφημένων ντοκουμέντων του Παύλου Σιδηρόπουλου με τη χρήση κυμματόμορφης ηχογραμμής λέιζερ που μεταλλάσσεται και αλλάζει σχήματα, η οποία δίνει μια έξυπνη πινελιά στην αφήγηση. Φυσικά, ακούστηκαν τραγούδια-σταθμός όπως ο Μπάμπης ο Φλου, η Ηρωίνη (από τα προσωπικά μου αγαπημένα) και ενδιαφέρουσες διασκευές  στα ληστέψανε την τράπεζα και τον Γέρο-Μαθιό (άλλο πολύ αγαπημένο κομμάτι).

Φεύγει ίσως ένα μικρό μέρος του μύθου, καθώς τα χρόνια έχουν περάσει, όμως είναι θετικό καθώς όπως εύστοχα λένε «ο μύθος υπερμεγενθύνει κάποιες πλευρές μιας προσωπικότητας αλλά ταυτόχρονα μειώνει κάποιες άλλες». Σε αυτή την προσπάθεια απομυθοποίησης του ινδάλματος και συγκρότησης της ελληνικής ροκ φυσιογνωμίας ενώνονται έννοιες που ασπάζονται τη δυτική rock n’ roll, αλλά κουβαλούν και το ανατολίτικο μπουζούκι στις ρίζες τους.

Στο ντοκιμαντέρ μιλούν μεταξύ άλλων ο Αγγελάκας (που προς το τέλος είναι όλα τα λεφτά), Αλέξανδρος Ριχάρδος, Απροσάρμοστοι, Αλέκος Αράπης, Δ. Στράτος, Οδυσσέας Γαλανάκης, φυσικά ο Πουλικάκος (δυστυχώς έντονα σιωπηλός σε σχέση με το πόσο «αναμεμειγμένος» υπήρξε –και ενώ έχει κατηγορηθεί έντονα τόσο για την πτώση του Παύλου όσο και για άλλα γεγονότα), ο Αλέξης Καλοφωτιάς από Last Drive, Θάνος Ανεστόπουλος, Σταμάτης Δρογώσης.

Αν θα ήθελα κάτι παραπάνω από αυτή την ταινία θα ήταν να είναι περισσότερο πολύπλευρη η αντιμετώπιση της και πιο βαθιά η ανάλυση της εποχής, όχι μόνο με την αφηγηματική μέθοδο. Στα ενδιαφέροντα της προβολής των άλλων πτυχών του Παύλου, η ενασχόληση με τη ζωγραφική, την ποίηση, τη συγγραφή, ενώ γίνεται αναφορά και στην άρνησή του να ασχοληθεί με την πολιτική καθώς όπως είπε «Η μουσική για εμένα είναι πιο πάνω από την πολιτική, εμπεριέχει όμως και αυτήν».

Ωραίος διαχωρισμός του πόσο κοντά μπορούσε να εκφράσει το «φτωχόπαιδο» της εποχής, ενώ ο ίδιος δεν ανήκε σε αυτή την τάξη. Τέλος, η ηθοποιία και σπάνιο υλικό από παράσταση με τον Κωνσταντίνο Τζούμα ως θεατρικό ντοκουμέντο και ευτράπελα και αστεία από συναυλίες και παραστάσεις.