Τι έπαθε ο Αρονόφσκι;

Ο ‘Νώε’, η νέα ταινία του σκηνοθέτη Ντάρεν Αρονόφσκι λατρεύτηκε από την πλειοψηφία των κριτικών και πλήθος κοινού. Από όλους; Όχι από όλους: Οι Tyler και Gimli γράφουν μια διαφορετική άποψη εκφράζοντας τα παράπονα τους στον δημοφιλή σκηνοθέτη:

Νώε, όχι κάτι που δεν έχουμε ξαναδεί

Δεν ξέρω τι περιμένει να δει κανείς στο Νώε. Προσωπικά, δεν είχα υψηλές προσδοκίες. Ίσως επειδή, ναι μεν, μου αρέσει το έργο του Αρονόφσκι, αλλά δεν αποδέχομαι άκριτα ό,τι κάνει. Ίσως επειδή, ας το παραδεχθούμε, πόσα πράγματα μπορεί να κάνει κανείς με το Νώε; Αυτό που είδα δεν διέφερε σε τίποτα –κατά τη γνώμη μου- με μία ταινία τύπου Ρομπέν των Δασών (του Ρίντλεϊ Σκοτ). Αυτά που θα μπορούσαν να θεωρηθούν ως «αρονοφσκικά πλάνα» διαρκούσαν συνολικά 15 λεπτά; Η υπόλοιπη ταινία ήταν ένα πολύ παραδοσιακό μπλοκμπάστερ με αδύναμο και προβλέψιμο σενάριο, αδιάφορες ερμηνείες και κακοφτιαγμένα εφέ. Αλλά δεν περίμενα και κάτι άλλο.

Ο Νώε του Αρονόφσκι είναι ένας χαρακτήρας σκοτεινός. Καλείται να παλέψει με τους δαίμονές του, που προκαλούνται από την υπερβολική πίστη του στον Θεό. Κι αυτοί οι δαίμονες δεν έρχονται επειδή άφησε την ανθρωπότητα να εξαφανιστεί (ούτε ένα λεπτό δεν το αμφισβητεί αυτό), αλλά από τα μικρά δράματα της οικογένειάς του. Ασχολούμαστε περισσότερο με τους πέτρινους γίγαντες (σαν να βλέπω τα Εντς του Άρχοντα των Δαχτυλιδιών αισθάνθηκα), με τα αισθηματικά των γιων του (συγγνώμη, αλλά όταν η ανθρωπότητα ετοιμάζεται να καταστραφεί, το εάν ή όχι ο γιος του θα βρει «γκόμενα» είναι το ελάχιστο που με αφορά) και με τα… μούρα που ψάχνει ο Μαθουσάλας. Στην ταινία του Αρονόφσκι ο άνθρωπος εμφανίζεται χειρότερος από ζώο (τα μόνα αθώα είναι τα ζώα), και αυτή η δυσοίωνη θέαση του κόσμου –τόσο για το παρελθόν, όσο και για το μέλλον του- είναι αυτή που προσδίδει ένα κάποιο ενδιαφέρον στην ιστορία.

Τα πλάνα των οραμάτων είναι εξαιρετικά, το ίδιο και η ιστορία της Γέννησις. Η εξέλιξη του είδους, οι συνεχείς μάχες των ανθρώπων (ακόμα και με flash forward στην ιστορία της ανθρωπότητας) αποτελούν ένα εικαστικό ποίημα που δυστυχώς για τον θεατή δεν διαρκεί παρά μερικά λεπτά.

Η υπόλοιπη ταινία πνίγεται στην προβλεψιμότητά της (οι γίγαντες που θυσιάζονται για τον εκλεκτό, ο κακός που θα βρει τρόπο να επιστρέψει, η τελική απόφαση του Νώε). Όλο το τμήμα από την έναρξη της βροχής και μετά είναι εξαιρετικά αδύναμο, τόσο σεναριακά, όσο και ερμηνευτικά.

Ο Ράσελ Κρόου ήταν αυτό που ακριβώς περίμενα, δίνοντας  μια στιβαρή (αλλά όχι εξαιρετική ερμηνεία ως Νώε), ενώ σχεδόν όλοι οι χαρακτήρες είχαν τις παραφωνίες τους: αξιοπρεπής η Έμμα Γουότσον (αλλά έχει στιγμές που δεν σε πείθει), το ίδιο και ο Λόγκαν Λέρμαν που κάνει τον Χαμ. Και ενώ είχα φτάσει να εκτιμώ την ερμηνεία της Τζένιφερ Κόνελι, το ξέσπασμά της προς τον Νώε με έκανε απλά να θέλω να βάλω τα γέλια.

Δεν θα πω ότι ο Αρονόφσκι έκανε μια κακή ταινία. Έκανε αυτό που δεκάδες άλλοι σκηνοθέτες έχουν κάνει πριν από αυτόν, μόνο που είχαν την τύχη να μην ονομάζονται Αρονόφσκι. Ακολούθησε την πεπατημένη, έφτιαξε ένα μπλοκμπάστερ που δεν βαριέσαι να το βλέπεις, αλλά δεν σε ενθουσιάζει σε καμία περίπτωση. Έχει κάποια ψήγματα βαθύτερων σκέψεων, τα οποία δεν εξελίσσει και τα οποία μόνο σε μεμονωμένες στιγμές καταφέρνει να περάσει στον θεατή. Και τελικά δεν μπόρεσα να καταλάβω γιατί -όπως λέει ο Νέμο- αυτή η ταινία υπήρξε όνειρό του και γιατί ανυπομονούσε τόσο να βάλει την υπογραφή του. Το αποτέλεσμα σίγουρα δεν δικαιολογεί αυτή την ανυπομονησία.

Tyler

Αρονόφσκι «Epic Fail»;

Αν είμαι λάτρης του Αρονόφσκι; Ναι, νομίζω μέχρι του ‘Νώε‘ μου άρεσαν οι δουλειές του, αρκετές από τις ταινίες του είναι στη λίστα μου με τις ‘πολύ αγαπημένες’, ενώ θεωρώ ζηλευτή την ξεχωριστή σκηνοθετική του ματιά, το ύφος των πλάνων και τις γωνίες λήψης του -όχι μόνο στο ‘Ρέκβιεμ για ένα Όνειρο‘, αλλά και στον ‘Παλαιστή‘.  Κανείς, όμως, ό,τι κι αν έχει κάνει, δεν πρέπει να κερδίζει την ασπίδα προστασίας ενός κριτικού και να μείνει στο απυρόβλητο και δυστυχώς ο Νώε έθεσε υποψηφιότητα για την φετινή χειρότερη μου ταινία. Γιατί ξεγελά το θεατή το τρέιλερ, γιατί σεναριακά ήταν αστεία, γιατί είχε επιμέρους θέματα στη φωτογραφία του και τσαπατσούλικα γραφικά και εφέ, γιατί τέλος δεν ήταν ωραία σκηνοθετημένη. Θεωρώ ότι υπήρχαν προβλήματα και σε κάποιες ερμηνείες, αλλά δεν θα επεκταθώ σε αυτές, διότι ο σκηνοθέτης είναι ο ‘καπετάνιος’ του πλοίου (εδώ της κιβωτού) και από αυτόν είχα και τις υψηλότερες προσδοκίες.

Το μεγάλο πρόβλημα της ταινίας φαίνεται στην προχειροδουλειά. Ο σκηνοθέτης φαίνεται ότι έριξε το βάρος του στο σενάριο και φοβούμενος μην πέσει εκτός χρόνου ή εκτός budget μοιάζει να παρασύρεται σε έναν ρυθμό που πιστεύω ότι δεν θα έπρεπε να ικανοποιεί ούτε τον ίδιο -που ως τώρα προβαλλόταν ως τελειομανής! Βρίσκω αστείο «τον καιρό του Νώε» να κυκλοφορούν άνθρωποι με σινιέ παντελονάκια και λουστρίνι παπούτσι ή μπότες με κορδόνια ακόμα και στο πίσω μέρος του πλάνου. Θα το δεχόμουν αν η ταινία ήταν αφαιρετική και δεν αποσκοπούσε στο ρεαλισμό. Φτιάχνει μια ατμόσφαιρα και πάνω που μπαίνουμε μέσα της, μας βγάζει κακήν κακώς.

Τελικά ο Νώε ήταν action hero; Το δεύτερο μεγάλο πρόβλημα είναι ότι φαίνεται ξεκάθαρα ότι ο Αρονόφσκι δεν ήθελε να γυρίσει τον Νώε αλλά τον Άρχοντα των Δαχτυλιδιών! Έτσι ο Νώε, ο Μαθουσάλας και ο Τούμπαλ-Κάιν επιδίδονται ενίοτε σε μαγικά κόλπα.  Έτσι οι γίγαντες μετατρέπονται σε κακοφτιαγμένα τέρατα βγαλμένα από τον κόσμο των RPG (Earth Elementals) ή το παιχνίδι League of Legends (Malphite) που μπορεί να παίζει κάποιο ανιψάκι του – ή κι ο ίδιος στο ίντερνετ! Φαίνεται ότι κι οι παραγωγοί δεν ήταν ικανοποιημένοι από το αποτέλεσμα από το γεγονός ότι οι «γίγαντες» δεν μπήκαν καν στο τρέιλερ, αφήνοντας έτσι τον θεατή ανυποψίαστο. Οι δε «κακοί» άνθρωποι πασαλειμμένοι με λάσπες θυμίζουν περισσότερο τους Ούρουκ-χαϊ παρά όχλο. Και αυτός ο χολιγουντιανός λόγος πριν τη μάχη ήταν τόσο απαραίτητος; Επικεντρώθηκε στην αντιπαλότητα μεταξύ δυο ανδρών του Νώε και του αντι-Νώε θυμίζοντας superhero movie τόσο, ώστε όταν ο κακός καταφέρνει να τρυπώσει στην κιβωτό, νομίζω το περιμέναμε όλοι.

Σεναριακά, ακούστηκαν απόψεις ότι είναι αρκετά πιστό στις γραφές. Αυτό νομίζω είναι το πιο αστείο! Και δεν είναι θέμα πίστης. Εξάλλου το ζήτημα του αν υπάρχει Θεός ουσιαστικά δεν αμφισβητείται στην ταινία. Όταν όμως αναλαμβάνει κάποιος να μεταφέρει στην μεγάλη οθόνη ένα οποιοδήποτε βιβλίο έχει την υποχρέωση να κρατήσει τη βασική δομή της πλοκής και να αφήσει τις όποιες απόψεις ή συμπεράσματα να φανούν μέσα από τη σκηνοθεσία και τις ερμηνείες. Αλλιώς, αν επιδιώκει μια αλληγορία ή μια δική του εκδοχή πρέπει να δηλώνεται ξεκάθαρα για εμένα ακόμα και από τον τίτλο. Έχει μπλέξει ανόμοια πράγματα, ηλικίες, γεγονότα, καταστάσεις. Το aging που είναι σημαντικό σημείο, δυστυχώς οι περισσότεροι σκηνοθέτες δεν του δίνουν καθόλου σημασία. Εκτός αν οι αστέρες της ταινίας αρνήθηκαν να βάλουν μακιγιάζ στα τρυφερά τους προσωπάκια. Αν τελικά οι ουσιαστικές σεναριακές παρεμβολές του σκηνοθέτη είναι να μην μπουν στην κιβωτό οι γιοι του με τις γυναίκες τους και τα παιδιά τους για να κληθεί ο Νώε να κάνει την εναλλακτική «θυσία του Αβραάμ» και λίγες έξτρα κλισεδιάρικες μάχες για σάλτσα, τότε θα έπρεπε να το αντισταθμίσει με κάποια επιπλέον νοήματα που τελικά δεν λειτούργησαν. Αποσπασματικές ωραίες εικόνες, ασύνδετες όμως χρονικά (όπως η όμορφη παραβολή των διαχρονικών μαχών που έπρεπε να πάει στο τέλος) δείχνει ότι ο αγαπημένος σκηνοθέτης το έχασε, ελπίζω μονάχα προσωρινά.

Aronofsky, If I fail Tell me Why so Next Time I Fail Better!

Gimli