Κινηματογραφικές εμπειρίες: Γιατί δεν μου αρέσει να βλέπω σινεμά

Η φίλη μου η Α. βλέπει πολλές ταινίες. Άπειρες, στην πραγματικότητα. Αλλά καμία από αυτές δεν βλέπει σε σινεμά.

Είναι μια σχέση μίσους από πεποίθηση. Μπορεί να θέλει πολύ να παρακολουθήσει μία ταινία, να ψάχνει πολύ για να βρει κάτι καλό να δει, αλλά όταν η ταινία βγαίνει τελικά στις αίθουσες, δεν θα σπεύσει να τη δει.

Δεν το καταλάβαινα. Σε μένα το σκοτάδι της αίθουσας προκαλεί μια οικεία ανατριχίλα, το χράτσα-χρούτσα των ποπ κορν μία αίσθηση κοινότητας, «είμαστε όλοι εδώ και επιλέγουμε να δούμε κάτι όλοι μαζί», μία σχεδόν μυστικιστική διαδικασία, η οποία παραπέμπει στην αρχαία πρακτική της αφήγησης ιστοριών, από τα προϊστορικά στα ομηρικά και από εκεί στα σύγχρονα χρόνια. Όπου η μηχανή προβολής είναι η φωτιά που γύρω της μαζευόμαστε όλοι εμείς οι «πρωτόγονοι», κρατώντας τα μάτια και τις ψυχές μας ανοιχτά σε κάθε τι καινούριο που μπορεί να μάθουμε.

Ήθελα λοιπόν να μάθω. Τι μπορεί να είναι αυτό που κάνει κάποιον να αρνείται την αίθουσα;

«Η διαδικασία του να βλέπω ταινία στο σινεμά με αποσυντονίζει. Έχει χάσει πλέον τον χαρακτήρα του. Κινητά τηλέφωνα χτυπάνε, ο άλλος έρχεται για να κρατσανίσει τα ποπ κορν, χωρίς να σέβεται τον διπλανό του. Όταν χτυπήσει το τηλέφωνο κάποιου και τον ακούσω να απαντάει, συγχύζομαι. Άλλοι έρχονται για να πιάσουν κουβεντολόι με την παρέα τους, να πούνε τα νέα τους. Εγώ θέλω ψυχική ηρεμία για να μπορέσω να παρακολουθήσω απερίσπαστη μία ταινία, για να μπορέσω να την κατανοήσω, να την επεξεργαστώ. Στο σπίτι μου τη βάζω ό,τι ώρα θέλω. Την κλείνω αν δεν μπορώ να την παρακολουθήσω και τη συνεχίζω μετά. Ορίζω τον χρόνο και τον χώρο μου».

Καλά και δεν σε ενοχλεί που δεν έχεις τη σκοτεινή αίθουσα; Πού δεν βλέπεις την ταινία στη μεγάλη οθόνη;

«Καθόλου. Δεν αισθάνομαι ότι μου προσφέρει κάτι παραπάνω από αυτό που μου προσφέρει η οθόνη στο σπίτι μου».

Μπορεί κανείς αν θέλει να βρει πολλά πράγματα να απαντήσει. Πώς τίποτα δεν θα συγκρίνεται με τον τρόμο που ένιωσαν οι Παριζιάνοι όταν αντίκρισαν το τρένο των αδελφών Λιμιέρ να «ξεπετάγεται» από την οθόνη και να «ορμά» καταπάνω τους. Ή με τη μαγεία του Μελιέ και του ονειρικού του κινηματογράφου. Με την πρώτη ομιλούσα ταινία, τότε που οι θεατές κατάλαβαν ότι οι κινηματογραφικοί ήρωές τους μπορούσαν πραγματικά να μιλάνε, είχαν φωνή σαν αυτούς ή με τις σύγχρονες ταινίες  3D, με την παραμυθένια ψευδαίσθηση που μπορεί να σου προσφέρει μία ταινία μόνο στο σινεμά.

Και έπειτα σκέφτηκα: Ποια είμαι εγώ που θα το αποφασίσω αυτό; Το μήνυμα μετράει ή το μέσο; Η ταινία ή η αίθουσα; Τελικά, στις προϊστορικές ιστορίες τι είχε σημασία; Η φωτιά ή η αφήγηση του κυνηγιού;