Μην κοιτάζεις, μη ρωτάς, μη νιώθεις
Η Ρη είναι μιά 17χρονη Αμερικανίδα που προσπαθεί να ζήσει.Στο Μιζούρι. Εχει αναλάβει την ανατροφή των δύο μικρότερων αδελφών της,και τη φροντίδα του φτωχικού σπιτιού τους, επειδή η μητέρα τους ούσα άρρωστη , έχει καταστεί ανίκανη γι αυτο το ρόλο.
Όσοι είχατε δεί τη Rosetta των αδελφών Dardenne πριν χρόνια,και συγκλονιστήκατε, με την ταινία της Debra GranikWinter’s Bone , θα δείτε μία ακομη σκληρότερη, ωμη ,απογυμνωμένη απο ωραιοποιήσεις πλευρά της φτώχειας και της ανέχειας.
Η ταινία της Granik αποτελεί μία παρουσίαση της “βαθιάς” Αμερικής. Ανθρωποι που μονίμως εχουν συναλλαγές με το Νόμο, οι Αρχές τους γνωρίζουν καλά, οι οποίες όμως απουσιάζουν απ΄τις καθημερινές διενέξεις όταν αυτές καταλήγουν σε πράξεις κολάσιμες… Ανθρωποι με τον δικο τους κώδικα “νόμων”, απολύτως υποταγμένοι στην ιεραρχία της φαμίλιας τους, φοβισμένοι και αμείλικτοι ταυτόχρονα, με οποιον τολμήσει να διαταράξει τις παράνομες δραστηριότητές τους, όπως η παρασκευή κρανκ (υποθέτω ναρκωτική ουσία).’Ητοι, να σπάει τη σιωπή που τις περιβάλλει, και σαν τον μανδύα που καθιστουσε αόρατο τον Χαρυ Πότερ,καθιστα κι αυτές ανύπαρκτες. Δεν εχει σημασία αν αυτος που θα τους μαρτυρήσει είναι γιός ή αδελφός.
Η Jennifer Laurence στο ρόλο της Ρη, ειναι ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΗ. Θα μπορούσε άνετα να “συνομιλήσει ” με τη Ροζέτα. Και οι δύο ειναι νεαρά κορίτσια που ανέλαβαν ευθύνες που δεν ήθελαν, για τις οποίες δεν είναι ακόμη έτοιμες. Η σκηνή στο ποτάμι, είναι αβάσταχτη. Και μου δημιούργησε έναν περίεργο συνειρμό: οτι κάθε φορά που συναντάμε ένα άνθρωπο φαινομενικά σκληρό, με “αδειο” βλέμμα, ίσως πρέπει ν’ αναρωτηθούμε τι φρίκες πλήγωσαν τα μάτια και το είναι του, και κατέληξε απαθής. Μιά αγέλαστη πέτρα έτοιμη να πέσει και να τσακίσει το πρώτο κεφάλι…
Όπως έγραψε πρόσφατα κι ενας φίλος στο fb: ” η φτώχεια ειναι η μεγαλύτερη μορφή βίας”.
Φοβού τους πεινασμένους κι απελπισμένους.
Φράνσις
Όσοι είχατε δεί τη Rosetta των αδελφών Dardenne πριν χρόνια,και συγκλονιστήκατε, με την ταινία της Debra GranikWinter’s Bone , θα δείτε μία ακομη σκληρότερη, ωμη ,απογυμνωμένη απο ωραιοποιήσεις πλευρά της φτώχειας και της ανέχειας.
Η ταινία της Granik αποτελεί μία παρουσίαση της “βαθιάς” Αμερικής. Ανθρωποι που μονίμως εχουν συναλλαγές με το Νόμο, οι Αρχές τους γνωρίζουν καλά, οι οποίες όμως απουσιάζουν απ΄τις καθημερινές διενέξεις όταν αυτές καταλήγουν σε πράξεις κολάσιμες… Ανθρωποι με τον δικο τους κώδικα “νόμων”, απολύτως υποταγμένοι στην ιεραρχία της φαμίλιας τους, φοβισμένοι και αμείλικτοι ταυτόχρονα, με οποιον τολμήσει να διαταράξει τις παράνομες δραστηριότητές τους, όπως η παρασκευή κρανκ (υποθέτω ναρκωτική ουσία).’Ητοι, να σπάει τη σιωπή που τις περιβάλλει, και σαν τον μανδύα που καθιστουσε αόρατο τον Χαρυ Πότερ,καθιστα κι αυτές ανύπαρκτες. Δεν εχει σημασία αν αυτος που θα τους μαρτυρήσει είναι γιός ή αδελφός.
Η Jennifer Laurence στο ρόλο της Ρη, ειναι ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΗ. Θα μπορούσε άνετα να “συνομιλήσει ” με τη Ροζέτα. Και οι δύο ειναι νεαρά κορίτσια που ανέλαβαν ευθύνες που δεν ήθελαν, για τις οποίες δεν είναι ακόμη έτοιμες. Η σκηνή στο ποτάμι, είναι αβάσταχτη. Και μου δημιούργησε έναν περίεργο συνειρμό: οτι κάθε φορά που συναντάμε ένα άνθρωπο φαινομενικά σκληρό, με “αδειο” βλέμμα, ίσως πρέπει ν’ αναρωτηθούμε τι φρίκες πλήγωσαν τα μάτια και το είναι του, και κατέληξε απαθής. Μιά αγέλαστη πέτρα έτοιμη να πέσει και να τσακίσει το πρώτο κεφάλι…
Όπως έγραψε πρόσφατα κι ενας φίλος στο fb: ” η φτώχεια ειναι η μεγαλύτερη μορφή βίας”.
Φοβού τους πεινασμένους κι απελπισμένους.
Φράνσις
