Παγκόσμιος Πόλεμος Ζ (World War Z)
Kαταστρέφοντας τον κόσμο με στυλ
Η αλήθεια είναι ότι ήμουν προετοιμασμένη για τα χειρότερα. Παρά τα προβλήματα στα γυρίσματα, όμως, ο Παγκόσμιος Πόλεμος Ζ με διέψευσε.
Κι αυτό γιατί την ταινία τη βρήκα απολαυστική. Άνιση μεν, αλλά απολαυστική.
Η αρχή γίνεται με έναν βομβαρδισμό πληροφοριών για την εξάπλωση ενός νέου ιού. Εάν κάποιος έχει παρακολουθήσει τα δελτία ειδήσεων, ξέρει πως πραγματικά γίνονται οι χειρισμοί τέτοιων περιστάσεων: τις αρχικές αναφορές ακολουθούν καθησυχαστικές δηλώσεις από αξιωματούχους στον τομέα της υγείας, ή από τον ΠΟΥ (Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας) για να ακολουθήσουν αναθεωρημένες εκτιμήσεις για την επεκτατικότητα του ιού και τελικά η πλήρης παραδοχή ότι ο ιός αποδεικνύεται -έστω και για λίγο- πιο έξυπνος από τον άνθρωπο.
Στην ταινία παρακολουθούμε τον Τζέρι, έναν πρώην ερευνητή του ΟΗΕ, ειδικευμένο στις δύσκολες αποστολές. Δουλειά του δεν είναι να πολεμά, αλλά να βρίσκει την καλύτερη διέξοδο μέσα από μια δύσκολη κατάσταση. Αυτή είναι η πρώτη εξυπνάδα της ταινίας.
Όταν ο ιός φτάνει στη Φιλαδέλφεια και γεμίζει με ανθρωποφάγα τέρατα την πόλη, ο ίδιος, μαζί με τη σύζυγο και τις δύο του κόρες, καταφέρνει να βρει προσωρινό καταφύγιο μέχρι ο ΟΗΕ να έρθει να τον σώσει. Η ταινία δεν κάνει το λάθος να έχει τον ήρωά της να προσπαθεί σε όλη τη διάρκειά της να σώσει την οικογένειά του που κινδυνεύει. Δεν πρόκειται δηλαδή για μια επανάληψη του Πολέμου των Κόσμων, αλλά για μια περίπτωση όπου
ο ήρωας θέλει να ξανασυντήσει τους δικούς του που βρίσκονται όμως υπό -σχετικά- ασφαλείς συνθήκες. Δεύτερο έξυπνο σημείο της ταινίας.
Γενικά, υπάρχουν μικρές διαφοροποίησεις από τα συνηθισμένα μπλοκμπάστερ που έρχονται ως ανάσα φρεσκάδας. Όχι, ο Τζέρι δεν δουλεύει για το FBI, αλλά για τον ΟΗΕ. Όχι δεν είναι οι αμερικάνοι που σώζουν τον κόσμο, αλλά μια ομάδα που αποτελείται από Ιταλούς, Γερμανούς, Ισραηλινούς, Αφρικανούς.
Μιλάμε, δηλαδή, για μια διεθνοποίηση της κρίσης. Η αμερικανική κυβέρνηση έχει πέσει, ο πρόεδρος είναι νεκρός. Μόνη ελπίδα ένας τρελός Βρετανός επιστήμονας, τον οποίο ο Γκρεγκ θα πρέπει να ακολουθήσει σε διάφορα μέρη του κόσμου: από την Κορέα στο Ισραήλ και από εκεί σε ένα κέντρο ερευνών του ΠΟΥ, ο ήρωάς μας παρακολουθεί την διαδρομή του ιού.
Αν και θεωρητικά, πολλά έχουν αλλάξει σε σχέση με το βιβλίο στο οποίο βασίστηκε, η ταινία καταφέρνει να κρατήσει κάποια από τα στοιχεία γεωπολιτικού θρίλερ (στην περίπτωση των ισραηλινών για παράδειγμα που είναι οι πρώτοι που υψώνουν το τείχος θέλοντας να εμποδίσουν τα ζόμπι -το αν τα καταφέρνουν είναι μια άλλη ιστορία), χωρίς να χάνει το ανθρωποκεντρικό της στοιχείο.
Δεν μπορώ παρά να θεωρήσω ότι αυτή είναι η συμβολή του Φόρστερ που μας έχει συνηθίσει σε μικρότερες προσωπικές ιστορίες (Monster’s Ball).
Οι σκηνές δράσης είναι εντυπωσιακές, οι επιθέσεις των ζόμπι απολαυστικές, γενικά μιλάμε για μια ταινία διασκεδαστική. Καλοκαιρινό μπλοκμπάστερ με τα όλα του και με έναν αγέραστο (αλλά μονίμως κουρασμένο, λίγο επειδή το ζητά ο ρόλος, λίγο γιατί ποιος ξέρει τι τράβηξε στα γυρίσματα ο άνθρωπος) Μπραντ Πιτ.
Αν υπάρχει κάτι που πάσχει η ταινία αυτό είναι η αλλαγή τόνου. Φαίνεται ότι το σενάριο γράφτηκε αρκετές φορές, ότι υπάρχουν πράγματα που έφυγαν και άλλα ήρθαν στην πορεία. Πολύ απλά δεν υπάρχει ένας συνεχής ρυθμός.
Από τη μάλλον συμβατική αρχή, στην ατμοσφαιρική Κορέα και από εκεί στην εντυπωσιακή και «ουάου» σκηνή στο Ισραήλ περνάμε σε ένα κλειστοφοβικό, λίγο βιντεογκεμίστικης λογικής (άντε να περάσουμε ακόμα μια πίστα με ζόμπι) τρίτο μέρος.
Όχι ότι αυτό είναι ενοχλητικό, απλά είναι σαν δύο ταινίες να ενώνονται σε μία. Πάντως είναι πιο εσωτερικό και πιο χαμηλών τόνων από το προηγούμενο κομμάτι. Που μετά την υπερβολή του αεροπλάνου (η σκηνή πραγματικά θα έπρεπε να είχε κοπεί όλη), φαντάζει σχεδόν ανακουφιστικό.
Τελικά να το δω;
Ο Μπραντ Πιτ τα βάζει με τα ζόμπι. Μιλούνια νεκροζώντανοι κυνηγούν τους ανθρώπους θέλοντας να τους αφανίσουν. Και όλα αυτά με ορισμένες γεωπολιτικές προεκτάσεις. Απολαυστικό, διασκεδαστικό, έξυπνο. Όχι η καλύτερη ταινία με ζόμπι, αλλά έχει καμιά σημασία; Έτσι κι αλλιώς, το World War Z αποτελεί ιδανικό μπλοκμπάστερ για ένα καλοκαιρινό βράδυ με μια μπύρα στο χέρι.
