Γεράματα-μαράματα

Δύο καραδιάσημοι καλλιτέχνες, κολλητοί επί 50 συναπτά έτη και πετυχημένοι, μιά μετεξέλιξη των θρυλικών γκρινιάρηδων γέρων του Muppet show.

Ένας επίσης πολύ διάσημος ηθοποιός, τον οποίο όλοι αναγνωρίζουν εξαιτίας του ρόλου που μισεί (“ένα γαμημένο ρομπότ”).

Η χυμώδης νεαρά Μις Κόσμος που περπατάει κι αναστενάζουν οι ξαπλώστρες γύρω απ’την πισίνα του υπερπολυτελούς ξενοδοχείου-spa.

Ο αηδιαστικά υπέρβαρος Μαραντόνα με τ’αναπνευστικά προβλήματα, που σέρνει πίσω του μονίμως μιά φιάλη οξυγόνου.

Όλοι τους, ένοικοι ενός ξενοδοχείου-ησυχαστηρίου κάπου στις Ελβετικές Άλπεις, σίγουρα απευθυνόμενου σε λεφτάδες και ουχί σε φτωχαδάκια.

Ποιά θα ήταν η αναμενόμενη μέθοδος απεικόνισης της νιότης σε μία ταινία; Δεν θα ήταν ο συνεχής βομβαρδισμός του θεατή με λαχταριστά φρεσκαρούδια που θα περιέφεραν τα νιάτα τους μ’εκνευριστική αλαζονεία; Ο Paolo Sorrentino όμως, με την ταινία του  YΟUTH  (ήδη βραβευμένη απ’την Ευρωπαϊκή Ακαδημία Κινηματογράφου) επιλέγει την αντίθετη μέθοδο: προκειμένου να μιλήσει γιά τα νιάτα “που είναι δώρα και καίνε σα φωτιά” όπως λέει και το τραγούδι, παρουσιάζει τα γηρατιά, μέσω των οποίων, εξ αντιδιαστολής, μιλάει για τη νεότητα. Όπως την πείνα μπορείς να την απεικονίσεις παρουσιάζοντας μία αχνιστή φραντζόλα ψωμιού φερειπείν, έτσι και τα νιάτα τα παρουσιάζεις πιό αποτελεσματικά, προβάλλοντας τους “υποδοχείς” του αντιθέτου τους: τους γέρους ανθρώπους και την ανελέητη φθορά τους.

Διότι σ’αυτό το υπερπολυτελές ξενοδοχείο, καταλύουν ως επί το πλείστον μεσήλικες, παροπλισμένοι, φθαρμένοι, και τα νιάτα κάνουν σύντομα, εκθαμβωτικά περάσματα. Όπως η ζουμερή Μις Κόσμος στην εκπληκτική σκηνή της πισίνας (η Madalina Diana Ghenea), ή στον εφιάλτη του παραιτημένου, πάλαι ποτέ τρανού δ/ντή ορχήστρας, Φρεντ (ο εξαίρετος Michael Caine με το αγγλικό φλέγμα και την περιφρόνηση της ηλικίας), ή η νεαρότατη μασέζ (Luna Timic Mijovic) του ξενοδοχείου που “ποτέ δεν έχει τίποτα να πεί“.

Οι Μ.Caine, H.Keitel είναι απλώς άπαιχτοι, ο δ/ντής ορχήστρας κι ο σκηνοθέτης, σε σημείο ν’αναρωτιέσαι αν η αηδία, απογοήτευση, απάθεια κ.λ.π. που νιώθουν οι σκεπτόμενοι άνθρωποι κάποιας ηλικίας (και πείρας), είναι στοιχεία των χαρακτήρων που υποδύονται, ή δικά τους, εν ολίγοις είναι  οι ρόλοι τους.

Και δίπλα τους, πλάϊ τους, πίσω τους, σ’ απόσταση διακριτικού παρατηρητή (ή ευγενικού συνομιλητή) κάθεται ο επίσης διάσημος Τζίμι Τρη (φοβερός Ρaul Dano) ο οποίος απολαμβάνει το λεκτικό πινγκ-πονγκ ή τη σιωπή αυτών των δύο παλαίμαχων, που μοιάζουν, ιδίως ο απαθής Φρέντ, ν’ατενίζουν πάντα “ηλιοβασίλεμα” και ποτέ “ξημέρωμα”.

Αυτή η παρέλαση της μέσης ηλικίας, “σοβαντισμένης” αρκούντως γιά να κρύψει τις δαγκωματιές του αμείλικτου χρόνου, με τα πολλά λεφτά και την παρακμάζουσα σάρκα (παράδειγμα ο Μαραντόνα με τ’αναπνευστικό πρόβλημα και τη θεόρατη κοιλάρα του, που κοιτάζει με λατρεία ενα μπαλάκι του τένις, το μόνο που μπορεί να δαμάσει σ’αυτά τα χάλια- ανατριχιαστικά ίδιος ο Roly Serrano, ο οποίος είχε υποδυθεί στο παρελθόν και τον πατέρα του Μαραντόνα), προκαλεί αποστροφή και δυσφορία. Και μας οδηγεί αποφασιστικά στην αγκαλιά της φρεσκάδας, του απαλού κι ευλύγιστου κορμιού,στην αντοχή και τη σεξουαλικότητα.

Υπάρχει ένας αέρας γελοιότητας στα πλάνα της ταινίας. Πίσω απ’τη βιτρίνα του γκλάμουρ και της ευζωΐας (βλ.τη σεκάνς του κοντσέρτου προς τιμήν της βασίλισσας Ελισάβετ), περιμένει ο θάνατος και η πτώση, που έρχονται πάντα, για όλους.

Μερικοί πιό θαρραλέοι (ή πιό δειλοί, σύμφωνα με κάποιους) τον προσκαλούν νωρίτερα, θέλοντας να τελειώνουν αυτή τη φάρσα (συγκλονιστική η σκηνή στη βεράντα του δωματίου του Μικ).

Νεότητα-γήρας, πρόοδος-αποτελμάτωση, θρίαμβος-πτώση, απελπισία-αισιοδοξία, μοναξιά-συντροφικότητα, τα δίπολα που ορίζουν τη ζωή των δύο φίλων έφτασαν στο τέλος τους, το έξυπνο έσχατο πλάνο (που ίσως δεν γίνεται αμέσως αντιληπτό) είναι ο ιδιότυπος χαιρετισμός-πρόσκληση του Μικ Μπόϊλ προς τον Φρέντι Μπάλιντζερ: “έλα λοιπόν, σε περιμένω, μην αργείς!“.