Ζωή (Zoe)
Η Ζωή (Λέα Σεϊντού) είναι ερωτευμένη με τον συνάδελφό της, Κόουλ (Γιούαν ΜακΓκρέγκορ), έναν επιστήμονα που εργάζεται στον τομέα της τεχνητής νοημοσύνης και εργάζεται σε μία εταιρεία που έχει στόχο να βελτιώσει τις σχέσεις, χρησιμοποιώντας προϊόντα νέας τεχνολογίας. Χρησιμοποιεί τον αλγόριθμο που ο Κόουλ έχει κατασκευάσει για να βρει τη συμβατότητά τους και όταν βλέπει ότι αυτή είναι 0% θα διαπιστώσει ότι υπάρχει μια βασική διαφορά μεταξύ τους.
Παρά τις αντιξοότητες, ο -θλιμμένος από ένα διαζύγιο που τον πλήγωσε πολύ- Κόουλ και η Ζώη θα ξεκινήσουν μια ερωτική σχέση που θα έρθει αντιμέτωπη με τεχνολογικές ανακαλύψεις και ανθρώπινες προκαταλήψεις.
Το Zoe του Ντρέικ Ντορεμίς (Like Crazy, Equals) είναι ένα μάλλον αποτυχημένο Her (η ταινία με τον Χοακίν Φοίνιξ που προκάλεσε αίσθηση πριν από μερικά χρόνια και βρέθηκε μέχρι τα Όσκαρ). Ό,τι με τρόπο τρυφερό και συγκινητικό προσπαθούσε να πει το Her, επιχειρεί να πει και εδώ το Zoe, αλλά χωρίς να τα καταφέρνει. Κι αυτό γιατί το μεγάλο προσόν του Her ήταν οι καλογραμμένοι χαρακτήρες που ξεπηδούσαν από το χαρτί και γίνονταν πραγματικοί -είτε ήταν (όπως ο χαρακτήρας του Φοίνιξ), είτε όχι (όπως ο χαρακτήρας της Σκάρλετ Γιόχανσον). Εδώ οι δύο βασικοί χαρακτήρες μοιάζουν «ξύλινοι». Δεν καταλαβαίνεις πού ακριβώς οφείλεται η θλίψη του Κόουλ, ούτε μπορείς να εξηγήσεις απόλυτα τις πράξεις του. Το ίδιο πάνω κάτω συμβαίνει και με τη Zoe, τον χαρακτήρα της Λέα Σεϊντού. Το αποτέλεσμα είναι και μια σχεδόν ανύπαρκτη χημεία μεταξύ των δύο χαρακτήρων που συνοδεύεται από μια συρραφή close up και μια μάλλον ενοχλητική χρήση της μουσικής -εντείνοντας την καταθλητπική ατμόσφαιρα που σεναριακά δεν βασίζεται σε κάποιο γεγονός, αλλά αποτελεί περισσότερο μια επιλογή ύφους από πλευράς του σκηνοθέτη.
Όμορφες εικόνες διαθέτει η ταινία και υπάρχουν μερικές σκέψεις για τις ανθρώπινες σχέσεις στη σύγχρονη εποχή, οι οποίες όμως σκέψεις δεν εξελίσσονται και δεν πηγαίνουν παραπέρα. Ακόμα και η αναφορά στα ρομπότ που δουλεύουν σε πορνεία (εκεί θα συναντήσουμε σε μικρό ρόλο και την Κριστίνα Αγκιλέρα) δεν αναπτύσσεται πλήρως. Το αποτέλεσμα είναι μια μάλλον άψυχη -αν και οπτικά ενδιαφέρουσα- sci fi ταινία που γρήγορα ξεχνάς.
