Ζωούπολη (Zootopia)

Στη Ζωούπολη ο καθένας μπορεί να είναι αυτό που θέλει. Ακόμα και ένα λαγουδάκι μπορεί να είναι αστυνομικός. Ή τουλάχιστον έτσι νομίζει η Τζούντι Χοπς που φεύγει από τη φάρμα των γονιών της για να πάει στην μητρόπολη όπου όλα τα ζώα (αρπακτικά και θηράματα) ζουν αρμονικά. Η Τζούντι διαπιστώνει, όμως, ότι η ζωή δεν είναι τόσο εύκολη όσο είχε φανταστεί μικρή. Εκείνη είναι, όμως, αποφασισμένη και όταν θα βρεθεί να αναλάβει την υπόθεση εξαφάνισης μίας ενυδρίδας θα θελήσει να τα καταφέρει. Θα χρειαστεί, όμως, τη βοήθεια μιας πονηρής αλεπούς, του Νικ Γουάιλντ για να βρει τον κύριο Ότερτον, αλλά και άλλα εξαφανισμένα θηλαστικά.

Η νέα ταινία της Disney (μετά τους αγαπημένους μου Υπερέξι) είναι άλλη μία απόδειξη του πώς μπορεί το στούντιο να επανεφεύρει τον εαυτό του για μικρούς και μεγάλους. Πάρτε για παράδειγμα την ατάκα του διευθυντή της αστυνομίας: «Η ζωή δεν είναι μιούζικαλ», μια ατάκα που σαφώς αναφέρεται στο παρελθόν του στούντιο στα animation. Στη Ζωούπολη τα ζώα δεν ξεσπούν σε τραγούδι κάθε λίγο και λιγάκι και ακόμα και το τραγούδι της Σακίρα ακούγεται στους τίτλους τέλους για να κλείσει αυτή την περιπέτεια.

Και τι περιπέτεια! Η Ζωούπολη είναι παιδική ταινία, αλλά καθόλου δεν θα δυσαρεστήσει τους μεγάλους, καθώς έχει τις απαραίτητες δόσεις χιούμορ και μυστηρίου, ενώ στην καρδιά της έχει ένα πολύ σημαντικό μήνυμα.

Το βασικό είναι ότι η έμπειρη ομάδα πίσω από την ταινία (Μπάιρον Χάουαρντ -Μαλλιά Κουβάρια-, Ριτς Μουρ -Ραλφ: Η Επόμενη Πίστα- και Τζάρεντ Μπους -Οι Υπερέξι-) έχτισαν μία ενδιαφέρουσα ιστορία με υπέροχους χαρακτήρες στην καρδιά της. Γιατί ο Νικ και η Τζούντι δεν είναι πάντα τέλειοι, αλλά είναι υπέροχοι μέσα στις προκαταλήψεις και τους φόβους τους, τους οποίους καλούνται φυσικά να ξεπεράσουν.

Η δύναμη της φιλίας βρίσκεται φυσικά στο επίκεντρο, αλλά η ταινία στοχεύει με τρόπο μοναδικό τις προκαταλήψεις, αλλά και τον ρατσισμό, ενώ παράλληλα διαθέτει αναφορές στη σύγχρονη κοινωνία και την ποπ κουλτούρα (τη θέση του iPhone έχει πάρει ένα κινητό με σήμα ένα μισοφαγωμένο καρότο, μία σκηνή θυμίζει τον Νονό).

Ναι, είναι λίγο μεγάλη σε διάρκεια (στα 108 λεπτά είναι η δεύτερη μεγαλύτερη ταινία της Disney μετά τη Fantasia του 1940) και προσπαθεί να χωρέσει διάφορα κάτω από τη μασχάλη της -όπως το να τα καταφέρνεις σε μία μεγάλη πόλη. Τα δένει όμως με τρόπο υπέροχο και αποτελεί μία διασκεδαστική εμπειρία για μικρούς και μεγάλους.

Τελικά να τη δω;

Εάν έχετε παιδιά, οπωσδήποτε! Αλλά και να μην έχετε, πρόκειται για δύο ώρες που δεν θα μετανιώσετε. Είναι παιδική ταινία σίγουρα (μην περιμένετε το προχωρημένο χιούμορ του Σρεκ, τις ενήλικες θεματικές του Inside Out ή τη σκοτεινιά των Υπερέξι), αλλά είναι άκρως απολαυστική και διδακτική. Να σημειώσουμε ότι πολύ καλή δουλειά έχει γίνει και στην ελληνική μεταγλώττιση, οπότε επιλέξτε την άφοβα!

Fun trivia: Όπως μάλλον θα καταλάβετε και μόνοι σας, ο σχεδιασμός του Νικ Γουάιλντ βασίζεται σε εκείνον του Ρομπέν των Δασών (1973) που επίσης στον κόσμο της Ντίσνεϊ ήταν αλεπού.