120 Χτύποι το Λεπτό
Βραβευμένο με τo Μεγάλο Βραβείο της Επιτροπής στο τελευταίο Φεστιβάλ Καννών και ήδη επίσημη πρόταση της Γαλλίας στην Ακαδημία για το ξενόγλωσσο Oscar , η ταινία του Robin Campillo 120 Χτύποι το Λεπτό (120 Battemnets par minute) από σήμερα και στις ελληνικές αίθουσες μια εβδομάδα σχεδόν μετά την επίσημη παρουσίαση της και στις Νύχτες Πρεμιέρας 2017. Τελικά τι είναι το 12ο Χτύποι το Λεπτό;
Έχουμε αναλύσει πολλές φορές την βλαβερή συνέπεια του hype που ακολουθεί ένα έργο, ιδίως μετά τα φεστιβάλ και κυρίως έπειτα από taglines όπως «…η ταινία που έκανε τον Pedro Almodovar να δακρύσει…» ή δηλώσεις τύπου »…έπρεπε να πάρει τον Χρυσό Φοίνικα…» . Καλό είναι λοιπόν να βλέπουμε το κινηματογραφικό έργο απαλλαγμένοι από τα βαρίδια του hype και να εστιάζουμε σε αυτό και μόνο! Έτσι λοιπόν βρισκόμαστε στις αρχές των 90s, το AIDS έχει ήδη αρχίζει να θερίζει και οι φαρμακοβιομηχανίες στην Ευρώπη παίζουν το παιχνίδι τους. Στο Παρίσι, η ακτιβιστική ομάδα ACT UP δίνει τον δικό της άνισο αγώνα, αναλαμβάνοντας δράση και ενημερώνοντας τον κόσμο. Ο Sean, ο οροθετικός πρωταγωνιστής της ταινίας μάχεται καθημερινά για να μπορέσει να ζήσει και να χαρεί όλα αυτά που ξέρει όμως ότι σύντομα θα χάσει.
Με μια υπερβολική διάρκεια 144 λεπτών αλλά με αναζωογονητικά μουσικά breaks το πρώτο μέρος της ταινίας μας συστήνει την οργάνωση και τους χαρακτήρες αλλά ταυτόχρονα μας υποχρεώνει να παρακολουθήσουμε εκτός από τις δράσεις τους και τις συνελεύσεις τους. Ενδιαφέρον μεν αλλά χωρίς κανένα κινηματογραφικό δέλεαρ. Οι διαλογικές σκηνές είναι υπέρμετρα μεγάλες σε διάρκεια αλλά εκεί έρχεται η κάμερα του Campillo με την ταχύτητα της να σώσει την κατάσταση. Σε συνάρτηση με την ζωντάνια και τις παρορμητικές ερμηνείες των πρωταγωνιστών, η ταινία καταφέρνει να κρατήσει το ενδιαφέρον του θεατή και να τον εντάξει με κάποιον τρόπο και αυτόν στον αγώνα που εκτυλίσσεται στην ταινία. Στο δεύτερο μέρος τα πάντα αλλάζουν, το δράμα παίρνει την σκυτάλη από τον ακτιβισμό και οι βιωματικές εμπειρίες του σκηνοθέτη ξετυλίγονται στην οθόνη, χωρίς όμως να έχει προηγηθεί ούτε το απαραίτητο love story αλλά ούτε και η σχέση μάνας-γιου που θα θέλαμε. Στο δράμα λοιπόν, ο Campillo δεν τα καταφέρνει και τόσο καλά αλλά η συγκινησιακή φόρτιση που χτίζεται σταδιακά χτυπάει κόκκινο.
Δυνατό αλλά και κουραστικό ταυτόχρονα, το 120 Χτύποι Το Λεπτό είναι μια ταινία που έχει την λάμψη και τον κρότο ενός πυροτεχνήματος αλλά που σύντομα σβήνει και μένει η ανάμνηση του. Αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό. Αντιθέτως ο ακούσιος ενθουσιασμός που μας προκαλεί μια ταινία, σημαίνει οτι ο σκηνοθέτης χτύπησε συναισθηματική φλέβα. Και εκεί το 120 Χτύποι τα καταφέρνει περίφημα. Προορισμένο να αρέσει και να αγαπηθεί από μια συγκεκριμένη ομάδα θεατών αλλά και να εξορκίσει τα εφηβικά φαντάσματα του σκηνοθέτη. Προσωπικά η καρδιά μου -κινηματογραφικά- μπορεί να έμεινε στους 60 χτύπους αλλά αναγνωρίζουμε την δύναμη και το τσαγανό μιας ταινίας που ήδη έχει αγαπηθεί.
