ΚΡΙΤΙΚΕΣΣινε-προτάσειςΣινεμά

Ένας ξένος στην πόλη (Gringo)

gringo0001

one-half-popcorn

O Χάρολντ (Ντέιβιντ Ογέλοουο) εργάζεται σε μία φαρμακευτική εταιρεία που πρόκειται να μπει στο χρηματιστήριο. Ο ίδιος είναι αφοσιωμένος στη δουλειά του και την σύζυγό του, σύντομα όμως θα διαπιστώσει ότι τα αφεντικά του (Τζόελ Έτζερτον και Σαρλίζ Θερόν) έχουν διαφορετική ατζέντα. Ένα επαγγελματικό ταξίδι στο Μεξικό θα τον φέρει αντιμέτωπο με καρτέλ ναρκωτικών, απαγωγείς, ενώ θα τον μπλέξει σε μια πρωτοφανή περιπέτεια.

Ο Νας Έτζερτον, αδελφός του Τζόελ Έτζερτον, σκηνοθετεί μια ταινία που προσπαθεί να ισορροπήσει ανάμεσα σε περιπέτεια και κωμωδία. Στην πραγματικότητα πρόκειται για μια ταινία παρεξηγήσεων, η οποία, όμως, δεν ξεφεύγει από την παγίδα των «χάρτινων» χαρακτήρων και της αδιάφορης πλοκής.

Ο Ντέιβιντ Ογέλογουο ερμηνεύει έναν χαρακτήρα που σε αλλοτινούς καιρούς θα ερμήνευε ο Έντι Μέρφι (αξίζει να σημειωθεί ότι ο Μάθιου Στόουν έχει γράψει το σενάριο του Life του 1999, με τον Μέρφι και τον Μάρτιν Λόρενς). Η ερμηνεία του έχει κάποιες καλές στιγμές, αλλά στο μεγαλύτερο μέρος της ταινίας τον παρακολουθούμε να ουρλιάζει τρομαγμένος σε μια μάλλον βαρετή ταινία.

gringo0002

Αντίστοιχα, δεν θα μπορούσες παρά να χαρακτηρίσεις ξόδεμα ταλέντου αυτό που οι Τζόελ Έτζερτον και Σαρλίζ Θερόν κάνουν στην ταινία, με τον πρώτο να είναι αδιάφορος και τη δεύτερη να ερμηνεύει έναν ρόλο που την έχουμε δει να ερμηνεύει και σε άλλες ταινίες (όπως στο πρόσφατο Fast and Furious). Είναι ένας ρόλος που γνωρίζει καλά, αλλά δεν έχει να προσφέρει ούτε στην ίδια, αλλά ούτε και στον θεατή κάτι καινούριο.

Είναι δύσκολο για τον θεατή να ταυτιστεί -ή ακόμα και να συμπαθήσει- κάποιον από τους χαρακτήρες, ενώ δεν βοηθάει το γεγονός ότι υπάρχουν πάρα πολλοί χαρακτήρες και πάρα πολλές υποπλοκές με τις οποίες η ταινία ασχολείται για μερικά λεπτά και μετά τις ξεχνά για αρκετή ώρα.

Η ταινία θέλει να αποτελέσει μια παραλλαγή του γνωστού θέματος του κακομοίρη μικρομεσαίου υπαλλήλου που παίρνει την εκδίκησή του από τους δυνατότερους -με το να βάζει Αφροαμερικανό πρωταγωνιστή-, αλλά η ιδέα μένει στα χαρτιά και δεν καταφέρνει να απογειωθεί στη μεγάλη οθόνη.

Αγγελική Στελλάκη

Η πρώτη ταινία που είδε σε κινηματογραφική αίθουσα ήταν το Χορεύοντας με τους Λύκους. Κατά τη διάρκεια του οποίου διάβαζε Μίκι Μάους, σπάζοντας τα νεύρα όλων. Σε σινεφίλ μονοπάτια οδηγήθηκε όταν, κατά τη διάρκεια μοναχικών κινηματογραφικών βραδινών περιπλανήσεων, διαπίστωσε ότι νοιώθει μια παράξενη ευτυχία, κάθε φορά που τα φώτα χαμηλώνουν, ο ήχος του προτζέκτορα πλημμυρίζει το χώρο και μυρωδιά ποπ κορν ξεχύνεται στην αίθουσα.

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *