Η Πιο Σκοτεινή Ώρα (Darkest Hour)
Στην πιο δύσκολη ώρα για τη Μεγάλη Βρετανία, λίγο πριν οι Ναζί κατακτήσουν ολοκληρωτικά την συμμαχική Γαλλία και απειλήσουν τους Βρετανούς, την πρωθυπουργία αναλαμβάνει ο Ουίνστον Τσώρτσιλ, παρά τις διαφωνίες πολλών -μεταξύ αυτών ορισμένων στελεχών του κόμματός του και του ίδιου του βασιλιά. Ο Τσώρτσιλ θεωρείται παράτολμος -από κάποιους μέχρι και τρελός- και καλείται να πείσει τους Βρετανούς ότι η εμπλοκή στον πόλεμο με τον Χίτλερ είναι αναπόφευκτη.
Άλλη μια πολιτική ταινία που κυκλοφορεί στις αίθουσες στη μετά ψήφου Brexit εποχή. Δεν είναι τυχαίο ότι εμμέσως αποτελεί και ένα σχόλιο για μία Ευρώπη ενωμένη, απέναντι στους σκοτεινούς κινδύνους που καραδοκούν στην ευρωπαϊκή ήπειρο. Ο Τσώρτσιλ φαίνεται να πιστεύει ότι ο απομονωτισμός και η προσπάθεια «να σώσεις το τομάρι σου», μόνο καταστροφικά αποτελέσματα θα έχουν για τη χώρα του και για την ήπειρο συνολικά. Το μήνυμα μοιάζει σαφώς επίκαιρο και έχει αρκετούς αποδέκτες.
Η Πιο Σκοτεινή Ώρα θα μπορούσε να ειδωθεί συμπληρωματικά ίσως με τη Δουνκέρκη του Κρίστοφερ Νόλαν. Η πρώτη αποτελεί το παρασκήνιο που λαμβάνει χώρα στους διαδρόμους του Γουεστμίνστερ και του Παλατιού, ενώ η δεύτερη είναι η επιχειρησιακή πλευρά. Προς τιμήν του, ο Τζο Ράιτ (Εξιλέωση) αποφεύγει να επικεντρωθεί πολύ στον θρίαμβο της Δουνκέρκης. Στρέφει την κάμερά του όχι στους 300.000 στρατιώτες που σώθηκαν, αλλά στους 4.000 του Καλαί που θυσιάστηκαν, προκειμένου να μπορέσουν οι υπόλοιποι να διαφύγουν. Η ταινία λειτουργεί συμπληρωματικά, όμως, και με μία άλλη ταινία: τον οσκαρικό Λόγο του Βασιλιά, όπου τον ρόλο του πατέρα της βασίλισσας Ελισάβετ κρατούσε ο Κόλιν Φερθ (εδώ στον ρόλο βρίσκουμε τον Μπεν Μέντελσον). Με τον Λόγο του Βασιλιά μοιράζεται και το φλεγματικό χιούμορ: υπάρχουν στιγμές που έχεις την εντύπωση ότι αυτό που εκτυλίσσεται μπροστά σου είναι κωμωδία -στην πραγματικότητα πρόκειται για μια εθνική τραγωδία.
Η ταινία, όμως, δεν μπορεί να ξεφύγει από τους περιορισμούς μιας πολιτικής βιογραφίας, αναδεικνύοντας στον ρόλο του ήρωα τον Τσώρτσιλ. Κι αν αυτό δεν είναι μεμπτό -που σίγουρα δεν είναι-, δεν είναι όμως και πρωτότυπο. Επίσης, βάζει στο επίκεντρο τον αδιάφορο χαρακτήρα της γραμματέως του Τσώρτσιλ, έναν ρόλο επίπεδο που ερμηνεύει η Λίλι Τζέιμς και μάλλον έχει ως στόχο να δώσει τη ματιά της εργατικής τάξης (ας μην ξεχνάμε ότι ο Τσώρτσιλ ήταν αριστοκράτης και αυτό φαίνεται σε μία σκηνή που χαρακτηρίζει τον Χίτλερ «μπογιατζή»).
Φαβορί για το Όσκαρ Α Ανδρικού Ρόλου ο (αγνώριστος είναι η αλήθεια) Γκάρι Όλντμαν. Σίγουρα ο Όλντμαν καταφέρνει να μεταμορφωθεί σε Τσώρτσιλ. Είναι, όμως, αυτή η πραγματική εκδοχή του Τσώρτσιλ ή μήπως αποτελεί ερμηνεία της καρικατούρας του πρώην πρωθυπουργού, έτσι όπως αυτή έχει διαμορφωθεί μέσα από το σινεμά και την τηλεόραση; Μάλλον το δεύτερο. Δεν υπάρχουν πραγματικά ψεγάδια στην ερμηνεία του πέρα από το γεγονός ότι η φιγούρα που σκιαγραφείται φαντάζει υπερβολική, ακόμα και για μία larger than life προσωπικότητα όπως ο Τσώρτσιλ (σε αυτό το πλαίσιο θα άξιζε ίσως μία σύγκριση με τον πιο «μετρημένο» Τζον Λίθγκοου που ερμηνεύει τον Τσώρτσιλ στο The Crown).
Η ταινία στρέφει τα πυρά της και κατά της Αμερικής. Στη σκηνή με το τηλεφώνημα στον Αμερικανό πρόεδρο, το πλάνο κλείνει, καθώς τα περιθώρια για τον Βρετανό πρωθυπουργό στενεύουν ασφυκτικά. Απέναντί του βρίσκει έναν άνθρωπο «χαμένο στον κόσμο του». Ο Τσώρτσιλ ζητά τα πολεμικά που η Βρετανία έχει αγοράσει από τις ΗΠΑ, ο πρόεδρος Ρούσβελτ τον πληροφορεί ότι δεν μπορεί να του τα δώσει και προτείνει στον Τσόρτσιλ να σταλούν τα μαχητικά στα σύνορα με τον Καναδά και η Βρετανία να τα μεταφέρει με άλογα (!) πέρα από τα καναδικά σύνορα. Οποιαδήποτε αναφορά σε σύγχρονους προέδρους δεν είναι καθόλου τυχαία.
Ο Τζο Ράιτ φαίνεται να νοσταλγεί μία εποχή, όπου οι πολιτικοί ήταν άνθρωποι της δράσης και του οράματος -στοιχεία που διέκριναν τον Τσώρτσιλ. Και επιθυμεί να αναπτύξει αυτή την πτυχή της πολιτικής σε μια ταινία με διάρκεια μεγαλύτερη των δύο ωρών. Φαντάζει υπερβολική για μία βιογραφία όπως αυτή, μία βιογραφία που έχει πολύ καλούς ερμηνευτές και μπόλικη δόση χιούμορ, αλλά λίγη φρεσκάδα.
