Μιλώντας με τον Κωνσταντίνο Κακογιάννη για το «Μολύβι, Μαχαίρι, Σκυτάλη» στο indiegogo

(Επίσημα 3 άτομα) – Ουσιαστικά γύρω στα 12 άτομα ο Κωνσταντίνος, ο Παύλος, ο Ντίνος, ο Παύλος, ο Ιάκωβος, η Κάρλα, η Λόρι, η Πηνελόπη, η Μαριάννα, ο Πανάγος, ο Κωνσταντίνος, ο Δημήτρης, η Μαρία …

– Τι αποτέλεσε το έναυσμα για το Μολύβι, Μαχαίρι, Σκυτάλη;  

α. Σε καιρούς που ο πρώτος πολίτης του κόσμου είναι ο Τραμπ, που ο παραλογισμός και η μοναξιά έχει πάει σε άλλο επίπεδο, το χιούμορ -δηλαδή το αναποδογύρισμα της πραγματικότητας- είναι αναγκαίο

β. τα ιδανικά μας είναι τραυματισμένα, αλλά τα χρειαζόμαστε. δε γίνεται να πορευτούμε σε μια κενότητα χωρίς παρελθόν και νόημα.

γ. μια προσπάθεια να γεφυρώσω και το προσωπικό μου χάσμα ανάμεσα σε δυο γλώσσες-κοινωνίες. Ζω εδώ και 12 χρόνια στο Βερολίνο (…σε ένα κοινόβιο- κτήριο με άλλα 20 ενήλικα άτομα και 10 παιδιά).

Οι δυο πόλοι μπορεί να μην είναι ανταγωνιστικοί, αλλά σε συνέργεια και αλληλοεμπλουτισμό. Η θα συνεργαστούμε σαν άτομα, κοινωνίες ή χαθήκαμε.
Το εμείς, το μεγάλο ένα, δεν θα είναι ποτέ καθολικό, οπότε το ζητούμενο είναι η συνεργασία, ο συγχρονισμός, η αλληλεγγύη.

– Ονομάζετε την ταινία σας κβαντική κωμωδία. Πως προέκυψε αυτός ο όρος; 

Για την ακρίβεια μαύρη κβαντική κωμωδία. Αν το μαύρο είναι μηδέν (0) η ελάχιστη κβαντική διακύμανση είναι το ένα (1). Σχεδόν τα περισσότερα πράγματα μπορούν να περιγραφούν με αυτούς τους δυο πόλους. Γενικά με ενδιαφέρει η επιστήμη, ειδικά η σύγχρονη κβαντομηχανική -και Φιλοσοφικά και ως μια από τις σημαντικότερες επινοήσεις της ανθρώπινης τεχνικόμαθηματικής διανόησης. Επίσης ο όρος εμπεριέχει δυο βασικά στοιχεία της ιστορίας μας; αλληλοσύνδεση, αλληλοεπηρεασμός και επαναλαμβανόμενα πρότυπα, δομές.

– Πιστεύετε ότι πλατφόρμες, όπως το indiegogo μπορούν να βοηθήσουν στις μέρες μας τους δημιουργούς; 

Δύσκολα, καθώς τα λεφτά πάνε στα λεφτά. Όπως και να έχει, φίλοι βοηθήσανε να το στήσουμε και θα σίγουρα θα το κάνουμε ξανά.
Ιδανικά καλύτερα να έχουμε 100 συμπαραγωγούς, παρά έναν μεγάλο κρατικό ή ιδιωτικό φορέα ως παραγωγό.

– Ποια είναι η σχέση 7ης τέχνης και κρίσης; Εμπνέει τους δημιουργούς ή θέτει εμπόδια; 

Αλληλοτροφοδοτούμενα… Ναι υπάρχουν έξτρα ερεθίσματα, ακραίες καταστάσεις και μια ανάσταση του ρομαντικού δονκιχωτικού καλλιτέχνη.
Από την άλλη, πολύς κόσμος δεν μπορεί να συμμετέχει λόγω προβλημάτων επιβίωσης. Σε παράφραση, πρώτα το ψωμί και μετά η τέχνη.

– Τι πιστεύετε ότι μπορεί να αλλάξει πορεία στον πολιτισμό που οδεύει σε αδιέξοδο, ή χρειάζεται να φτάσει εκεί για να έρθει κάτι άλλο; 

Χμμμ ελπίζω, προσπαθώ και δουλεύω ενάντια στο αδιέξοδο. Ίσως η Ιθάκη δεν υπάρχει, ίσως η δράση χρειάζεται πάντα μια ψευδαίσθηση, ίσως δυστυχώς οι ιδέες δεν μπορούν να ενώσουν, παρά μόνο οι εφιάλτες. Όπως και να έχει, επίθεση στους ανεμόμυλους, έστω και χωρίς Δουλτσιναία!

– Ο χαρακτήρας της Άρτεμης έχει ακριβώς τα διπλάσια χρόνια του Μαξ. Τι φέρνει ο καθένας τους στο σενάριο;

O Μαξ το μολύβι, η Άρτεμης το μαχαίρι.
Σύμβολα από δυο διαφορετικά σύμπαντα.
Το ερώτημα είναι αν θα καταφέρουν να τα χρησιμοποιήσουν ως Σκυτάλη.

– Μετά την προηγούμενη ταινία σας, το «Μαξιλάρι», βρίσκουμε και εδώ ισχυρές δυο έννοιες της «φιλίας» και της «θυσίας».

Ακόμα αν το τέλος είναι κοντά, ακόμα και αν ο πολιτισμό μας είναι εκ θεμελίου σκοτεινός, βίαιος και οδεύει στην καταστροφή. Η φιλία, αλληλεγγύη είναι ίσως το ανώτερο στάδιο που μπορούμε να φτάσουμε.

Στο “Μαξιλάρι” οι ήρωες έμειναν αποκοιμισμένοι, εγκιβωτισμένοι στα μαξιλάρια τους. (Δεν κατάφεραν να προετοιμαστούν για το συμβάν.)
Στο “μολύβι, μαχαίρι, σκυτάλη” οι χαρακτήρες συνειδητοποιούν ότι η μερική θυσία του εγώ είναι απαραίτητη για να συμπράξουν, να γελάσουν, να…

– Όταν όλα πάνε χάλια, τι είναι αυτό που τροφοδοτεί το πείσμα μας;

Δε θέλω το ουρλιαχτό να μείνει σιωπηλό.

Οι ματιές από τους φίλους-συμπολεμιστές είναι ο καταλύτης για να συνεχίζουμε τις ανηφόρες μας.