Ο Γιός μου (My Son)
Ο Ζιλιέν (Γκιγιόμ Κανέ) πάει καιρός που έχει χωρίσει με τη γυναίκα του, η οποία περιμένει παιδί από το νέο της σύντροφο και έχει από το καλοκαίρι να δει το γιό τους. Ξαφνικά λαμβάνει ένα τηλεφώνημα από τη γυναίκα του, που του ζητά να αφήσει τη δουλειά του και να επιστρέψει γρήγορα στην κωμόπολη που ζούσαν, γιατί ο γιός τους έχει εξαφανιστεί. Φτάνοντας συγκλονισμένος βλέπει την πρώην γυναίκα του να είναι σε απόγνωση, τον νέο της σύντροφο να είναι ενοχλητικά αδιάφορος για την υπόθεση, την αστυνομία να εξετάζει περίπτωση απαγωγής αλλά τις έρευνες να βρίσκονται σε αδιέξοδο και αναλαμβάνει ο ίδιος δράση.
Κάπου μεταξύ τηλεφωνημάτων και οδηγώντας πέρα δώθε στους δρόμους της χιονισμένης κωμόπολης, ο Ζιλιέν θα προσπαθήσει να διατηρήσει την ψυχραιμία του, όχι πάντοτε με επιτυχία, αλλά και να βρει στοιχεία που θα τον οδηγήσουν στα ίχνη του γιού του. Θα πρέπει να εξετάσει αν το παιδί το έσκασε μόνο του, αν πρόκειται για απαγωγή ή κάτι άλλο και τα μόνα στοιχεία που θα έχει θα είναι οι μαρτυρίες των γύρω του, κάποια πλάνα από λήψεις οικογενειακών στιγμών σε βιντεοκάμερα και το ένστικτό του. Έτσι, το πρώτο μέρος της ταινίας φλερτάρει με το οικογενειακό δράμα, ενώ στο δεύτερο, λίγο πιο περιπετειώδες, ο πατέρας αναλαμβάνει να πάρει το νόμο στα χέρια του.
Η καλύτερη σκηνοθετικά στιγμή του Κριστιάν Καριόν ήταν αδιαμφισβήτητα στο Καλά Χριστούγεννα (Joyeux Noël) του 2005. Ο σκηνοθέτης είχε έναν μικρό ρόλο στην ταινία του Γκιγιόμ Κανέ «Μην το Πεις σε Κανέναν» (Tell No one) του 2006 και αυτός φαίνεται ότι του το ανταπόδωσε παίζοντας στην ταινία του «Υπόθεση Farewell» του 2009 και σε αυτήν εδώ. Παρόλα αυτά, εδώ ο συγκριτικά χαμηλότερος προϋπολογισμός δεν φαίνεται να βοήθησε τον Καριόν να αφήσει κάποιο σκηνοθετικό στίγμα. Ίσως δεν τον βοήθησε το σενάριο, όμως έτσι όπως παρουσιάζεται η ταινία δεν έχει καμία ιδιαίτερη ατμόσφαιρα, παρά το ωραίο φυσικό τοπίο της περιοχής που έγιναν τα γυρίσματα, ούτε τα πλάνα της σε μαγνητίζουν και το μόνο στοιχείο που κρατά το ενδιαφέρον είναι ο Γκιγιόμ Κανέ.
Ο Κανέ είναι καλός ηθοποιός αλλά δεν ξέρω αν μπορεί να σηκώσει την ταινία μόνος του. Ο ηθοποιός πάντως προσεγγίζει ωραία το ρόλο του και παρουσιάζει όλο το δράμα, την αγωνία και τον πόνο ενός πατέρα που αγωνίζεται να μάθει την αλήθεια για το τι έχει συμβεί στο παιδί του. Ενώ αναλαμβάνει δράση, παραμένει γήινος, χωμάτινος και ρεαλιστικός, δεν γίνεται υπερήρωας δράσης, όπως για παράδειγμα ο Μπρους Γουίλις ή Λίαμ Νίσον των Taken.
Αν κάτι αφήνει λίγο ξεκρέμαστη την ταινία, αυτό είναι το σενάριο και οι επιλογές του στα στοιχεία που μας δίνει. Προσπαθεί να αφήσει ανοιχτές διαφορετικές εκδοχές, αλλά στην προσπάθεια του αφήνει ημιτελή στοιχεία και τραβά προς διαφορετικές κατευθύνσεις. Έτσι ακόμα και στο τέλος, που ξεδιαλύνεται η υπόθεση μένουν ανοιχτά ερωτηματικά, όπως τι ακριβώς δουλειά κάνει ο χαρακτήρας του Γκιγιόμ Κανέ και μια γενικότερη θολούρα. Παρόλα αυτά, αποφεύγοντας να αποκαλύψω τι συμβαίνει, η τελική «εξιλέωση» ή απόδοση δικαιοσύνης είναι επίσης υπό ρεαλιστικό κοινωνικό πρίσμα.
