Ο Πλανήτης των Πιθήκων: Η Σύγκρουση
Όταν το 2011 κυκλοφορούσε στις αίθουσες Ο Πλανήτης των Πιθήκων: Η Εξέργερση, κανείς δεν περίμενε ότι θα επρόκειτο για την αρχή μίας από τις πιο ενδιαφέρουσες κινηματογραφικές τριλογίες των τελευταίων ετών. Μη θέλοντας απλά να αντιγράψουν την επιτυχημένη συνταγή της ταινίας του 1968, ο Ρούπερτ Ουάιατ αρχικά και ο Ματ Ριβς στη συνέχεια -οι σκηνοθέτες των ταινιών της τριλογίας- επέλεξαν -με σύμμαχο τα ψηφιακά εφέ και την ερμηνεία του Άντι Σέρκις- να αφηγηθούν μία νέα ιστορία.
Στο επίκεντρό της δεν έβαλαν τους ανθρώπους, αλλά έναν Πίθηκο και συγκεκριμένα τον Σίζαρ, έναν από τους πιο ενδιαφέροντες και «ανθρώπινους» κινηματογραφικούς χαρακτήρες των τελευταίων ετών. Κατορθώνοντας να κάνουν τους θεατές να ταυτιστούν μαζί του, να συγκινηθούν και -το σημαντικότερο- να αναρωτηθούν για την ανθρώπινη φύση, τι ακριβώς είναι αυτή και τι αποτελεί εμπόδιό της. Όλα αυτά τα ζητήματα εισάγονται με τρόπο ακόμα πιο επιτακτικό στο τρίτο μέρος της τριλογίας, τον Πλανήτη των Πιθήκων, όπου ο Σίζαρ έρχεται αντιμέτωπος με την ανθρώπινη τρέλα, όπως αυτή εκφράζεται από έναν Συνταγματάρχη και τους στρατιώτες του που είναι αποφασισμένοι να διαλύσουν τους Πιθήκους.
Ο Συνταγματάρχης μοιάζει με έναν πιο λογικό ξάδελφο του Συνταγματάρχη Κουρτς στο «Αποκάλυψη Τώρα». Η αναφορά είναι σαφής: Ο Συνταγματάρχης στους Πιθήκους είναι ένας άνδρας στα όρια της τρέλας, αποφασισμένος να τα βάλει με όσους προσπαθήσουν να σταθούν εμπόδιο στα σχέδιά του. Σε αυτή την ταινία, ο Ματ Ριβς ασχολείται με την έννοια της ανθρωπιάς, της συμπόνιας, αλλά και τις εκδίκησης. Πρόκειται για έννοιες που έχουμε συνδέσει με τον άνθρωπο, οι οποίες εδώ αποκτούν νέα σημασία, καθώς ο Σίζαρ και η παρέα του συναντούν ένα κορίτσι που μοιάζει να έχει χάσει τη λαλιά της. Το κορίτσι αποκτά το όνομα Nova και οι συμβολισμοί είναι και εδώ κάτι περισσότερο από σαφείς.
Αυτό που έχει καταφέρει η τριλογία περισσότερο από οτιδήποτε άλλο, είναι να σε κάνει όχι μόνο να συμπαθήσεις τον Σίζαρ, αλλά και να ταυτιστείς μαζί του. Να συγκινηθείς με την ιστορία τη δική του και της οικογένειάς του, της φυλής του και να τον αναγνωρίσεις ως αρχηγό. Πρόκειται για έναν εξαιρετικά καλογραμμένο χαρακτήρα που σίγουρα θα ήταν εντελώς διαφορετικός χωρίς την επιβλητική ερμηνεία του Άντι Σέρκις.
Για άλλη μια φορά ο θεατής θα διαπιστώσει πόσο έχει προχωρήσει η τεχνολογία. Τα ψηφιακά εφέ είναι εντυπωσιακότατα και σίγουρα αξίζουν ένα Όσκαρ, καθώς οι πίθηκοι μοιάζουν ρεαλιστικότατοι και έχει απαιτηθεί πολλή δουλειά ακόμη και σε μικρές λεπτομέρειες -όπως για παράδειγμα τα μάτια του Σίζαρ, τα οποία όπως επισημαίνει ο Συνταγματάρχης μοιάζουν «ανθρώπινα».
Αν κάτι δεν λειτουργεί στην ταινία αυτό είναι το comic relief που προσπαθεί να προσφέρει η προσθήκη ενός νέου πιθήκου με ικανότητα ομιλίας. Ο χαρακτήρας θυμίζει περισσότερο το Γκόλουμ από τον Άρχοντα των Δαχτυλιδιών και παρ’ όλο που προσφέρει την απαραίτητη αφέλεια που ίσως έχει ανάγκη η παρέα, αυτή η αφέλεια δεν συνοδεύεται απαραίτητα και από χιούμορ.
Το φινάλε της ταινίας έρχεται να ικανοποιήσει πλήρως τον θεατή που αγάπησε τις δύο πρώτες ταινίες και αποτελεί υπόδειγμα κλεισίματος μιας σκεπτόμενης σειράς περιπετειών.
