Paulina (La patota)
Άλλο ένα σπουδαίο δείγμα του υπέροχου σύγχρονου αργεντίνικου κινηματογράφου!
Μεστό σενάριο, όμορφη κινηματογράφιση, δυνατές αλλά και ζεστές ερμηνείες συνθέτουν ένα συγκλονιστικό ψυχόδραμα που πλέκεται γύρω από την κεντρική πρωταγωνίστρια του, Ντολόρες Φόνζι.
Η Παουλίνα είναι μια νεαρή νομικός, κόρη μεγαλοδικαστή, που αποφασίζει να κάνει την επανάσταση της για να προσπαθήσει να κάνει καλύτερο τον κόσμο και επιλέγει να πάει να διδάξει στο σχολείο μιας επαρχιακής πόλης πολιτικές αρχές και νόμους δικαίου. Οι μαθητές, επί τω πλείστον παιδιά μειονοτήτων ή μεταναστών, αδιαφορούν πλήρως για το μάθημα της, παρά τις φιλότιμες προσπάθειες της. Ένα βράδυ περνώντας από ένα σκοτεινό σημείο η Παουλίνα θα δεχτεί επίθεση και θα βιαστεί μαζικά.
Προσπαθώντας να ξεπεράσει το σοκ, αλλά και παρά τις υποψίες ότι οι βιαστές είναι κάποιοι από τους μαθητές της, η Παουλίνα θα προσπαθήσει να συνεχίσει να διδάσκει, επανεξετάζοντας μέσα της τους νόμους του κράτους και τους νόμους του δικαίου, έτσι όπως τους αντιλαμβάνεται πραγματικά ο κάθε άνθρωπος μέσα του.
Το σενάριο δε χαρίζεται και ο κεντρικός χαρακτήρας αφήνοντας την εύκολη και εύπορη ζωή της μεγαλόπολης, και την πορεία που θέλει ο πατέρας της να της χαράξει, θα κάνει ταυτόχρονα και ένα τεράστιο εσωτερικό ταξίδι. Η νεανική της επαναστατικότητα και ο πόθος της να κάνει τον κόσμο καλύτερο θα θρυματιστεί πάνω στη σκληρή πραγματικότητα της υποβαθμισμένης επαρχίας, όπου ο σκηνοθέτης παίρνει το χρόνο να προσεγγίσει αρκετά λαογραφικά. Μέσα της πρέπει να ζυγίσει κατά πόσο οι πράξεις της είναι ουμανιστικές ή το καπρίτσιο ενός πλουσιοκόριτσου που θέλει να πάει κόντρα στον πατέρα της, τον φίλο της ή το κατεστημένο. Πόσο σημαντικό είναι να κάνει κανείς μια δουλειά που να νιώθει ότι πραγματικά προσφέρει και αν αδικηθεί ποιά είναι η ηθική και ποια νομική ικανοποίηση μπορεί να απαλύνει τον πόνο; Πότε κάποιος που θεωρεί ότι μάχεται το σύστημα αντιλαμβάνεται ότι έχει γίνει και ο ίδιος μέρος αυτού; Η Παουλίνα κόβει τα αόρατα σκοινιά που την κρατάνε και γίνεται ελεύθερη, καταλήγοντας σε ένα εσωτερικό κλείσιμο που πιθανώς να διχάσει.
Ένταση και δράμα παρουσιάζονται ωραία, με ομαλή κίνηση της κάμερας στο χέρι, που παρακολουθεί ρεαλιστικά, αλλά προσδίδει όλο το απαιτούμενο βάρος και βάθος στους χαρακτήρες του. Πραγματικά, από τις καλύτερες κάμερες στο χέρι που έχω δει -και αυτή η δήλωση προέρχεται από κάποιον που η hand-held camera δεν είναι και το καλύτερο μου. To Paulina είναι από τα παραδείγματα ταινιών που έχουν καλύτερη πορεία σε κινηματογραφικά φεστιβάλ, (τα λεγόμενα «festival darlings»), δυσκολεύονται όμως να βρουν την απήχηση τους εκτός αυτών, κυρίως λόγο θεματικής και του (συγκριτικά) αργού ρυθμού τους.
Θυμάμαι όταν ανακάλυψα την συγκεκριμένη ταινία προ δυόμιση χρόνων, στο BFI του Λονδίνου και παρόλο που απόλαυσα τη φωτογραφία της, την υποβόσκουσα ένταση της και την κεντρική ερμηνεία της όμορφης πρωταγωνίστριας της, τη θεωρούσα «ξεγραμμένη», ότι θα παραμείνει από αυτά τα κρυμμένα διαμαντάκια των φεστιβάλ που τελικά δε καταφέρνουν ποτέ να τα δούμε στις αίθουσες… Είτε γιατί οι διανομείς δε τις ανακαλύπτουν, είτε γιατί είναι μεγάλο ρίσκο να τις φέρουν, είναι ταινίες που δεν απευθύνονται σε «fast food» κοινό και πιθανότατα δε θα βγάλουν τα λεφτά τους. Να όμως, που έστω και μετά από τόσο καιρό, η Παουλίνα βρίσκει το δρόμο για τις ελληνικές αίθουσες, έστω και σε περιορισμένη διανομή.
