Riverdale: Η νέα ένοχη απόλαυσή μας
Για όλους εμάς που σαν παιδιά διαβάζαμε Άρτσι, μία σειρά που θα επικεντρωνόταν στους αγαπημένους ήρωες της γνωστής suburbia americana, του Riverdale, ήταν κάτι που μάς κινούσε το ενδιαφέρον (τουλάχιστον). O showrunner του Glee και του Supergirl, Ρομπέρτο Αγκίρε – Σακάσα ήταν αυτός που ανέλαβε να τη μεταφέρει στη μικρή οθόνη, σε μια συνεργασία CW και Netflix. Ωστόσο, του φαινόταν μάλλον βαρετή η απλή μεταφορά της καθημερινής ζωής των εφήβων της φανταστικής πόλης που έφτασε να γίνει σύμβολο της ζωής σε μια μικρή αμερικανική πόλη (θεματική με την οποία ασχολήθηκαν και «πείραξαν» αργότερα δημιουργοί όπως ο Ντέιβιντ Λιντς -δεν είναι τυχαίο ότι το Twin Peaks αποτελεί μία από τις πηγές έμπνευσης του Ριβερντέιλ- μέχρι εφηβικές σειρές όπως το Dawson’s Creek). Οπότε ο Αγκίρε – Σακάσα αποφάσισε να ανακατέψει τα χαρτιά της τράπουλας, να βάλει στο επίκεντρο της πρώτης σεζόν της σειράς ένα μυστήριο -στην πραγματικότητα τη δολοφονία ενός κοκκινομάλλικου αγοριού-, γύρω από την οποία περιστρέφεται η ζωή των αγαπημένων χαρακτήρων.
Για μένα το Riverdale είναι ένας συνδυασμός του προαναφερόμενου Dawson’s Creek με το How to Get Away with Murder. Και δεν είναι καθόλου τυχαίο το γεγονός ότι ο Αγκίρε – Σακάσα επέλεξε κάποια εφηβικά είδωλα για να ερμηνεύσουν βασικούς χαρακτήρες της σειράς. Ο παχουλός και φαλακρούλης πατέρας του Άρτσι, Φρεντ, αντικαθίσταται από τον… Λουκ Πέρι (τον Ντίλαν του Χτυποκάρδια στο Μπέβερλι Χιλς), ενώ ήδη γνωρίζουμε (αλλά μέχρι και το τρίτο επεισόδιο δεν την είχαμε δει ακόμα) ότι τη μητέρα του Άρτσι ερμηνεύει η απόλυτη κοκκινομάλλα – είδωλο των ’80s Μόλι Ρίνγκγουολντ.
Σε σχέση με τα κόμικ τα πράγματα είναι αρκετά διαφορετικά: Κατ’ αρχάς τέλος η λευκή, straight κυριαρχία. Το Riverdale έχει τέσσερις λευκούς κεντρικούς χαρακτήρες, αλλά επενδύει στη διαφορετικότητα. Ο διευθυντής του Λυκείου είναι Αφροαμερικανός, σημαντικός ρόλος δίνεται στη Τζόσι και το συγκρότημά της, ενώ ο κολλητός της Μπέτι είναι ο Κέβιν, ένας ομοφυλόφιλος χαρακτήρας. Καλή δουλειά έχει γίνει επίσης και στους δύο γυναικείους χαρακτήρες: η Μπέτι και η Βερόνικα, δύο κορίτσια ανεξάρτητα, η δεύτερη πάλαι ποτέ μέλος μιας ελίτ που έχει εκπέσει από τον θρόνο της -ο πατέρας της καταχράστηκε ένα μεγάλο χρηματικό ποσό όπως μαθαίνουμε στα πρώτα επεισόδια- και η δεύτερη έξυπνη και γλυκιά, αλλά μέλος μιας φιλόδοξης οικογένειας.
Ωστόσο, κάποια άλλα στοιχεία έχουν χαθεί: για παράδειγμα η ατζαμοσύνη του Άρτσι. Ο Άρτσι υπήρξε πάντα σύμβολο μιας αθωότητας που μπορούσε να προκαλέσει πάθη και καταστροφές χωρίς καν να το καταλάβει. Ο Κ.Τζ. Άπα (τον είδαμε πρόσφατα στην ταινία ο Καλύτερος Φίλος Μου) καταφέρει να συλλάβει την αμηχανία, αλλά όχι και την άγνοια που επιδεικνύει ο Άρτσι απέναντι στις καταστροφές. Και ο αγαπημένος μου χαρακτήρας ο Τζάγκχεντ, έχει γίνει επιτέλους τόσο έξυπνος όσο ξέραμε (αλλά είναι μάλλον αποτυχία του σόου το ότι καθυστερεί ο θεατής να τον αναγνωρίσει, κυρίως επειδή ο Κόουλ Σπράους δεν μοιάζει και πολύ με τον χαρακτήρα).
Τα τρία πρώτα επεισόδια της σειράς είχαν σκάνδαλα, εφηβικές ανησυχίες και μπόλικο μυστήριο, σου κρατούν το ενδιαφέρον για παρακάτω, αλλά δεν είναι και πυρηνική φυσική! Είναι απλά η νέα ένοχη απόλαυσή μας.
(Τα επεισόδια προβάλλονται και στη χώρα μας μέσω Netflix).
