Η Προσβολή (the Insult)

Μια παρεξήγηση για μια χαλασμένη υδρορροή θα οδηγήσει τον Τόνι και τον Γιάσερ στα δικαστήρια. Στην Βηρυτό όμως η σύγκρουση ενός χριστιανού Λιβανέζου, Τόνι, μ’ έναν Παλαιστίνιο πρόσφυγα, Γιάσερ, δεν είναι μια εύκολη υπόθεση. Η διαμάχη δεν είναι μόνο προσωπική, αλλά παίρνει σταδιακά κοινωνικές και πολιτικές προεκτάσεις στην σκιά του εμφυλίου, που φαινομενικά έχει σβήσει, καθώς φέρνει στην επιφάνεια τα μίση που τρέφουν στην καθημερινότητα τους οι κάτοικοι με μόνο κριτήριο την καταγωγή των συνανθρώπων τους.

Η τέταρτη μεγάλου μήκους ταινία του Ζιάντ Ντουεϊρί κατάφερε να είναι η πρώτη επίσημη υποψηφιότητα του Λιβάνου στην φετινή πεντάδα για το Όσκαρ Ξενόγλωσσης ταινίας, χωρίς όμως να καταφέρνει να κερδίσει το χρυσό αγαλματίδιο. Ο Ντουεϊρί προσπαθεί να δώσει χώρο στο στήσιμο των πλάνων του στα ίδια τα πρόσωπα και τις ανησυχίες που κουβαλούν. Κάνοντας το Τόνι (Αντέλ Καράμ) περισσότερο φαφλατά και επιθετικό και τον Γιάσερ (Καμέλ Ελ Μπάσα) σιωπηλό και δεκτικό μοιάζει να παίρνει θέση για το ποιος έχει δίκιο και ποιος έχει άδικο. Παρά όμως το παραπλανητικό στήσιμο των ηρώων τελικά η πρόθεση του Ντουεϊρί είναι να προσπαθήσει να δικαιολογήσει και τους δύο μη μπορώντας- ή μη θέλοντας- να προκαθορίσει την μεριά του ζυγού της δικαιοσύνης. Η ισορροπία όμως που θέλει να διατηρήσει τελικά δεν αποτελεί πάντα μια πετυχημένη συνταγή. Στην προκειμένη περίπτωση καταλήγει να αποτελεί μια άνευρη αφήγηση πλαισιωμένη σ’ ένα δικαστικό δράμα που τα παράπλευρα γεγονότα προσεγγίζουν τόσο απειλητικά τα κλισέ που από ένα σημείο και μετά γίνονται προβλέψιμα.

Η σκηνοθεσία των ηθοποιών και ο χειρισμός της κάμερας αποτελούν τα κινηματογραφικά ατού της τανίας, όμως η πολιτική προέκταση χάνεται τελικά σε αναλώσιμες τεχνικές που προδιαθέτουν μελοδραματικά την εξέλιξη της αφήγησης προς μια άτολμη και ουτοπική κατάληξη. Όταν έχει μεσολαβήσει πόλεμος και σιγοβράζει η έχθρα ίσως τελικά ο ρομαντισμός και η πίστη στην ανθρωπότητα να μην είναι πειστικός τρόπος αντιμετώπισης μιας Προσβολής.