Τυφλή Αγάπη (Hikari / Radiance)

Μια νεαρή γυναίκα κάνει την επιμέλεια των κειμένων για την ακουστική περιγραφή ταινιών για άτομα με προβλήματα όρασης. Στην ακουστική περιγραφή καλείται να περιγράψει όχι μόνο όσα βλέπουν οι θεατές, αλλά και μέρος των συναισθημάτων που απορρέουν από την κάθε ταινία. Πριν ολοκληρωθεί η διαδικασία, μια επιτροπή τυφλών ατόμων την συμβουλεύουν για να γίνει πιο σωστή και ολοκληρωμένη η δουλειά της. Ένα από αυτά τα άτομα είναι ιδιαίτερα επιθετικό απέναντι της. Η γυναίκα που νιώθει μια έλξη για τον άντρα, ανακαλύπτει ότι ήταν κάποτε γνωστός φωτογράφος, ο οποίος έχει ακόμα λίγη όραση αλλά χάνει όλο και περισσότερο το φως του και σύντομα θα είναι εντελώς τυφλός.

Υπάρχει μια λογική ένσταση που προκύπτει από το πως πρέπει να γίνεται η ακουστική περιγραφή και τους κοινούς κανόνες που χρησιμοποιούνται. Δεν κρίνω σωστό να αφηγείσαι στον θεατή εικασίες ή συναισθήματα που θέλει η ταινία να προκαλέσει, ή να περιγράφει άσκοπα αντικείμενα ή χρώματα, καθώς η περιγραφή καλείται να μεταφέρει τα γεγονότα και να αφήσει το συναίσθημα να προκύψει στον θεατή από μόνο του, όχι δια του αφηγηματικού εξαναγκασμού.  Τον ίδιο «εξαναγκασμό» στο συναίσθημα νιώθουμε ότι προσπαθεί να περάσει η μουσική, ενώ αυτό αδυνατούν να μας το δώσουν να το καταλάβουμε οι χαρακτήρες και το σενάριο. Η Καβάσε θέλει να κινηματογραφήσει το φως ή την απουσία του, όμως ούτε εκεί μας δίνει κάτι αξιομνημόνευτο, πέρα από κάποια παιχνιδίσματα με τις ακτίνες του ήλιου.

Προσωπικά η προσέγγιση του θέματος μου φάνηκε υπνωτιστικά αργή, υπερφλύαρη και μονοδιάστατη, χωρίς να καταφέρει να μιλήσει για τίποτα περισσότερο από τα αυτονόητα, χωρίς επαρκή ανάπτυξη των χαρακτήρων και των συναισθημάτων τους και χωρίς να φαίνεται μια ξεχωριστή αξιόλογη σκηνοθετική ματιά. Επειδή υπάρχουν αρκετοί που τους άρεσε η ταινία, αν σας είχε συγκινήσει το «Γλυκό Φασόλι» τότε δώστε της μια ευκαιρία, γιατί ίσως καταφέρει να σας αγγίξει. Εμένα με άφησε περισσότερο αδιάφορο από ότι η προηγούμενη ταινίας της, καταλαβαίνω και σέβομαι την υπερευαισθησία στην ασιατική κουλτούρα, όμως θεωρώ ότι υπήρχαν πτυχές που αναπτύχθηκαν πρόχειρα ή άστοχα και δε κατάφερνει να τα επικοινωνήσει στο κοινό όπως ίσως θα ήθελε.

[toggle title=”Συνέντευξη της σκηνοθέτιδας για την ταινία”]

(από το δελτίο τύπου της ΑΜΑ Films)

Συνέντευξη για την ταινία:

Η Misako είναι ο κύριος χαρακτήρας της ταινίας. Η δουλειά της είναι να κάνει ηχητικές αποδόσεις σε ταινίες για τυφλούς και άτομα με προβλήματα όρασης. Πώς φτάσατε στην ιδέα να εισάγεται αυτήν τη σπάνια δουλειά στην ταινία; Πόσο δύσκολο ήταν να γίνει ενδιαφέρουσα για το κοινό που θα την παρακολουθήσει;

Όταν έπρεπε να εισάγω την περιγραφή ήχου στην ταινία «Αn», κατόπιν αιτήματος των κειμενογράφων, ένιωσα ότι αυτοί (οι κειμενογράφοι της μεθόδου AD) θα μπορούσαν να έχουν μια πληρέστερη και βαθύτερη γνώση του κινηματογράφου από τους σκηνοθέτες. Και ενστικτωδώς συνειδητοποίησα ότι ήθελα να κάνω με ήρωα έναν από αυτούς τους ανθρώπους.

Η Misako συναντάει τον Nakamori, έναν σπουδαίο φωτογράφο ο οποίος σταδιακά χάνει την όρασή του. Σύντομα πλησιάζουν ο ένας στον άλλο. Πώς θα περιγράφατε τη σχέση τους;

Η Μisako θέλει να υπάρχει μια απτή αίσθηση ελπίδας στον κινηματογράφο. Είναι απογοητευμένη με τη ζωή που ζει επειδή δεν μπορεί να ξεπεράσει τα τραύματά της. Αλλά μόλις συνειδητοποιήσει ότι ο κινηματογράφος δεν είναι ίδιος με τη ζωή και ότι οι σκηνοθέτες δεν κάνουν ταινίες στις οποίες υπάρχει μόνο ελπίδα, αγωνίζεται με τον καλύτερο τρόπο για να παραδώσει αυτήν την ταινία σε άτομα με προβλήματα όρασης. Ο Nakamori είναι ένας φωτογράφος που βλέπει λίγο ακόμα, αλλά ζει καθημερινά με το να ανησυχεί μήπως χάσει εντελώς την όρασή του. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο στην ταινία, είναι ενοχλητικός και αντιπαθητικός, κάνοντάς τον να έχει μια επιθετική στάση απέναντι στη Misako. Σε πρώτο επίπεδο, οι Misako και Nakamori φαίνεται να έχουν αντιτιθέμενες αξίες και απωθείται ο ένας από τον άλλον, αλλά βαθιά έχουν κοινά πράγματα. Και όταν βυθίζονται σε αυτά, ο ένας μέσα στον άλλον, γεννιέται ένας πραγματικός δεσμός. Και δεν είναι τίποτα λιγότερο από τη δύναμη του κινηματογράφου που τους κάνει να συνδέονται. Όμως, συμμετέχοντας στην παραγωγική πλευρά της ταινίας, ήταν μια πολύ δύσκολη διαδικασία για μένα να φτιάξω μια ταινία με θέμα τον κινηματογράφο. Μέχρι το τέλος, βασανίστηκα πώς θα μπορούσα να συγχωνεύσω την ταινία μου «Radiance» με την ταινία μέσα στην ταινία «Radiance». Τελικά, συνειδητοποίησα ότι αυτή η συγχώνευση θα έπρεπε να συμβεί μέσα από εκείνο το σκοτεινό κινηματογραφικό αίθριο.

Το ίδιο το φως είναι πολύ σημαντικό στην ταινία, τόσο πραγματικά όσο και μεταφορικά. Πόσο δύσκολο ήταν να σκηνοθετήσετε το φως;

Ήταν αδύνατο να σκηνοθετήσω μεγάλες σκηνές με φυσικό φως το φθινόπωρο στην Ιαπωνία. Υπήρχαν πολλές ωραίες μέρες, αλλά οι ώρες του ηλιακού φωτός ήταν σύντομες. Παρόλα αυτά, φυσικά γυρίσαμε την ταινία κάνοντας τη μέγιστη χρήση των ωρών φωτός, μη διακόπτοντας την τάση μεταξύ των ηθοποιών, χρησιμοποιώντας κυρίως φυσικό φως.

Τόσο στο «An» όσο και στο «Radiance» η τέχνη είναι πάντα παρούσα. Μπορείτε να μας μιλήσετε για το ρόλο των τεχνών στη δική σας ζωή και στη διαμόρφωση του χαρακτήρα σας;

Ένα ταξίδι, για να ανακαλύψεις κάτι πραγματικό, δεν πρέπει ποτέ να είναι υπερβολικό. Πρέπει να εμφανιστεί φυσικά μέσα από μία σοβαρή αυτο-αντανάκλαση. Οι τέχνες σού δίνουν την ευκαιρία να το συνειδητοποιήσεις αυτό. Δεν είναι εύκολο να γίνει κατανοητό ή αναγκαστικά ορατό. Δεν ξέρουμε πού είναι, αλλά υπάρχουν. Οι χαρακτήρες στις ταινίες μου βλάπτονται κατά καιρούς, μερικές φορές χάνονται. Πηγαίνουν μέσω ενός ταξιδιού να συναντήσουν τις τέχνες -ένα ταξίδι που ονομάζεται ζωή. Ο κινηματογράφος μπορεί να δώσει στα όρια των χαρακτήρων μια δύναμη, σαν μια ακτινοβολία.

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ ΤΗΣ ΝΑΟΜΙ ΚΑΒΑΣΕ:

Η Ναόμι Καβάσε γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Νάρα της Ιαπωνίας. Το 1997, με την πρώτη της μεγάλου μήκους ταινία «Moe No Suzaku», έγινε η νεότερη νικήτρια του Χρυσού Φοίνικα στο Φεστιβάλ Καννών. Δέκα χρόνια αργότερα, η τέταρτη ταινία της, το «Πληγωμένο δάσος», έλαβε το Μεγάλο Βραβείο της επιτροπής στο ίδιο φεστιβάλ.

Έχει λάβει επίσης τη «Χρυσή Άμαξα» στο τμήμα «Δεκαπενθήμερο των Σκηνοθετών» του Φεστιβάλ Καννών το 2009. Το 2012, οι ταινίες της «Hanezu no tsuki» και «Genpin» βρήκαν διεθνή διανομή, ενώ η Ταινιοθήκη του Παρισιού διοργάνωσε μια ρετροσπεκτίβα στο έργο της.

Εκτός από σκηνοθέτις, είναι επίσης η ιδρύτρια του Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Νάρα.

Φιλμογραφία
(επιλεκτική)

1997 Moe No Suzaku

2000 Hotaru

2003 Shara

2007 Πληγωμένο δάσος

2008 Nanayomachi

2011 Hanezu no tsuki

2014 Futatsume No Mado

[/toggle]