Το Κουκλόσπιτο του Τρόμου (Ghostland)
Γράφει ο Τάσος Ντερτιλής
(το κείμενο δημοσιεύτηκε στο grandmagazine.gr)
Ατμοσφαιρικό θρίλερ τρόμου που παίζει επιτυχημένα με το φαίνεσθαι και το είναι της κινηματογραφικής αφήγησης.
Παραγωγή: Γαλλία/Καναδάς – 2018
Διάρκεια: 91 λεπτά
Είδος: Τρόμου
Σκηνοθεσία: Pascal Laugier
Πρωταγωνιστούν: Crystal Reed, Mylène Farmer, Anastasia Phillips, Emilia Jones, Taylor Hickson, Kevin Power, Rob Archer.
Υπόθεση: Η Πωλίν, μητέρα μόνη με δύο κορίτσια στην εφηβεία τους, μετακομίζει στην εξοχή σε ένα σπίτι που έχει κληρονομήσει από μια ιδιόρρυθμη θεία της. Με το που φθάνουν όμως στο απομονωμένο σπίτι, οι τρεις γυναίκες έρχονται αντιμέτωπες με ένα δίδυμο ψυχασθενών εγκληματιών που λυμαίνονται ασύλληπτοι την περιοχή σκορπώντας τον θάνατο. Η Πωλίν θα αγωνιστεί με νύχια και δόντια για να προστατεύσει τα παιδιά της από τις διαθέσεις των άγριων εισβολέων. Δεκαέξι χρόνια μετά, η Μπεθ η μία από τις δύο αδελφές, διάσημη πλέον συγγραφέας βιβλίων τρόμου, θα επιστρέψει στο σπίτι για να δει τη μητέρα της και την αδελφή της Βέρα που όπως φαίνεται δεν μπόρεσε να ξεπεράσει το ψυχολογικό σοκ. Τα πράγματα ωστόσο θα αρχίσουν να γίνονται περίεργα καθώς η Μπεθ επιστρέφει στον «τόπο του εγκλήματος»…
Ο Πασκάλ Λοζιέ, ο δημιουργός του θρυλικού θρίλερ εκδίκησης «Μάρτυρες» του 2008, επιστρέφει στον άρρωστο κόσμο των ηρώων του Τομπ Χούπερ δημιουργώντας μια αφηγηματική ψευδαίσθηση γεμάτη αναφορές (από τον κλασικό συγγραφέα Λάβκραφτ και τα σκοτεινά του πατάρια μέχρι τα διαταραγμένα μυαλά των ηρώων του Πολάνσκι) την οποία εξυπηρετεί αριστοτεχνικά. Κάνοντας παιγνίδι με τους μηχανισμούς της αφήγησης και την υποκειμενική φύση της κινηματογραφικής τέχνης επεμβαίνει στην αντίληψη του θεατή για τα τεκταινόμενα και δημιουργεί έτσι ένα υπερβίαιο σινεφίλ παραμύθι με κακιά Μάγισσα και ακόμη πιο κακό Δράκο αλλά και με διφορούμενους καλούς χαρακτήρες που γραπώνει αφηγηματικά και αισθητικά ακόμη και εκείνον τον θεατή που γρήγορα κατανοεί τους πονηρούς μηχανισμούς του.
Παρά τη χρήση αρκετών κλισέ του είδους, ο ρυθμός της ταινίας είναι καταιγιστικός και η σινεμασκόπ κάμερα που μοιάζει να συγκρούεται με τους τοίχους του γέρικου σπιτιού, κινούμενη σε ιλιγγιώδεις ρυθμούς πάνω κάτω στις σκάλες, δεν αφήνουν το θεατή σε χλωρό κλαρί. Το «θολό» διφορούμενο βλέμμα της Pop Superstar Μιλέν Φαρμέ στο ρόλο της μητέρας Πωλίν ενισχύει ακόμη περισσότερο την ανασφάλεια του θεατή σε σχέση με το ανατριχιαστικά βίαιο θέαμα. Προορισμένο για cult status…
