Το Τελευταίο Φιλί του Κάιζερ (The Exception)
Γερμανός στρατιωτικός, ο Στεφάν (Τζάι Κόρτνεϊ), αναλαμβάνει χρέη σωματοφύλακα του Κάιζερ (Κρίστοφερ Πλάμερ) που βρίσκεται αυτοεξόριστος σε έπαυλη στην Ολλανδία. Εκεί ο Στεφάν θα γνωρίσει και θα ερωτευτεί μια νεαρή εβραία καμαριέρα, τη Μίκι (Λίλι Τζέιμς). Ελπίζοντας ο Κάιζερ ότι οι Γερμανοί θα τον καλέσουν να αναλάβει και πάλι καθήκοντα, περνά τις μέρες του ήσυχα, μέχρι τη στιγμή της επίσκεψης του Χίμλερ (Έντι Μάρσαν). Εκεί τα σχέδια των Ναζί θα αποκαλυφθούν και ο κάθε χαρακτήρας θα κληθεί να κάνει τις επιλογές του.
Βασισμένο σε νουβέλα του Άλαν Τζαντ, η ταινία αντλεί έμπνευση από πραγματικά γεγονότα και περιστατικά, κινούμενη περισσότερο στη σφαίρα της φαντασίας. Τα όσα διαδραματίζονται επί της οθόνης μοιάζουν είτε απίθανα, είτε χιλιοειπωμένα: ο Γερμανός στρατιωτικός που θέτει σε κίνδυνο τη ζωή του για να κρατήσει το μυστικό μιας καμαριέρας, την οποία ερωτεύεται, με φόντο τον Β′ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Ελάχιστα πράγματα φαίνεται να λειτουργούν στη βαρετή αυτή μεταφορά της νουβέλας: οι προφορές είναι κακές -κάποιοι κρατούν τη βρετανική τους προφορά, άλλοι αποφασίζουν να προσπαθήσουν να μιλήσουν με ολλανδική ή γερμανική προφορά με μάλλον αστεία αποτελέσματα-, οι δύο πρωταγωνιστές μοιάζουν να μην έχουν ουσιαστική χημεία παρά τις προσπάθειες να μας πείσουν με μερικές παραπάνω ερωτικές σκηνές, ενώ ο σκηνοθέτης Σάιμον Μπερκ (έχει σκηνοθετήσει επεισόδια της σειράς Fortitude) μοιάζει να ενδιαφέρεται μόνο για εντυπωσιακά πλάνα της έπαυλης παρά για τα ιστορικά γεγονότα.
Ο Κρίστοφερ Πλάμερ ερμηνεύει τον Κάιζερ με τις απαιτούμενες δόσεις «γκρίνιας» αναπολώντας περασμένα μεγαλεία και θυμώνοντας όποτε κάποιος αναφέρεται στα τραύματα του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου. Είναι το καλύτερο στοιχείο μιας κατά τα άλλα αδιάφορης ταινίας. Το να προσπαθεί, όμως, η ταινία να μας πείσει ότι είναι ο «καλός» της Ιστορίας, αποδεικνύεται εξόχως προβληματικό (να θυμίσουμε ότι εν έτει 1919 ο Κάιζερ είχε πει για τους εβραίους ότι είναι «μια ενόχληση από την οποία η ανθρωπότητα θα έπρεπε να απαλλαγεί… Πιστεύω ότι ο καλύτερος τρόπος θα ήταν το αέριο!»)
Σε όλα αυτά πρέπει να προσθέσουμε ένα μάλλον γελοίο φινάλε που αρκεί από μόνο του για να σε πείσει ότι παρακολουθείς μια «Βίπερ Νόρα» μεταφορά της Ιστορίας…
