Λίνκολν
Ο Στίβεν Σπίλμπεργκ εγκαταλείπει την ιδέα του μεγάλου που τον ακολουθεί συνήθως. Όλα στην ταινία εκτυλίσσονται σε δωμάτια, πίσω από κλειστές πόρτες. Η μάχη για την απελευθέρωση των μαύρων δεν δόθηκε στα χαρακώματα, μεταξύ Βορίων και Νοτίων, αλλά στον Λευκό Οίκο και τη Βουλή των Αντιπροσώπων.
Η ταινία παραδίδει ενδιαφέροντα μαθήματα πολιτικής και μπράβο στον Σπίλμπεργκ που δεν αναλώθηκε σε εντυπωσιασμούς με εικόνες μαχών, ωστόσο γρήγορα γίνεται κουραστική και άνευρη. Της λείπει, σε μεγάλο βαθμό, ο ανθρώπινος παράγοντας, αυτός που θα σου δείξει γιατί είναι υψίστης σημασίας να καταργηθεί η δουλεία και γιατί ένας άνθρωπος σαν τον Λίνκολν θα έκανε τα πάντα για τα περάσει αυτό το νομοσχέδιο.
Την απογειώνουν, πάντως, οι ερμηνείες. Εξαιρετικοί οι Τόμι Λι Τζόουνς και Σάλι Φιλντ, ενώ ο Ντάνιελ Ντέι Λούις παραδίδει (ξανά) μια συγκλονιστική ερμηνεία ως Αβραάμ Λίνκολν.
Δεν μπορώ, όμως, να μην αναγνωρίσω την ιδιοφυΐα του Ντάνιελ Ντέι Λούις. Όπως είπαν και οι παρουσιάστριες των Χρυσών Σφαιρών, θα μπορούσε άνετα να έχει παίξει τον E.T. και να πιστέψεις ότι όντως ο μικρός εξωγήινος υπάρχει!
Οι εικόνες που μας παραδίδει ο Σπίλμπεργκ είναι σαν πίνακες. Θεωρώ σωστή τη χρήση του μπλε και του καφέ, το μόνιμο ημίφως της ταινίας που συμβάλλει στα υπέροχα πλάνα.
Κρίμα που ο Σπίλμπεργκ αναλώνεται σε μία βαρετή προσέγγιση του θέματος της κατάργησης της δουλείας. Και ενώ η αρχή είναι ιδιοφυής και η ταινία θα μπορούσε να έχει το ιδανικό τέλος (με τον Τόμι Λι Τζόουνς) και πάλι ο Σπίλμπεργκ μοιάζει να μην ξέρει πότε να βάλει τελεία. Ακολουθεί έτσι τον ήρωα της ταινίας του, παρουσιάζοντας και το γεγονός της δολοφονίας του, ένα συμβάν που -από τη στιγμή που δεν το εξετάζει λεπτομερώς- θα έπρεπε ίσως να λείπει.
Όπως κάνει συχνά, ο Σπίλμπεργκ αποδεικνύει ότι είναι ικανός και για το καλύτερο και για το χειρότερο.
Tάιλερ, είχες δεν είχες, πάλι την εξύμνησες την ταινία 😛
Εγώ δε καταλαβαίνω γιατί ο τίτλος λέγεται “Λίνκολν” λες και μας παρουσιάζει τη ζωή του Αμερικάνου πολιτικού και δε λέγεται “ο Λίνκολν και το Νομοσχέδιο του” αφού 3ώρες μόνο σε αυτό αναλώνεται!!! Όσο για τις αγνές προθέσεις, στον κόσμο της πολιτικής πάντα είμαι σκεπτικός, αλλά και στην ταινία ακούγεται ότι ο Λίνκολν κινδύνευε με δίκη για τη χρήση μαύρων στον πόλεμο και ήταν κι αυτός ένας λόγος που ήθελε να περάσει το νομοσχέδιο. Από ερμηνείες πραγματικά δεν ενθουσιάστηκα από καμία. Αν κάτι μου άρεσε είναι τα παγωμένα σκοτεινά εσωτερικά πλάνα που θυμίζουν πίνακες ζωγραφικής εποχής, αν κι αυτό γίνεται κουραστικό μετά από λίγο. Τέλος πάντων, για εμένα η ταινία αφορά κυρίως τους Αμερικάνους, ιδίως τους Αμερικάνους λάτρεις της ιστορίας (όπως έχει γραφτεί) κι ελάχιστα εμάς και την βρήκα απλά βαρετή βαρετή βαρετή!