Μαύρο Λιβάδι
Τελικά δεν έχω καταλήξει τι είναι καλύτερο… Μια ταινία που εικαστικά αγγίζει τα όρια της τελειότητας ή ένα εξαιρετικό σενάριο με μια εικόνα που δεν σου λέει και πολλά;;;
Αφορμή για το ερώτημα το φιλμ του Βαρδή Μαρινάκη, Μαύρο Λιβάδι (ο τίτλος από τους Blackfields, το αγαπημένο συγκρότημα του σκηνοθέτη).
Σε ένα μοναστήρι εμφανίζεται ξαφνικά ένας πληγωμένος γενίτσαρος (αγνώριστος ο Χρήστος Πασσαλής του Κυνόδοντα). Ανάμεσα σε αυτόν και μια μοναχή (που στην πραγματικότητα είναι αγόρι που έχει μεταμφιεστεί σε κορίτσι) γεννιέται ένας έρωτας. Φυσικά καταδικασμένος.
Αργοί ρυθμοί, νωχελικά πλάνα βρίσκονται στο επίκεντρο της ταινίας… Δεν είναι αυτό το πρόβλημά της. Αντιθέτως, αυτά τα πλάνα συμβάλλουν σε μια εξαιρετική φωτογραφία, μιας και συνδυάζουν σκηνές απίστευτης ομορφιάς με μια πολύ ενδιαφέρουσα υπόθεση.
Για παράδειγμα βρήκα εκπληκτική τη σκηνή όπου αποκαλύπτεται το φύλο της μοναχής, ενώ μερικές σκηνές τόσο στο μοναστήρι, όσο και στο δάσος νομίζω δεν έχουν ταίρι.
Ωστόσο, η ταινία φαίνεται να τσινάει κάπου. Ακολουθώντας τη σχολή Τέρενς Μάλικ (αργά πλάνα, η φύση κινηματογραφημένη σε όλο της το μεγαλείο) επιλέγει να ρίξει τη βαρύτητα σε αυτά, με αποτέλεσμα η ανάπτυξη των χαρακτήρων και του σεναρίου να πάσχει.
Σε κανένα σημείο δεν σου δίνεται κάποια εξήγηση για το αγόρι που ζει σαν κορίτσι. Ναι, η ηγουμένη θέλησε να το προφυλάξει από το να γίνει γενίτσαρος, αλλά τελικά τι σήμαινε το να είσαι γενίτσαρος; Μια γενική ιδέα παίρνουμε μόνο, συγκεκριμένες απαντήσεις ποτέ.
Παρ’ όλα αυτά η προσπάθεια του Βαρδή Μαρινάκη είναι κάτι περισσότερο από αξιόλογη. Κυρίως γιατί αποδεικνύει ότι μπορεί να χειριστεί ένα δύσκολο θέμα με τρυφερότητα.
Τάιλερ Ντέρντεν
"Μια ταινία που εικαστικά αγγίζει τα όρια της τελειότητας ή ένα εξαιρετικό σενάριο με μια εικόνα που δεν σου λέει και πολλά;;;"
Και τα δύο είναι απαραίτητα συνδυασμένα, αλλιώς είναι ελλειπής μια ταινία.
Ναι αλλά αν δεν μπορείς να έχεις και τα δύο;;; Τι θα προτιμήσεις;