Νύχτες Πρεμιέρας: Τέρατα (;;;;;)

Η πιο ανθρώπινη ταινία που είδα στο Φεστιβάλ, έχει τον τίτλο Monsters (Τέρατα). Τυχαίο; Δε νομίζω!!!

Κι αυτό γιατί ενώ οι περισσότερες ταινίες του Φεστιβάλ ασχολούνταν με την μοναξιά, την αποξένωση, με όλα αυτά που χωρίζουν τους ανθρώπους, το Monsters ήταν αυτό που έδειχνε με τον πιο απρόσμενο τρόπο, όλα αυτά που… τους ενώνουν.

Ο κίνδυνος. Η αγάπη. Η αναζήτηση κοινών πραγμάτων. Το φως. Όλα αυτά ενώνουν τον Άντριου και τη Σαμάνθα, καθώς ξεκινούν ένα απελπισμένο ταξίδι στην μολυσμένη –από εξωγήινα πλάσματα- περιοχή. Αυτό που και οι δύο θα ανακαλύψουν στη διάρκεια του ταξιδιού τους είναι διαφορετικό από αυτό που περίμεναν. 

Το ταξίδι προς την ελευθερία θα αποδειχθεί ένα ταξίδι προς μια φυλακή –τη δική του ο καθένας: για τη Σαμάνθα επιστροφή σε έναν προγραμματισμένο γάμο που δεν θέλει, για τον Άντριου επιστροφή στην ανυπαρξία (μιας και ο ίδιος του ο γιος δεν γνωρίζει ότι εκείνος είναι ο πατέρας του). Το Πριν Το Ξημέρωμα συναντά τον Πόλεμο των Κόσμων σε μια ιστορία απλή και σύνθετη όσο ο ίδιος ο έρωτας.

Ο σκηνοθέτης Γκάρεθ Έντουαρτς έφτιαξε μόνος του στον υπολογιστή του τα ειδικά εφέ της ταινίας, αποδεικνύοντας ότι αν κάποιος θέλει, τότε μπορεί. Έτσι κι αλλιώς το Monsters δεν είναι μια ταινία που βλέπεις για τα εφέ του, αλλά για την ψυχή του. Κύριε Τζέιμς Κάμερον (ή αλλιώς Mr Avatar) μήπως μας ακούτε;;;