Οι Απόγονοι

Η πρώτη επιτυχία της χρονιάς. Και όχι άδικα…

Μια ταινία που χαρακτηρίζεται από το πρόγραμμα του πολύ-κινηματογράφου δραματική κομεντί (;;;;) μόνο αρνητική εντύπωση μπορεί να μου προκαλέσει για αρχή… (αν βεβαίως αγνοήσω το γεγονός ότι σ’ αυτή παίζει ο George Clooney και σκηνοθετεί ο μάστερ του είδους Alexander Payne). Όμως αυτή η ταινία είναι κάτι μεγάλο.
Μια ιστορία για τις σχέσεις των ανθρώπων, περιλαμβάνοντας ίσως τις πιο δύσκολες καταστάσεις που αντιμετωπίζει ένας άνθρωπος στην ζωή του (την μητέρα ή τη σύζυγο που φεύγει απ την ζωή, την απιστία, τον θυμό απέναντι στα λάθη του γονιού, ο γονιός που χάνει απ την ζωή το παιδί του… αυτή η ταινία έχει όλο τον πόνο της ζωής μας καθώς και δύσκολες αποφάσεις, όπως το να πουλήσεις ένα κομμάτι υπέροχης φύσης που ανήκε στους προγόνους σου για να αποκτήσεις λεφτά, πολλά λεφτά…).

Και ενώ σκέφτεσαι ότι μια ταινία που προσπαθεί να διαχειριστεί όλα αυτά τα ζητήματα σίγουρα δεν θα μπορέσει να τα αντιμετωπίσει όπως πρέπει, η ταινία του Πέιν έρχεται να σου αποδείξει το αντίθετο. Όχι μόνο δεν αγγίζει αυτά τα θέματα επιφανειακά, αλλά στα παρουσιάζει τόσο απλά που σου φαίνεται ότι είναι φυσικό να βρεθείς αντιμέτωπος με κάτι τέτοιο και να το ξεπεράσεις… και έτσι δεν είναι τελικά;

Το μεγαλείο της ταινίας για εμένα είναι ότι σου παρουσιάζει λίγες μέρες από την ζωή μιας οικογένειας που αντιμετωπίζει τον θάνατο και την απιστία της μητέρας και από την αίθουσα δεν φεύγεις στεναχωρημένος αλλά πιο δυνατός, νιώθοντας ότι και εσύ μπορείς να τα ξεπεράσεις όλα όπως οι τόσο οικείοι «απόγονοι» του Πέιν.

Ποτέ δεν καταλάβαινα τι σημαίνει ο χαρακτηρισμός δραματική κομεντί για μια ταινία, τώρα όμως ξέρω… όταν η ιστορία της ταινίας είναι ένα έντονο δράμα όμως η ταινία σε κάνει να χαμογελάς γλυκά.

Σε ελεύθερη μετάφραση μια από τις σκηνές μεταξύ συζύγου και παράνομου δεσμού:

Σύζυγος: Είχατε «βρεθεί» ποτέ στο δωμάτιό μου;

Δεσμός: Μια φορά…

Σύζυγος: Εντάξει, για αυτό θα μπορούσες να πεις ψέματα..

Δεσμός: Οκ, δύο…Nemo